Η ελληνική κοινωνία δεν πήρε το μάθημά της, τα εγκληματικά στοιχεία συνεχίζουν να αλωνίζουν και εμείς οι δημοσιογράφοι απλώς καταγράφουμε το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.
Την Τετάρτη, 1η Φεβρουαρίου, θα γίνει σιωπηρή πορεία στην Θεσσαλονίκη, για την συμπλήρωση ενός χρόνου από την δολοφονία του Άλκη Καμπανού από οργανωμένους οπαδούς του ΠΑΟΚ. Θα είναι εκεί ο Αντελίνο Βιεϊρίνια, αρχηγός του ΠΑΟΚ, ο Ισπανός γκολκίπερ του Άρη, Χουλιάν Κουέστα, ο αρχηγός της ΑΕΚ Σέρχιο Αραούχο, ο Κώστας Σλούκας, μπασκετμπολίστας του Ολυμπιακού. Ενδεχομένως να είναι και άλλοι αθλητές. Φτάνει; Η πορεία θα γίνει στην Θεσσαλονίκη, θα μεταδώσουν πλάνα οι τηλεοράσεις, ο γραπτός Τύπος θα ενδυθεί τον μανδύα φιλανθρωπίας, ο οπαδικός Τύπος θέλοντας και μη, θα ασχοληθεί με το γεγονός και όχι την ουσία και η μέρα θα περάσει, θα προσπεράσει για την ακρίβεια. «Κάπου μεταξύ Τρίτης και Τετάρτης παράπεσε η πραγματική σου μέρα», οι κουβέντες του Οδυσσέα Ελύτη.
Αν πράγματι η δολοφονία του Άλκη εθεωρείτο ένας γεγονός μέγιστης σημασίας από την νεολαία, τότε θα έπρεπε να μετράει 1 εκατομμύριο κόσμο η πορεία. Με μπροστάρηδες τους οργανωμένους όλων των μεγάλων ομάδων. Το πολύ – πολύ να πάνε οι οπαδοί του Άρη, επειδή ο Άλκης ήταν Αρειανός. Οι οργανωμένοι οπαδοί του ΠΑΟΚ, δεν θα παραβρεθούν. Ούτε του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ κ.λπ. Είναι και μακριά η Θεσσαλονίκη, έξοδα κλπ. Όμως, θα μπορούσε να γίνει κάτι αντίστοιχο στην Αθήνα. Μία πορεία για να σταματήσουν να σκοτώνονται μεταξύ τους. Δεν θα γίνει ούτε αυτό, το ελάχιστο. Κι ας μπορεί να είναι οι ίδιοι τα θύματα την επόμενη ημέρα. Η ελληνική κοινωνία των γηπέδων βρίσκεται σε βέρτικο τα τελευταία 15 χρόνια. Άλλαξε η ουσία της σκέψης των νέων, την αποσύνδεσαν από το αυτονόητο. «Για πλάκα το κάναμε», απάντησαν στους αστυνομικούς οι βιαστές του 15χρονου στην δυτική Αττική. Κι αν ο Άλκης ζούσε σήμερα, η πλάκα που θα έκαναν μεταξύ τους οι θύτες θα ήταν ανεπανάληπτη, φαντάζομαι. Ειδικά, αν κατέγραφαν το περιστατικό σε βίντεο, όπως έγινε σε πολλές περιπτώσεις και μετά το πόσταραν στα social media. «Για πλάκα», πάντα.
Με αυτήν την κοινωνία των λεγόμενων «φανατικών» του ποδοσφαίρου, που σκοτώνονται «για πλάκα» ή τραυματίζονται, δεν αρκεί η επιστήμη της ψυχολογίας ή ψυχιατρικής για να αποφανθεί, παρά η γενετική, θα λέγαμε στην υπερβολή του. Αυτά τα παιδιά γίνονται ή γεννιούνται δαίμονες; Μήπως, τελικά, μεταλλάχθηκε το γενετικό υλικό των ανθρώπων και δεν παράγει, όπως παλιά, κανονικούς ανθρώπους οι οποίοι διαμορφώνονται από το οικογενειακό περιβάλλον, το σχολείο, τον περίγυρο; Όταν δεν αντιλαμβάνονται τον διαχωρισμό ανάμεσα στο καλό και το κακό και ο κοινός παρονομαστής δράσης είναι ο χαβαλές ενός βίντεο, τότε δεν μπορούμε να υποθέσουμε κάτι άλλο, πέραν των τετριμμένων αναλύσεων. Τι μπορεί να υποθέσει κανείς, όταν την ημέρα έναρξης της δίκης του Άλκη, μαζεύτηκε ομάδα 50 υπανθρώπων έξω από τις φυλακές για… συμπαράσταση των δολοφόνων; Προφανώς και θα καταφύγει στο υπερβατικό για να δώσει μία εξήγηση. Διότι αυτοί δεν είναι άνθρωποι κανονικοί και πραγματικά μπαίνει ένα ερώτημα, το οποίο δεν είναι ρητορικό: Αν δουν ένα μωρό παρατημένο στο δρόμο, θα βοηθήσουν ή θα το βιντεοσκοπήσουν απλά και θα το ποστάρουν στα social media, ως επίδειξη αυταρέσκειας, ως αυτόπτες μάρτυρες ενός περιστατικού που δεν απαντάται κάθε μέρα; Μια, ακόμα, υπερβατική σκέψη. Αν το μωρό φοράει κασκόλ διαφορετικής ομάδας;
