Αν οι λαοί είχαν ηλικία, πόσο χρονών θα ήταν ο ελληνικός; Θα ήταν ενήλικος, ηλικιωμένος, ώριμος, ή μήπως αιωνίως έφηβος;
Βενιζελικοί και βασιλικοί, δημοτικιστές και καθαρευουσιάνοι, πράσινοι και κόκκινοι, δεξιοί και αριστεροί, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, καθεστωτικοί και αντικαθεστωτικοί, κυβερνητικοί και επαναστάτες, βολεμένοι και αβόλευτοι, δίπολα αιώνια. Θυμάμαι πάντα να ακούω για διλλήματα, ενίοτε ανύπαρκτα, ικανά όμως να μας χωρίσουν σε στρατόπεδα, γήπεδα και αλάνες, σχεδόν γραφικές αλλά και συχνά αιματηρές. Να χωριστούμε στα δυο, να τσακωθούμε, να σκοτωθούμε και στα δύσκολα, τα κρίσιμα και τα σημαντικά να φιλιώσουμε και να ενωθούμε για το κοινό καλό. Ήξερε ο Καζαντζάκης όταν μιλούσε για αδερφοφάδες…
Και σαν να μην ξέρει ο Έλληνας να ζει αλλιώς, σα να του δίνει νόημα η σύγκρουση και η αντιπαράθεση, έτσι σαν τα κοκόρια που αναμετρούνται και επιβεβαιώνουν τη δύναμή ματώνοντας τον αντίπαλο. Ο ήρωας μέσα μας ξυπνά στον κίνδυνο, την απειλή και τον εξωτερικό εισβολέα. Αλλιώς κάνουμε εχθρό το γείτονα, το φίλο, τον αδελφό και εύκολα μπορούμε να του βγάλουμε το μάτι σαν πει ή πιστέψει κάτι αντίθετο με το δικό μας που πάντα και αδιαπραγμάτευτα είναι το σωστό. Ο Έλληνας σπάνια ακούει, συχνά μιλά ή και φλυαρεί, βαυκαλίζεται να ακούει τη φωνή του και να καμαρώνει για το μπόι του χωρίς να αναρωτιέται για το ανάστημά του. Γελάει και κλαίει ταυτόχρονα και τα δυο με την καρδιά του, εξίσου δυνατά, αυθόρμητα και ενίοτε ενοχλητικά, υπερβολικά ή και λυτρωτικά. Χορεύει, διασκεδάζει, καυτηριάζει, μιζεριάζει, τα φορτώνει στους άλλους και παραπονιέται διαρκώς, αναλαμβάνοντας σπανιότατα την ευθύνη του. Θα μπορούσε κάποιος να χαμογελάσει με όλο αυτό και να αναγνωρίσει ίσως τον εαυτό του, την οικογένεια ή τους φίλους. Όλοι λίγο ως πολύ κουβαλάμε μέσα μας στοιχεία της δραματικής και εξωστρεφούς φύσης μας. Η απόλυτη εξιδανίκευση και η υποτίμηση προσώπων και αξιών, οι βασιλιάδες, οι ήρωες, οι πρωταγωνιστές που σχεδόν δουλικά και με αφέλεια προσκυνάμε ευκολόπιστα, συχνά χωρίς να το αξίζουν και έπειτα με την ίδια επιπολαιότητα σταυρώνουμε λιθοβολούμε με παροιμιώδη ηδονή, έτσι γιατί το κάνουν και οι άλλοι, είναι τα σουσούμια μας, τα χαριτωμένα αλλά και πολύ επικίνδυνα.
Όλα αυτά αφορούν τον εφηβικό και ανώριμο μας εαυτό που καλείται κάποτε να ενηλικιωθεί, να ωριμάσει και να βάλει μυαλό, να μάθει να ψάχνει, να ερευνά, να εξετάζει, να ακούει προσεκτικά, να κρατά μικρό καλάθι, να σκέφτεται βαθιά, να γίνει συνετός, ψύχραιμος, χωρίς να αναζητά πρίγκηπες, πριγκίπισσές και άσπρα άλογα και κυρίως ασφαλής και κατάλληλος για τα παιδιά μας. Γιατί αλλιώς κινδυνεύουν να κολυμπούν μονίμως άμαθα και χωρίς να γνωρίζουν κολύμπι -αν και ελληνόπουλα- σε σκοτεινά και άγνωστα νερά, απροετοίμαστα. Από ανώριμους γονείς και ανώριμες κοινωνίες με διαρκείς δικαιολογίες και ακρότητες στη σκέψη, με συγκρουσιακή νοοτροπία και απόσταση από την κατανόηση και το διάλογο, μόνο ανώριμα και απροστάτευτα παιδιά μπορούμε να ανατρέφουμε (σχήμα λόγου και αυτό) και είναι πολύ κρίμα…
Ακολουθήστε το zeitgeist.gr στο facebook για να ενημερώνεστε πρώτοι για τα νέα θέματα και να στηρίξετε την ποιοτική δημοσιογραφία, πατώντας like στο facebook banner που βλέπετε κάτω ή πάνω δεξιά.
