Η παραίτηση είναι τάση στην αγορά εργασίας, αλλά και μια αφορμή να αναθεωρήσουμε τη σχέση μας μαζί της. Ζητούμενο και εδώ ένα πιο βιώσιμο εργασιακό μοντέλο.
Μέσα στην περίοδο της πανδημίας αναδύθηκε το φαινόμενο που ονομάστηκε η Μεγάλη Παραίτηση (Big Quit). Σε όλο τον κόσμο, εκατομμύρια εργαζόμενοι, κυρίως στελέχη επιχειρήσεων, υπέγραψαν την παραίτηση σου προκειμένου να βάλουν ένα τέλος στα εξαντλητικά ωράρια εργασίας και στους υπερεντατικούς ρυθμούς, σε μια προσπάθεια να ξαναβρούν τον -χαμένο στο κυνήγι της καριέρας- εαυτό τους. Σε ΗΠΑ, Γερμανία, Ιαπωνία και σε άλλες ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες εκατομμύρια εργαζόμενοι έκλεισαν την πόρτα πίσω τους, μην αντέχοντας την ψυχολογική και τη σωματική κόπωση, αλλά και την υπαρξιακή απειλή για την υγεία κάθε ανθρώπου, που τόσο εμφατικά ανέδειξε ο covid. Η αντίδραση, όμως, δεν σταμάτησε εκεί. Περισσότεροι άνθρωποι, πλέον, βλέπουν τη δουλειά με πολύ διαφορετικό πρίσμα, ειδικά οι νεότεροι που βλέπουν ότι όσες και να εργάζονται δυσκολεύονται οικονομικά, εξυπηρετώντας ουσιαστικά μόνο την επιβίωση. Μεταφορικά κόστη, δαπάνες στέγασης και σίτισης έχουν εκτιναχθεί στα ύψη, οπότε ποιος ο λόγος της ταλαιπωρίας; Αυτή είναι η σκέψη πίσω από τη Σιωπηρή Παραίτηση (Quiet Quit).
Πρόκειται για ένα πιο ήπιο φαινόμενο σε σχέση με τη Μεγάλη Παραίτηση, που όμως ξεκινάει από τις ίδιες αφετηρίες. Δεν πρόκειται εδώ για αποχώρηση από την επιχείρηση, αλλά για μια πρακτική κατά την οποία ο εργαζόμενος κάνει όσα λιγότερο γίνεται, καθυστερώντας, αναβάλλοντας ή δουλεύοντας με εξαιρετικά χαμηλούς ρυθμούς. Στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι το να εκπληρώνουν όσα αναφέρει το job description. Σιωπηρή παραίτηση σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι απορρίπτουν την ιδέα να εξελιχθούν περαιτέρω στην καριέρα τους και ότι δεν αφιερώνουν ούτε ένα παραπάνω λεπτό σε αυτή. Θέτουν σαφή όρια ανάμεσα στη ζωή τους και την εργασία τους και δεν ενθουσιάζονται με το ενδεχόμενο των υπερωριών, ακόμη κι αν είναι αμειβόμενες. Για αυτό και δεν ταυτίζουν τη ζωή τους με τη δουλειά τους. Αποστασιοποιούνται
Και τα δύο φαινόμενα μαρτυρούν ότι οι άνθρωποι δεν παίρνουν ικανοποίηση από την εργασία τους, δεν αμείβονται καλά ή όταν γίνεται αυτό, έχουν ελάχιστο προσωπικό χρόνο και ελάχιστες ευκαιρίες διαφυγής. Για αυτό και κάνουν τα ελάχιστα. Εδώ, η σημασία της ευεξίας είναι καθοριστική. Ένα καλό εργασιακό περιβάλλον, με ευήλια και ευάερα ευρύχωρα γραφεία, με κάποιες παροχές από την επιχείρηση και μια σχετική ευελιξία ως προς τον τρόπο εργασίας, θα μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα και να κάνει τους ανθρώπους πιο χαρούμενους στην καθημερινότητά τους.
