Η ηθοποιός που σημάδεψε τα 90s με τους ρόλους της, μιλάει για τα σκάνδαλα, τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις, το θάνατο και την απώλεια, αλλά και πώς είναι να έχεις πάρει διαζύγιο από την υποκρισία. Μια σπάνια συνέντευξη.
Η Νατάσα Τσακαρισιάνου καθιερώθηκε και έγινε ευρέως γνωστή μέσα από το ρόλο της Σούλας στη σειρά του MEGA «Οι Αυθαίρετοι» (1989 – 1991), συμπρωταγωνιστώντας με τον Χρήστο Βαλαβανίδη, τη Βάσια Τριφύλλη και τον Δημήτρη Πουλικάκο, μια σειρά που είχε σπάσει τα κοντέρ σε τηλεθέαση και αγαπήθηκε από εκατομμύρια ανθρώπους. Όλα αυτά τα χρόνια, ακολουθεί το δικό της δρόμο ελευθερίας και αξιοπρέπειας, λέγοντας περισσότερα «όχι», παρά «ναι» και κάνοντας μετρημένες και προσεγμένες επιλογές. Για αυτό ίσως το σπάνιο και αναγνωρισμένο ταλέντο της, δεν αξιοποιήθηκε όσο ενδεχομένως θα έπρεπε. Για όλα αυτά, είχε την καλοσύνη να μας μιλήσει.
Που σας βρίσκουμε αυτή την περίοδο, με τι συναισθήματα και τι διάθεση;
Είμαι σε μια περίεργη προσωπική στιγμή, καθώς έχασα πρόσφατα τον άντρα μου. Έφυγε από τη ζωή εντελώς ξαφνικά πριν από λίγους μήνες. Μπήκε στο νοσοκομείο για μια επέμβαση, δυστυχώς τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ομαλά. Μπήκε στην εντατική για δέκα μέρες, διασωληνώθηκε και μέσα σε δέκα μέρες έφυγε. Τώρα είμαι κάπως καλύτερα και μπορώ να ασχοληθώ με κάποια πράγματα που μου δίνουν ευχαρίστηση. Θα δούμε.
Πώς μετριέται η απώλεια τελικώς;
Για μένα αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν απλώς ο άντρας μου, ήταν ο καλύτερός μου φίλος. Ήταν ο άνθρωπος που πέρναγε ο χρόνος και δεν το καταλάβαινες μαζί του. Τόσο ευχάριστα. Ήταν παρών σε κάθε καλή ή κακή στιγμή. Σε έκανε και ξεχνούσες τα πάντα. Ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που όταν τους συναντάς, σταματάει ο χρόνος. Αυτό είναι φυσικά πολύ δύσκολο να το βρεις.
Θυμάμαι ένα έργο που είχα παίξει, που ανέφερε μέσα ότι οι άνθρωποι πιστεύουμε ότι είμαστε αθάνατοι. Και που παρότι βλέπουμε όσα συμβαίνουν και ακούμε γύρω μας, τελικώς συνηθίζουμε στην ιδέα και αδυνατούμε να φανταστούμε ότι μπορεί το κακό να συμβεί και σε εμάς. Αυτό είναι το χειρότερο. Μου συνέβη, λοιπόν, κάτι που δεν περίμενα να συμβεί και ειδικά, έτσι. Αλλά εντάξει, περνάει ο καιρός και πιθανόν να είναι κάποια στιγμή ξανά όλα ωραία.
Αυτό που μου έχει μείνει αξέχαστο από την πορεία σας, είναι ο ρόλος της «κας Σούλας» στους Αυθαίρετους. Και για τη σειρά και για την ερμηνεία σου. Γιατί πιστεύεις ότι έμεινε αυτή η σειρά στην Ιστορία;
Όλοι οι ηθοποιοί ήταν καταπληκτικοί και ήμουν πολύ τυχερή που ήμουν εκεί. Μπορώ να πω ότι από κωμωδίες ήταν ό,τι καλύτερο έχει βγει στην ελληνική τηλεόραση. Ήταν μπροστά από την εποχή τους. Στηριζόταν πάνω στην άποψη ότι λέμε καλημέρα στο γείτονά μας και με το που στρίψει λέμε τα χειρότερα. Ήταν κάτι που συμβαίνει ακόμη και σήμερα.
Δεν έχει αλλάξει τίποτα από τα 90s δηλαδή;
Λυπάμαι που θα το πω, αλλά μετά από τόσα χρόνια συμβαίνει το ίδιο και μάλιστα με πολύ πιο άγριους ρυθμούς.
Εξακολουθούμε να μπορούμε να γελάμε, έστω πικρά, με αυτά που γίνονται στην ελληνική κοινωνία ή έχει παραγίνει το κακό και δεν πρέπει να γελάμε;
Πιστεύω ότι έχει παραγίνει το κακό, αλλά πρέπει να γελάμε. Πρέπει να πηγαίνουμε το πράγμα παρακάτω και να σκεφτόμαστε πώς μπορούμε να αποφύγουμε τις κακοτοπιές. Πρέπει όλοι να ποιούμε ήθος και να κάνουμε αυτοκριτική.
