Η πάντα επίκαιρη ιστορία ενός αριβίστα που θα έκανε τα πάντα για να ανέλθει κοινωνικά τον 18ο αιώνα γοήτευσε παράφορα τον Stanley Kubrick και τον οδήγησε στη δημιουργία της πιο όμορφης ταινίας του. Δείτε φωτό από τα γυρίσματα και δείτε την όπου και αν τη βρείτε.
Στις αρχές της δεκαετίας του ‘70 είχε μόλις ολοκληρώσει τα γυρίσματα της θρυλικής ταινίας «Κουρδιστό Πορτοκάλι», όταν έπεσε στα χέρια του το μυθιστόρημα «The Luck of Barry Lyndon» του William Thackeray. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν άμεσα, το 1973, και ήταν εξαιρετικά απαιτητικά. Μία εβδομάδα έστηνε το συνεργείο τη σκηνή του δείπνου υπό το φως των κεριών. Η οδηγία ήταν σαφής: δεν θα χρησιμοποιούσαν καθόλου τεχνητό φωτισμό. Ο Kubrick είχε εξασφαλίσει στα γυρίσματα έναν φακό που είχε δημιουργήσει η εταιρεία Zeiss ειδικά για τη NASA προκειμένου να φωτογραφίζει από τους δορυφόρους. Ήταν 10% πιο γρήγορος από την ταχύτερη κινηματογραφική κάμερα που υπήρχε, γεγονός που επέτρεπε στον σκηνοθέτη να γυρίσει τις σκηνές του με φυσικό φως, αν και δεν είναι όλες οι σκηνές της ταινίας γυρισμένες με φυσικό φως όπως θρυλείται.
Πρόκειται για το σχεδόν ψυχαναλυτικό πορτρέτο του Ιρλανδού Barry Lyndon, ο οποίος αφού αφήνει πίσω του τη μίζερη πόλη του, σκοτώνει έναν Άγγλο αξιωματικό σε μονομαχία και οδηγείται από τη μοίρα να πολεμά τελικά στον πρωσικό στρατό κατά τη διάρκεια του Επταετούς Πολέμου. Στη συνέχεια όμως θα γνωρίσει την Λαίδη Λίντον, το κλειδί του για την τρυφηλή ζωή των ευγενών.
Έξι μήνες διήρκησε η έρευνα για τις κατάλληλες τοποθεσίες σε Ιρλανδία, Αγγλία κι έπειτα Δυτική Γερμανία. Εκπληκτικά τοπία λουσμένα με φυσικό φως που ωστόσο άλλαζαν μες την ημέρα από στιγμή σε στιγμή στον απρόσμενο καιρό της Ιρλανδίας, μεγαλοπρεπείς σκηνές μάχης και εσωτερικές σκηνές σε πύργους – εικόνες που παραπέμπουν σε ζωγράφους της εποχής, ιδίως του William Hogarth, τους οποίους είχε μελετήσει σχολαστικά ο Κιούμπρικ. Οι ιστορίες από τα γυρίσματα πολλές· πως έβαζε τους ηθοποιούς να επαναλαμβάνουν τις σκηνές ως και 150 φορές με τον πρωταγωνιστή Ryan O’Neal να ξεσπά, πώς όλοι έπρεπε να είναι στημένοι στις θέσεις τους με τα κοστούμια και το μακιγιάζ από το χάραμα για να οραματιστεί επακριβώς τη σκηνή, πώς ηθοποιοί έρχονταν μόνο για μία εβδομάδα και έμεναν για μήνες, καθώς καθοδόν ο Kubrick σκεφτόταν νέες σκηνές που θα μπορούσαν ενδεχομένως να τους συμπεριλαμβάνουν, αλλά μόνο αν τούς έβλεπε εκεί μπροστά του. Το αποτέλεσμα; Ένα βραδυφλεγές αριστούργημα, ένα οπτικό ποίημα που ενώ αρχικά ο θεατής νιώθει ότι εξαντλείται στην ανεπανάληπτη φωτογραφία (το Barry Lyndon είχε εξάλλου αποσπάσει 4 Όσκαρ παραγωγής, διεύθυνση φωτογραφίας, σκηνογραφίας, ενδυματολογίας, μουσικής), τελικώς συγκινεί σε βάθος με το πορτραίτο ενός τυχοδιώκτη που πάλεψε για να καταφέρει όσα έθεσε ως στόχο χωρίς όμως να γίνει ποτέ ευτυχισμένος.
Copyright φωτογραφιών: TASCHEN / SK Film Archives LLC / TM & © Warner Bros. Entertainment Inc. (s19)
