Ο έρωτας είναι θέμα χημείας, φυσικής, αλλά και συμπτώσεων, ενώ μαγικό φίλτρο για την παντοτινή αγάπη δεν υπάρχει. Παρόλα αυτά δεν εγκαταλείπουμε ποτέ το όνειρο του «για πάντα μαζί» και δεν αφήνουμε έτσι εύκολα στην άκρη τη γιορτή των ερωτευμένων. Αλλά αυτό είναι απλώς η επιφάνεια.
Για την επιστήμη τα σφοδρότερα love stories αποτελούνται από κεφάλαια αδρεναλίνης, ντοπαμίνης και οξυτοκίνης. Η τελευταία ορμόνη μάλιστα είναι χωρίς αμφιβολία το μυστικό των σχέσεων που διακρίνονται για τη σταθερότητα τους. Η αποκαλούμενη «ορμόνη της αγάπης» όταν υπάρχει σε υψηλά επίπεδα, τότε έχει παρατηρηθεί ότι το άτομο είναι πιο εύκολο να νιώσει οικεία και να δεσμευτεί. Αν ο έρωτας όμως είναι μια νευροχημική αντίδραση, τότε προς τι όλα τα υπόλοιπα μελοδραματικά;Δεν έχουμε όλοι την ίδια ικανότητα να ερωτευτούμε και να αγαπήσουμε. Μπορεί να ευθύνεται η κληρονομικότητα, το ταλέντο ή να μη βρισκόμαστε στην κατάλληλη φάση της ζωής μας. Το τι πιστεύουμε για αυτά τα αισθήματα – καταστάσεις, η μόρφωση και η ανατροφή μας, η ενσυναίσθηση ή η απάθειά μας είναι σημαντικοί παράγοντες. Το σίγουρο είναι ότι το να προσπαθείς να ερωτευτείς κάποιον ή κάποια που έχει όλα τα καλά αλλά δεν σου «βγαίνει», είναι το ίδιο με το να προσπαθείς να προκαλέσεις θαλασσοταραχή ανακατεύοντας τη θάλασσα με τα χέρια σου.
Οι γυναίκες, συνήθως, έχουν υψηλές ρομαντικές προσδοκίες, ενώ συνδέουν την ευτυχία τους με συγκεκριμένα γεγονότα: τη στιγμή του τελειότερου, ιδανικού, ονειρικού γάμου, μια οικογένεια με συγκεκριμένο αριθμό και φύλο παιδιών και έναν σύντροφο που θα τις αγαπάει και θα τις καταλαβαίνει χωρίς καν αυτές να χρειάζονται να μιλήσουν.
Οι άντρες είναι πιο προσγειωμένοι, υποφέρουν όμως από τη δραστική κατάργηση του ρόλου τους. Οφείλουμε να τους δικαιολογήσουμε τη σύγχυση: από κυρίαρχοι βρέθηκαν συμπαίκτες και μπορεί να τους χρειαστούν αιώνες προσαρμογής για να καταλάβουν ότι πρέπει να κάνουν τουλάχιστον το 50% των οικιακών, πέραν των υπολοίπων, προκειμένου οι γυναίκες τους να είναι ικανοποιημένες.
Στην ευτυχία της σχέσης συμβαίνει κάτι που μοιάζει με ιδιόμορφη γρουσουζιά. Όσο περισσότερο κυνηγάει κάποιος μια ευτυχισμένη σχέση τόσο εκείνη τον αποφεύγει: όλοι ξέρουμε γυναίκες που αν και ονειρεύονται την ευτυχία περισσότερο από άλλους και την κυνηγούν, δυσκολεύονται να τη βιώσουν στο βαθμό που θα ήθελαν.
Ο έρωτας αν και αποδιοργανώνει (και καταστρέφει κάποιες φορές), προτιμάται από πολλούς -αν όχι από τους περισσότερους ανθρώπους και δη τους άνδρες- σε σχέση με την αγάπη. Σνομπάρουν την αγάπη για χάρη του έρωτα, παρότι διαρκεί πολύ λιγότερο. Ο λόγος είναι ότι τους κολακεύει πολύ περισσότερο και τους κάνει να φαίνονται συναρπαστικοί και sexy. Αυτό μπορεί να συμβαίνει και λόγω βιολογίας, καθώς τους οδηγεί πιο εύκολα στο γυμναστήριο και τη δίαιτα προκειμένου να αρέσουν ακόμη περισσότερο στο ταίρι τους και να μην το χάσουν.
Πολλοί Έλληνες και Ελληνίδες είναι περισσότερο δεσμευμένοι με την απογοήτευση της σχέσης παρά με τον έρωτα και την αγάπη. Οι συζυγικές σχέσεις καταλήγουν αφόρητες και υποχρεωτικές για αυτό και λέμε πως και «οι παντρεμένοι έχουν ψυχή»: θεωρούμε σχεδόν βέβαιη τη βαρεμάρα τους.
Ο ασφαλέστερος τρόπος για να παρερμηνεύσουμε εντελώς τον έρωτα, την αγάπη και τις σχέσεις είναι να υιοθετήσουμε τη gossip κουλτούρα. Να παρακολουθούμε δηλαδή φωτογραφίες πρώτων κοινών εμφανίσεων, ζευγάρια που φιλιούνται στα μπουζούκια, κοιλιές εγκύων που φουσκώνουν προοδευτικά σε κάθε τεύχος. Λανθασμένα νομίζουμε πως έχουμε όλες τις πληροφορίες, όμως, στην πραγματικότητα αυτή η γνώση δεν είναι παρά μερικά φωτογραφικά στιγμιότυπα, που αποτυπώνουν το πολύ το 1% μίας σχέσης. Για αυτό και πολλά φαινομενικά ευτυχισμένα ζευγάρια, καταλήγουν -προς έκπληξη μας- στο διαζύγιο. Άρα την υποτιθέμενη πρότερη ευτυχία τους την κρίναμε λανθασμένα.
Το μυστικό της ευτυχίας σε μια σχέση, είναι ίσως το ταίριασμα με κάποιον ή κάποια που οι γονείς του/της είχαν ευτυχισμένο γάμο. Ο λόγος που θεωρείται σχετικά ασφαλές να επιλέξει κανείς σύντροφο με γνώμονα το πόσο ευτυχισμένοι ήταν οι γονείς του, είναι πως η ζωή σε μια ευτυχισμένη οικογένεια μάς εξασφαλίζει μακρά εκπαίδευση σε μια πορεία γεμάτη από έγνοιες, αναμονές, δυσκολίες.
Μια άλλη καλή συνταγή ευτυχίας δύο συντρόφων είναι να υπάρχει ένας κοινός στόχος: Η συμφωνία σε κάτι βασικό καταργεί τις ασυμφωνίες χαρακτήρων, δίνει νόημα στην κοινή ευτυχία και αυτό την καθιστά πιο εφικτή και ποιοτικότερη. Για όσο βέβαια το συγκεκαλυμμένο σχέδιο του συνεταιρισμού πηγαίνει καλά.