Πάντως ακραία πράγματα που βλέπαμε στους Αυθαίρετους (σκάνδαλα, λαμογιές, καθημερινές διαμάχες), τα είδαμε και στην πραγματικότητα λίγα χρόνια μετά. Και αναρωτιέμαι τι φταίει περισσότερο; Οι πολιτικοί; Οι άνθρωποι; Οι θεσμοί; Εσχάτως, είδαμε και ανθρώπους της κουλτούρας στη φυλακή.
Δυστυχώς.
Ήταν πάντα έτσι απλώς δεν τα μαθαίναμε ή χάλασε τόσο πολύ ο κόσμος;
Όταν ξεκίνησα στη σχολή πριν πολλά χρόνια, θυμάμαι ότι ο σκηνοθέτης Κωστής Μιχαηλίδης είχε πει ότι κάποιοι θα μπουν στο θέατρο από την κύρια είσοδο, κάποιοι όμως θα μπουν από την πίσω πόρτα, από το δρόμο που περνάει από τις τουαλέτες. Και αυτοί οι άνθρωποι θα μπουν στο χώρο μας, αλλά θα υπάρχει μπόχα. Θα έρθει, βέβαια, η λάμψη της επιτυχίας και θα την καλύψει. Κάτι που κατάλαβα χρόνια αργότερα ότι ισχύει. Πάντοτε, λοιπόν, υπήρχαν αυτά τα πράγματα και όχι μόνο στο δικό μας το επάγγελμα. Και μακάρι να είναι μια αρχή για να εκλείψουν αυτά τα άσχημα φαινόμενα. Να βγαίνουν στη φόρα δηλαδή και να τα αντιμετωπίζουμε, όπως τα αντιμετωπίζουμε.
Σας επηρέασε αυτό το κλίμα στην καριέρα σας;
Δυστυχώς, δεν είναι αξιοκρατικά τα πράγματα. Εγώ έκανα καριέρα με τα «όχι». Θεωρώ τον εαυτό μου ελεύθερο άνθρωπο και δεν μου αρέσει να καταπιέζομαι. Κάνω και έκανα αυτά που μου άρεσαν και δεν με προσέβαλαν. Και τα πράγματα, δυστυχώς, δεν λειτουργούν αθώα.
Πείτε μας ευθέως, αν θέλετε. Είχατε σεξουαλικές παρενοχλήσεις στην καριέρα σας;
Είχα την ατυχία να πέσω σε πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Όποτε έπεφτα σε τέτοια περίπτωση, έλεγα ‘’ευχαριστώ πολύ δεν θα πάρω’’ και πήγαινα σπίτι μου.
Εάν λέγατε ναι, δεδομένου του ταλέντου σας, που πιστεύετε ότι θα είχατε φτάσει σήμερα;
Θα είχα γίνει πολύ μεγάλη φίρμα [γέλια]! Θα ήμουν όμως δυστυχισμένη. Ευτυχώς, υπάρχουν και σωστοί άνθρωποι, όπως ο Νίκος ο Κουτελιδάκης που μου έδωσε την ευκαιρία με τους Αυθαίρετους. Υπέροχος σκηνοθέτης, υπέροχος άνθρωπος.
Λένε ότι οι ηθοποιοί και εν γένει οι καλλιτέχνες, δεν είναι συνηθισμένοι άνθρωποι. Είναι εύθραυστοι και αυτό τους δημιουργεί πολλά μπλεξίματα τελικά.
Αυτή είναι μια θεωρία που θα ήθελα να την πιστέψω, αλλά δεν νομίζω ότι ισχύει. Ο συνδυασμός του να έχεις ταλέντο και να είσαι ολίγον τι κάθαρμα, είναι η συνταγή που σε πάει μπροστά. Αν είσαι έτσι, πας μπροστά. Όχι, ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά η πείρα μου αυτό δείχνει. Και φυσικά υπάρχει και ένα ζήτημα επιβίωσης. Πόσο μπορεί να αντισταθεί κάποιος;
Ένας καλός ηθοποιός μπορεί να πει ψέματα με πιο πειστικό τρόπο από ό,τι ένας απλός άνθρωπος;
Ένας ταλαντούχος ηθοποιός μπορεί να πει ψέματα με υπέροχο τρόπο και να μπει στο πετσί του ρόλου όσο δεν πάει.
Πάμε λίγο στο Χόλιγουντ. Αγαπημένοι σκηνοθέτες και ηθοποιοί;
Λατρεύω τον Άντονι Χόπκινς. Μου αρέσει πολύ επίσης ο Σον Πεν και η Μέριλ Στριπ. Από σκηνοθέτες, Γούντι Άλεν και ο Αλμοδοβάρ. Δεν έχω χάσει κανένα έργο τους.
Και από εδώ και πέρα; Τι θα ήθελες να σου φέρει το μέλλον;
Θα ήθελα να είμαι στο θέατρο, να παίξω και άλλα πράγματα. Και στην τηλεόραση φυσικά. Τα θέλω όλα. Θα ήθελα περισσότερη αξιοκρατία και να σταματήσουν και οι παρενοχλήσεις και οι ‘’παρέες’’ και οι ‘’δικοί μας’’ να κανονίζουν την πολιτιστική παραγωγή της χώρας. Και τέλος, οι οντισιόν να γίνονται για να βρούμε τους καλύτερους. Αυτό!
Θυμηθείτε εδώ το αστείρευτο μπρίο της κυρίας Σούλας
