Το νέο, 12ο άλμπουμ του Bobby Gillespie και της παρέας του «Come Ahead» είναι μια αριστουργηματική, κoμψή ποπ λάμψη που φωτίζει τα κακώς κείμενα και δίνει ελπίδα στους απελπισμένους.
H ραφινάτη ποπ, οι ντελικάτοι ρυθμοί και το ανάλαφρο ύφος ήταν πάντα το μεγάλο προσόν του Bobby Gillespie, ήταν πάντα ο μοναδικός τρόπος του για να προσεγγίζει τη μουσική και να δωρίζει απλόχερα τραγούδια στο κοινό των Primal Scream, της μπάντας που ηγείται εδώ και πάνω από τέσσερις δεκαετίες. Έχοντας διανύσει μεγάλη απόσταση από το ξεκίνημά της, έχοντας περάσει από απρόβλεπτους (μουσικούς κι όχι μόνο…) καιρούς, φωτεινούς όσο και σκοτεινούς, έχοντας υποστεί στην πορεία των χρόνων σημαντικές απώλειες (όπως ο ξαφνικός θάνατος του κιμπορντίστα και συνθέτη Martin Duffy το 2022), η μπάντα από την Σκωτία κυκλοφόρησε φέτος ένα υπέροχο άλμπουμ, το «Come Ahead», οκτώ χρόνια μετά το «Chaosmosis» του 2016.
Ο ήχος των Primal Scream έχει αλλάξει: οι ξέφρενοι ρυθμοί και η club αισθητική που μας είχαν συνηθίσει τις προηγούμενες δεκαετίες έχουν δώσει τη θέση τους σε μια φινετσάτη τραγουδοποιία η οποία πατάει τα πόδια της στη μεγάλη βρετανική παράδοση της ηλεκτρικής κιθαριστικής μπαλάντας και του ονειρικού pop ρυθμού. Ο τρόπος με τον οποίο συνθέτει πλέον ο Bobby Gillespie έχει αλλάξει. Σε μια πρόσφατη τοποθέτησή του στο περιοδικό Huck ο σπουδαίος Σκωτσέζος μουσικός και τραγουδιστής εξηγεί: «Στο παρελθόν με τους Primal Scream, είχαμε πρώτα τη μουσική, μετά έγραφα μια μελωδία και ύστερα στίχους που ταίριαζαν στη μελωδία και τη διάθεση της μουσικής. Νομίζω ότι αυτό ήταν κάπως σαν να βάζαμε ‘το κάρο μπροστά από το άλογο’. Είναι πολύ καλύτερο να έχουμε πρώτα τους στίχους. Έχεις ήδη την ιστορία σου, και αυτή είναι μια πολύ πιο απολαυστική διαδικασία».
Το «Come Ahead» είναι το πιο πολιτικοποιημένο άλμπουμ του Bobby Gillespie, ενός τραγουδοποιού που ποτέ δεν έβγαλε από το συνθετικό και στιχουργικό κάδρο του τα προβλήματα της βρετανικής κοινωνίας μέσα από την οποία ξεπήδησε κι ο ίδιος. Αν και δεν διεκδίκησε ποτέ για τον εαυτό του και τη μπάντα τον τίτλο του «τροβαδούρου της εργατικής τάξης και του προστάτη του κοινωνικού περιθωρίου», ο ίδιος ήταν πάντα στη σωστή πλευρά της ιστορίας: με τα δικαιώματα εκείνων που στερούνται τα βασικά, κόντρα στην μπουρζουαζία και τον χυδαίο πλούτο.
Στο υπέροχο «Innocent Money» από το άλμπουμ «Come Ahead», μια χορευτική σύνθεση που θυμίζει κάπως τον θρυλικό ήχο του Manchester των αρχών της δεκαετίας του ‘90, ο Bobby Gillespie τα χώνει στην αστική υποκρισία περί δημοκρατίας και την κυριαρχία του χρήματος, καταγγέλλει το πρόβλημα των αστέγων και τον καπιταλισμό – καζίνο που συσσωρεύει κέρδη για λίγους και χασούρα για τους πολλούς.
Innocent money/ (Weighing our worth in it)
Innocent money/ (Surrender our lives to it)
Innocent money/ (There’s never enough of it)
Innocent money/ (Swimming in sewers for it)
Στο γλυκύτατο funky «Love Insurrection», τραγούδι – επιτομή του νέου ήχου των Primal Scream o Bobby Gillespie αναφέρεται στον πόλεμο που κυριαρχεί στον κόσμο που ζούμε, σχολιάζει σκωπτικά τις θεωρίες συνομωσίας που διακινεί η ακροδεξιά και καταγγέλλει το γεγονός ότι έχουμε αποστρέψει τη ματιά μας από τους ποιητές, που προειδοποιούν για την επερχόμενη καταστροφή, κι από τα βιβλία, άχρηστα πλέον σύμβολα ενός υπό απόσυρση πολιτισμού.
Manichean times, have you heard the rumours of war?
The blind lead the blind and the truth ain’t truth anymore
Poets warned about the coming storm
No one reads books these days
Conspiracy and illiteracy have taken their place
Ώριμος και κατασταλαγμένος αισθητικά, απελευθερωμένος από τα δεσμά της rock δημοσιότητας και χορτασμένος από αναγνώριση, ο Bobby Gillespie γυρνάει στις ρίζες του: χρησιμοποιεί μια φωτογραφία του σοσιαλιστή πατέρα του στο εξώφυλλο του δίσκου και ξαναβγάζει από το συρτάρι την ατζέντα των εργατικών διεκδικήσεων. Κι ως εξαίρετος μάστορας του ήχου, φροντίζει να ντύσει τους στίχους του με την υπέροχη pop που φτιάχνει με μαστοριά εδώ και δεκαετίες, πολυφωνική πλέον κι αριστοτεχνικά ενορχηστρωμένη. Μπορεί να έχει κατεβάσει ταχύτητες πια, αλλά το παιχνίδι του να σε κάνει να θες να σηκωθείς και να χορέψεις το γνωρίζει καλά ο Σκωτσέζος. Και μας καλεί να το παίξουμε μαζί του.
«Λένε ότι κανείς μας δεν είναι ελεύθερος αν δεν είμαστε όλοι μας ελεύθεροι» σχολιάζει στο κείμενό του στο περιοδικό Huck κι εξηγεί το πώς βλέπει τον κόσμο: «Πρέπει να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο. Δεν ξέρω πώς, αλλά θα ήθελα να δω όλους να έχουν ένα καλό βιοτικό επίπεδο, να αισθάνονται ασφαλείς, να έχουν μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους, μια καλά αμειβόμενη δουλειά και αξιοπρέπεια. Αυτό θα ήθελα να δω: καμία εκμετάλλευση».
