Με αιχμή τη σύγχρονη σκηνοθετική ματιά του Δημήτρη Αγιοπετρίτη – Μπογδάνου, το πολυβραβευμένο έργο εξελίσσεται από το «εξ επαφής» του παρελθόντος στο «όλο και πιο κλεισμένα μέσα μας», στη ματαίωση της οικειότητας και την αποτυχία του μαζί.
Οι περισσότεροι γνωρίζουμε το έργο από την ομώνυμη ταινία του Οσκαρικού σκηνοθέτη Μάικ Νίκολς (1931 – 2014), του 2004, που με ένα υπέροχο Χολιγουντιανό καστ (Τζουντ Λο, Κλάιβ Όουεν, Τζούλια Ρόμπερτς, Νάταλι Πόρτμαν) και τη μελαγχολική μουσική του Damien Rice έκανε διάσημο το κυνικό και απαισιόδοξο έργο του Πάτρικ Μάρμπερ (βραβεία Τόνυ και Ολίβιε), και προκάλεσε αίσθηση. Το θεατρικό, που παίχτηκε για πρώτη φορά το 1997, ήταν μια κρυστάλλινη αλλά παγερή ακτινογραφία των σύγχρονων σχέσεων, χωρίς εξωραϊσμούς και ωραιοποιήσεις, ένα μικρό ηλεκτροσόκ για τον έρωτα, την οικειότητα, τη σύνδεση, την αφοσίωση, την απιστία, το ψέμα και την αλήθεια στον 21ο αιώνα.
Ένα έργο που πριν 20 χρόνια ήταν μπροστά από την εποχή του, προφητικό -τουλάχιστον για παραδοσιακές χώρες όπως η Ελλάδα- και ψυχαναλυτικό, σε μια εποχή που μόλις αναδυόταν η σημασία του ψυχολογικού παράγοντα: βιολογικοί λόγοι, οικογενειακό περιβάλλον, τραύματα και βάρη, ναρκισσισμός και ατομισμός, συμφεροντολογία, εγωισμός και άλλα στοιχεία που κατοικούν στα άδυτα της ψυχής, ματαιώνουν την ουσιαστική σύνδεση των ανθρώπων. Ο πόθος, η έλξη, η σεξουαλική ορμή, ο εθισμός, τα σκοτεινά πάθη, οι ανασφάλειες, η περηφάνεια, η ζήλια, η απόγνωση, η προδοσία, η προσποίηση, η εκδίκηση -τίποτα δεν θα μείνει ανέγγιχτο σε αυτό το αιχμηρό ερωτικό τετράγωνο, που παραμένει διαρκώς και με τις τέσσερις πλευρές ανοιχτές.
Ιδωμένο 20 χρόνια μετά, το έργο παραδίδεται επίκαιρο και ώριμο, ιδιαίτερα χάρις στην εξαιρετικά μοντέρνα και εμπνευσμένη σκηνοθεσία του Δημήτρη Αγιοπετρίτη – Μπογδάνου, που αφήνει ατόφιο τον μινιμαλισμό του έργου, απογειώνοντας τις συμβολικές του πτυχές και εναρμονίζοντας το με την εποχή του Tinder. Μέσα από την οπτική του, το «Closer» που πριν 20 χρόνια είχε μεταφραστεί ως «Εξ Επαφής», τώρα γίνεται «πιο κλεισμένα μέσα μας», υποδηλώντας μια έντονη στροφή στον εαυτό μας -ένα κλασικό πια χαρακτηριστικό με το οποίο «διαγιγνώσκονται» οι περισσότεροι Millennials. Ταυτόχρονα, εξηγεί πράγματα που υπάρχουν και ας μην τα βλέπουμε: Ποτέ δεν είμαστε μόνοι μας σε μια σχέση. Πάντοτε, είναι εκεί οι πρώην, τα βάρη και τα τραύματα, οι αυταπάτες και η κακή μας σχέση με την αλήθεια. Τέλος, αφήνει ανοικτό το θέμα των σχέσεων: Είναι η αβάσταχτη ελαφρότητά του είναι ή η ανάγκη για περισσότερο βάθος που οδηγεί σε αδιέξοδο τις σύγχρονες σχέσεις; Οι ήρωες θα μπορέσουν να συναντηθούν κάποια στιγμή ή δεν θα μπορέσουν να έρθουν κοντά ούτε με τον εαυτό τους;
Η διανομή πατάει πάνω στο πνεύμα της ταινίας και του πρωτότυπου θεατρικού, χωρίς να υστερεί κανένας και καμία. Αξιοσημείωτη η ερμηνεία της Ναταλίας Σουίφτ στο ρόλο της Άλις (που έδωσε και την Υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου στη Νάταλι Πόρτμαν), η οποία πέτυχε να εξισορροπήσει την αθωότητα με τον αισθησιασμό και την παιδική αφέλεια με την υπαρξιακή ωριμότητα. Συνολικά, μια αξιόλογη παράσταση που θα κάνει το νεανικό κοινό, εκεί γύρω στα 30, να ταυτιστεί, και να ανακαλύψει μέσα σε αυτό τον εαυτό του.
Η ταυτότητα της παράστασης
Κείμενο: Πάτρικ Μάρμπερ
Μετάφραση: Θωμάς Μοσχόπουλος
Σκηνοθεσία – Δραματουργική επιμέλεια: Δημήτρης Αγιοπετρίτης – Μπογδάνος
Σύμβουλος δραματουργίας: Τζιάνα Τσαϊλακοπούλου
Σκηνογράφος: Λίνα Πηγαδιώτη
Ενδυματολόγος: Βασιλική Σύρμα
Μουσική: Danai Nielsen
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Κινησιολόγος: Υβόννη Τζάθα
Βοηθός σκηνοθέτη: Νάλια Ζήκου
Παίζουν:
Λάρυ: Μιχάλης Λεβεντογιάννης
Άννα: Βίκυ Παπαδοπούλου
Άλις: Ναταλία Σουίφτ
Νταν: Σπύρος Σταμούλης
Στο Θέατρο Χώρα, κάθε Τετάρτη (20:00), Πέμπτη (21:00), Σάββατο και Κυριακή στις 18:00
Κλείστε το εισιτήριό σας εδώ
