Σχόλια και εντυπώσεις από το έργο του Νίκολας Καζάν που ανεβαίνει σε παγκόσμια πρώτη, σε σκηνοθεσία του έμπειρου Νίκου Καμτσή, που παίζει μαζί με τον Δημήτρη Φραγκιόγλου.
Από το «Περιμένοντας τον Γκοντό» (2007), το «Τέλος του παιχνιδιού» (2009), την «Τελευταία μαγνητοταινία του Κραππ» (2011) έως τις «Ευτυχισμένες Ημέρες» (2020), το Θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟΥ έχει αποδείξει την έφεσή του στον Μπέκετ. Ψυχή του εν λόγω θεάτρου ο Νίκος Καμτσής, συνεχίζει την πολυετή του σχέση με τον Ιρλανδό δραματουργό, μπαίνοντας αυτή τη φορά σε έναν τολμηρό διάλογο με τη μνήμη, το θέατρο και τον ίδιο τον χρόνο, μέσα από το νέο έργο του Νίκολας Καζάν, ενός συγγραφέα με θεατρικό και κινηματογραφικό DNA, που έχει τίτλο Killing Godot, δηλαδή Σκοτώνοντας τον Γκοντό.
Πρόκειται για μια μετα-μπεκετική ανατρεπτική φαντασίωση για δύο ηθοποιούς που παίζουν τον Εστραγκόν και τον Βλαντιμίρ επί 70 χρόνια… στο ίδιο θέατρο… στην ίδια πάντοτε αναμονή. Το δέντρο μεγαλώνει, αλλάζει θέση και σχήμα, το κοινό αλλάζει, μα αυτοί παραμένουν εκεί, καθηλωμένοι. Πράττουν ορθά; Και τι θα γίνει αν δεν έρθει τελικώς ποτέ ο Γκοντό ή κι αν ακόμη έρθει τίποτε το καινούριο δεν έχει να τους προσφέρει; Μήπως παρατράβηξε η αναμονή; Μήπως πρέπει απλώς να αποφασίσουμε να φύγουμε, καθώς οι άνθρωποι δεν είναι δέντρα; Μήπως πρέπει να ψάξουμε τη σωτηρία αλλού και να αναλάβουμε την ευθύνη για τη ζωή μας;
Ο Δημήτρης Φραγκιόγλου και ο Νίκος Καμτσής, δίνουν σάρκα και οστά στους Εστραγκόν και Βλαντιμίρ, μετατρέποντας την αιώνια αναμονή τους σε μια συγκλονιστική, σχεδόν επαναστατική πράξη. Οι δύο γηραιοί ηθοποιοί στέκονται στο ίδιο σανίδι από τότε που γράφτηκε το έργο, δεκαετίες πριν. Οι ρόλοι έχουν φωλιάσει μέσα τους- ή μήπως αυτοί έχουν φωλιάσει στους ρόλους; Έχουν αφομοιωθεί από τις ζωές τους και οι ζωές τους έχουν διαλυθεί μέσα στους ρόλους. Δεν γνωρίζουν πια ποιοι είναι. Είναι μόνο αυτό που παίζουν. Οι αποσκευές τους και οι μνήμες τους γεμάτες με φράσεις του Μπέκετ, με ρετάλια από σιωπές και ξεχασμένες σκηνικές οδηγίες. Κάπου εκεί, ανάμεσα στις βαλίτσες και στο επίτηδες μυστηριώδες δέντρο, αρχίζουν να υποπτεύονται πως… ίσως ο Γκοντό τους έχει παραπλανήσει. Την κατάσταση περιπλέκει μια μυστηριώδης γυναικεία persona (Ναταλί Φλουρή), μία αλλόκοτη φιγούρα που κατακτάει το σκηνικό ροκάροντας και αναζητώντας επίμονα το σπίτι του Γκοντό, όπου γίνεται ένα μεγάλο πάρτυ. Και τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο αλλόκοτα όταν δέντρο αποκτάει ανθρώπινη μορφή…
Η άποψή μας: Ένα κείμενο – διαμάντι που προχωράει την προβληματική του Μπέκετ και τη φέρνει στον 21ο αιώνα, βάζοντας στο τραπέζι επίκαιρα θέματα (όπως η άνωθεν σωτηρία, η ανάληψη ευθύνης, η συμπερίληψη, ο σεξισμός) και προτείνοντας, επιτέλους, ένα λυτρωτικό τέλος για την αναμονή των 70 χρόνων (το έργο του Μπέκετ γράφτηκε το 1952)! Το έργο επανορθώνει και την ιστορική ”αδικία” της γυναικείας απουσίας από το πρωτότυπο, ενώ υποστηρίζεται από μια μοντέρνα σκηνοθεσία που το προστατεύει τόσο από την παρωδία όσο και από τον διδακτισμό. Επιπλέον, η εμπνευσμένη χρήση της Τεχνητής Νοημοσύνης, με τον Μπέκετ να συνομιλεί AI generated…με τον Μπέκετ, αποτελεί ένα εύρημα που ανοίγει διάπλατα τον διάλογο και βοηθάει τον θεατή να βάλει τα πράγματα σε μια άλλη βάση.
Η ταυτότητα παράστασης
Κείμενο: Νίκολας Καζάν
Μετάφραση, Σκηνοθεσία, Σκηνικό: Νίκος Καμτσής
Κοστούμια: Μίκα Πανάγου
Φωτισμοί : Άγγελος Χότζα- Νίκος Καμτσής
Σκηνικά αντικείμενα και κατασκευές: Ιωάννα Καραγιώργου
Video Mapping: Ανδρέας Τυρανόπουλος
Κατασκευή Κοστουμιών: Βάνια Αλεξάνδροβα
Παίζουν: Δημήτρης Φραγκιόγλου, Νίκος Καμτσής και η performer Ναταλί Φλουρή. Θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟΥ: Κεντρική Σκηνή, Κεφαλληνίας 17
Κάθε Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή στις 20.30
Κλείστε το εισιτήριό σας εδώ
