Μια απίστευτη ιστορία όπως αναφέρεται στο βιβλίο του «Σκέφτομαι άρα παίζω» και όλη η στιχομυθία μιας υπέροχης άρνησης, που αξίζει να διαβάσετε.
Το 2011 ο θρυλικός Ιταλός σταρ Αντρέα Πίρλο, ένας «μάγος» της μπάλας, ήταν 32 ετών και ελεύθερος, καθώς είχε εκπνεύσει το συμβόλαιό του με τη Μίλαν κι έπρεπε ν’ αναζητήσει το νέο του προορισμό. Στο βιβλίο του «Σκέφτομαι άρα παίζω», περιγράφει μία απίστευτη ιστορία με πρωταγωνιστές τον ίδιο και Καταριανούς πετροδολαριάδες, που πήγαν στο Μιλάνο για να τον συναντήσουν και φεύγοντας, να τον πάρουν μαζί τους στο Κατάρ. Διότι ποιος θα μπορούσε να αντισταθεί στα πετροδόλαρα; Ουδείς. Η, σχεδόν κανένας. Κι ο Αντρέα ήταν ένας από αυτούς. Ακούστε την στιχομυθία με τον μάνατζέρ του. Και θαυμάστε χαρακτήρα, που δεν… τρελαίνεται κιόλας, ακούγοντας τεράστια χρηματικά ποσά να θέλουν να μπουν βίαια στην τσέπη του. Παράλληλα, η ιστοριούλα αυτή είναι άκρως διδακτική για τον τρόπο που οι φραγκάτοι της γης αντιμετωπίζουν εμάς τους υπόλοιπους. Δηλαδή, ως άβουλα όντα που τελικά θα υπακούσουν στο χρήμα. Το χρήμα, ως γνωστόν, είναι ανίκητο. Εκτός κι αν σκοντάψει μπροστά σε κάτι τύπους σαν τον Ατρέα Πίρλο.
«Αντρέα σε θέλουν αυτοί από το Κατάρ».
Όταν ο μάνατζέρ μου, Τούλιο Τίντι, τηλεφωνεί, δεν χαιρετάει και πάει κατευθείαν στο θέμα, σημαίνει ότι τα πράγματα είναι σοβαρά. Έφευγα από τη Μίλαν, δεν είχα υπογράψει ακόμη στη Γιουβέντους, μου τηλεφώνησε λέγοντάς μου αυτό για το Κατάρ και ακολουθεί ο εξής διάλογος…
– “Συγγνώμη, τι είπες;”.
– “Πήγαινε να παίξεις στο Κατάρ”.
– “Είσαι τρελός. Για κανένα λόγο”.
– “Μα και ο Γκουαρδιόλα πήγε και έπαιξε εκεί”.
– “Ηταν στο τέλος της καριέρας του”.
– “Εντάξει, για λόγους ευγένειας και μόνο, όμως, πρέπει να τους συναντήσεις”.
– “ΟΚ, πότε έρχονται;”.
– “Είναι ήδη εδώ, βάλε μια γραβάτα, σε λίγο περνάω για να σε πάρω”.
Με περίμεναν στο ξενοδοχείο Principe di Savoia, υπερπολυτελές. Είχαν κλείσει μια απίστευτη σουίτα. Ηταν ο ιδιοκτήτης της ομάδας, διάφοροι παράγοντες και κάμποσοι δικηγόροι.
– “Γεια σου, το συμβόλαιο είναι έτοιμο”.
– “Καλημέρα σας, χαρά μου να σας γνωρίζω”.
– “Θα σου πάει πολύ η φανέλα μας”.
– “Χάρηκα, ονομάζομαι Αντρέα Πίρλο”.
– “Δεν χρειάζεται να αποφασίσεις αμέσως, σκέψου το λίγα λεπτά”.
Ηταν φανερό ότι υπήρχε ένα πρόβλημα στη συζήτησή μας, αυτοί ταξίδευαν στο μέλλον ενώ εγώ ήμουν συγκεντρωμένος στο παρόν. Εκείνη την ημέρα κατάλαβα ότι υπάρχει ο Άγιος Βασίλης.
– “Αντρέα πόσα παιδιά έχεις;”.
– “Δύο”.
– “Εχουμε ένα τέλειο σχολείο στην αγγλική γλώσσα στο Κατάρ”.
– “Σε εμένα, όμως, αρέσει να τα ακούω να μιλάνε ιταλικά”.
– “Ωραία, θα φτιάξουμε επομένως ένα νέο σχολείο και θα πάρουμε μόνο Ιταλούς καθηγητές. Σου αρέσει πολύ να οδηγάς;”.
– “Ναι”.
– “Θα σου είμαστε ευγνώμονες αν δεχθείς ως δώρο κάποιες Ferrari”.
– “Κάποιες;”.
– “Και αν σου λείπει η Ιταλία, θα υπάρχει πάντα στη διάθεσή σου ένα ιδιωτικό αεροπλάνο”.
– “Μα…”.
– “Το συμβόλαιο είναι έτοιμο, είναι 4ετές”.
– “Ευχαριστώ, αλλά…”.
– “Στα 40 εκατ. ευρώ”.
Σε εκείνο το σημείο, ακούγοντας όσα μου έλεγαν, ο Τίντι πήγε να λιποθυμήσει.
– “Τα 40 εκατ. ευρώ είναι για 4 χρόνια, όχι ετησίως. Δεν χρειάζονται υπερβολές, ξέρεις, υπάρχει και η κρίση”.
– “Ναι, καταλαβαίνω”.
– “Αν, όμως, δεν σου είναι αρκετά τα 10 εκατ. ευρώ ετησίως, κάτι θα κάνουμε…”.
Αν τους είχα ζητήσει να μου χαρίσουν την έρημο πιθανότατα θα το έκαναν, οπότε πριν μπω σε πειρασμό αποφάσισα να βάλω τέλος στη συζήτηση.
– “Ευχαριστώ, πραγματικά, αλλά δεν μπορώ. Θέλω να συνεχίσω να παίζω στην Ιταλία και τα επόμενα χρόνια. Αν αλλάξω γνώμη, θα επικοινωνήσω μαζί σας σε λίγα χρόνια”.
– “11 εκατ. ευρώ ετησίως”.
– “Τούλιο φεύγουμε”.
– “12…”.
– “Τούλιο…”.
– “13…”.
Βούτηξα στην κυριολεξία τον μάνατζέρ μου που ήταν σε έκσταση από αυτά που άκουγε και έφυγα τρέχοντας».
