Ο καλός ηθοποιός που με τη χαρακτηριστική φιγούρα του σημάδεψε τα 90s, επιστρέφει πρωταγωνιστώντας σε μια εμβληματική αναγεννησιακή κωμωδία («Λα Μοσκέτα») στα υπαίθρια θέατρα όλης της χώρας και μιλάει για το θέατρο, το χιούμορ και την αισιοδοξία ως στάση ζωής.
Την περίοδο πρωταγωνιστεί στην κωμωδία «Τρελοί έρωτες σε σκοτεινούς καιρούς ή απλά….Λα Μοσκέτα», του Ρουτζάντε, που ανεβαίνει από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας σε σκηνοθεσία Γιάννη Μαργαρίτη. Πρόκειται για μία από τις σημαντικότερες κωμωδίες του 16ου αιώνα, της οποίας η πλοκή έχει μεταφερθεί από την Αναγέννηση (την περίοδο που γράφτηκε το έργο), στη φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι, ενώ την ίδια στιγμή έχει εντυπωσιακές συνάφειες με την εποχή μας. Και αυτό διότι ζούμε σε μια εποχή που ο ευρωπαϊκός ουρανός σκοτεινιάζει και πάλι. Ένας αδιανόητος πόλεμος συνεχίζεται. Σε διάφορες χώρες εμφανίζονται εκλογικά αποτελέσματα που φέρνουν τον λαϊκισμό και κάθε μορφής αναθεωρητισμό σε ευθεία σύγκρουση με την φιλελεύθερη δημοκρατία και τις αξίες που πάνω τους στηρίχτηκε η Ευρώπη που ξέρουμε. Όταν έγραφε το έργο του ο Ρουτζάντε, άρχιζαν αργά αλλά σταθερά να οικοδομούνται οι ευρωπαϊκές αξίες. Σήμερα, ίσως, ζούμε την αρχή της διάλυσης αυτών των αξιών. Για όλα αυτά βρήκαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί του, ενόψει και της παράστασης στην Αθήνα, στο κηποθέατρο Παπάγου στις 22 Ιουλίου. (Περισσότερα για την παράσταση θα βρείτε εδώ).
Ύστερα από μια παρατεταμένη περίοδο ανομβρίας λόγω της πανδημίας, βλέπουμε το θέατρο να παίρνει ριμπάουντ με πολλές και σημαντικές παραστάσεις να ανεβαίνουν σε όλη την Ελλάδα. Και το κοινό να ακολουθεί. Πώς το βλέπετε εσείς από μέσα; Βλέπετε να δημιουργείται ένα θεατρικό trend; Ή ήταν κάτι που έτσι κι αλλιώς συνέβαινε;
Είναι γεγονός πως κοινό και θεατές ανταμώνουν μετά από καιρό ελεύθεροι από περιορισμούς. Το είχαν ανάγκη και οι δύο πλευρές. Η πίεση των 2 χρόνων που προηγήθηκαν, δημιούργησε έναν πληθωρισμό παραστάσεων, όχι απαραίτητα σημαντικών -περισσότερο «τέκνα της ανάγκης» θα τις χαρακτήριζα. Εύχομαι το κοινό που θα βρει καταφύγιο στο θέατρο να μην απογοητευθεί από τσαπατσούλικες δουλειές. Στα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης, που μόλις περάσαμε, το θέατρο για μια στιγμή έδειξε να κερδίζει την εκτίμηση των θεατών, αλλά αυτό δυστυχώς δεν κράτησε. Οπότε πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.
Μιλήστε μας λίγο για την παράσταση «Λα Μοσκέτα» στην οποία πρωταγωνιστείτε. Τι συνάφειες έχει με τη σύγχρονη εποχή και τι να περιμένουμε να δούμε;
Η ιστορία που εξιστορεί η παράστασή μας δεν μας είναι και τόσο άγνωστη. Αντίθετα θα έλεγα ότι είναι κατά κάποιο τρόπο πολύ γνώριμη σε όλους μας. Οι ήρωες του έργου πορεύονται στη ζωή τους με οδηγό το χρήμα. Και για τα το χρήμα είναι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα, συμμαχούν με θεούς και δαίμονες, δεν έχουν όρια, δεν σταματάνε πουθενά. Το έργο αφηγείται ταυτόχρονα μια παλιά ερωτική ιστορία ή οποία είναι συγχρόνως πολύ σύγχρονη, σημερινή. Αυτή είναι η δύναμη του έργου.
Γιατί αξίζει να δει κάποιος το έργο και με τι διάθεση πρέπει να έρθει;
Καταρχήν, δεν χρειάζεται συγκεκριμένη διάθεση για να παρακολουθήσεις κάποιο έργο, όποιου είδους και αν είναι αυτό. Στο δικό μας τώρα, αρχικά, ο θεατής θα δει μια σημαντική κωμωδία. Η φαινομενικά απλοϊκή ερωτική ιστορία του έργου και τα ιλαροτραγικά παθήματα των ηρώων της, με την αλλαγή του ιστορικού πλαισίου -η διασκευή μας μεταφέρει στην εποχή της ανόδου του φασισμού στην Ιταλία του Μπενίτο Μουσολίνι-, φωτίζονται από μια διαφορετική σκοπιά. Το χρήμα και ο ερωτικός πόθος, οι δύο κεντρικοί άξονες του έργου, που κινούν την ζωή των ηρώων, αποκτούν κάτω από αυτές τις συνθήκες μια άλλη διάσταση.
Το χιούμορ μπορεί να σώσει τον κόσμο; Και αν ναι, ποιό είδος χιούμορ;
Το χιούμορ λειτουργούσε και λειτουργεί αιώνες τώρα ως καταπραϋντικό παυσίπονο της ψυχής. Φυσικά μέσα στην πορεία του χρόνου εξελίσσεται και προσαρμόζεται στις ανάγκες της κάθε εποχής.
Τι σας κάνει να αισιοδοξείτε σε αυτήν τη δύσκολη συγκυρία για τον πλανήτη, αλλά και τη χώρα μας;
Οι άνθρωποι που εμπλέκονται με την Τέχνη, παρά τα κατά καιρούς προσωπικά τους βυθίσματα, πιστεύω ότι, κατά βάθος, είναι πάντοτε αισιόδοξοι. Έτσι είμαι και εγώ!
Τελικώς ο ρόλος του «Χλαπάτσα» έκανε κακό ή καλό στην καριέρα σας; Σας ενοχλεί που οι περισσότεροι σας θυμούνται έντονα από έναν ρόλο κωμικό αλλά και έναν χαρακτήρα/ήρωα αρνητικό συνάμα;
Τα πρώτα χρόνια μετά το σήριαλ ήταν δύσκολα. Συνάντησα πολλά εμπόδια. Οι περισσότεροι Έλληνες σκηνοθέτες έχουν προκαταλήψεις και είναι πολύ δύσκολο να τους πείσεις να τις υπερβούν. Ειδικά αν δεν είσαι μέλος κάποιας παρέας που σε προμοτάρει. Κατά τα άλλα μου αρέσει που με θυμούνται για αυτό τον τόσο αμφιλεγόμενο ήρωα που έχει γράψει τη δική του μικρή τηλεοπτική ιστορία.
