Παρότι η στάση του πάπα της pop art απέναντι στον κομμουνισμό ήταν αινιγματική -όπως άλλωστε και η θέση των κομμουνιστικών κομμάτων στον σύγχρονο κόσμο- μας έδωσε ορισμένα ανεπανάληπτα έργα.
Έργα στα οποία θα υποκλινόταν κάθε γενικός γραμματέας και κάθε ολομέλεια του κόμματος (ένα είναι το κόμμα), καθώς η αισθητική του προσέγγιση ήταν επαναστατική αλλά και όμορφη. Πότε συνέβησαν όλα αυτά; Στα τέλη Οκτωβρίου του 1975 ο Andy Warhol βρίσκεται στην Ιταλία και βιώνει το ταραγμένο πολιτικό κλίμα μεταξύ αριστερών, αναρχικών και Ερυθρών Ταξιαρχιών από τη μία πλευρά και ακροδεξιών, μαφιόζων και παρακρατικών οργανώσεων από την άλλη. Επισκέπτεται τις μεγάλες πόλεις του Νότου και πιάνει τον σφυγμό τους, παρατηρεί τους γκρίζους τοίχους με τα ζωγραφισμένα σφυροδρέπανα που καλούν σε ανατροπή και ανακαλύπτει έναν ακόμα τομέα εφαρμογής της pop art.
Επιστρέφοντας στη Νέα Υόρκη ξεκινάει μια νέα σειρά μεταξοτυπιών με το σύμβολο της Οκτωβριανής Επανάστασης, η οποία συνθέτει ένα από τα πιο αξιοσημείωτα still life κεφάλαια στη δουλειά του. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι είχε κάποια ιδιαίτερη προτίμηση στην κόκκινη παντιέρα. Ο πρωτοποριακός καλλιτέχνης δεν είχε αναπτυγμένες πολιτικές πεποιθήσεις, ούτε υποδυόταν τον ινστρούχτορα.
Όπως ο ίδιος συνήθιζε να λέει, ήταν «ένας βαθιά επιφανειακός άνθρωπος», ενώ την επιλογή του σφυροδρέπανου τη δικαιολόγησε πρακτικά ως εξής: «Πήγαμε απλά στο κατάστημα και αγοράσαμε ένα σφυρί και ένα δρεπάνι -ο φίλος μου ο Bob είχε ένα χωράφι να φροντίσει-, αλλά τελικά μου φάνηκαν ωραία και τα χρησιμοποίησα και εγώ». Ωστόσο, το ενδεχόμενο να αντιμετώπιζε τα πάντα μόνο ως εικόνα είναι τόσο πιθανό όσο και η τυχαία επιλογή των εμβλημάτων της εργατιάς και της αγροτιάς από τον Μαρξ και τον Λένιν. Αίνιγμα η στάση του. Όπως άλλωστε και η θέση των κομμουνιστικών κομμάτων στον σύγχρονο κόσμο…
Διαβάστε επίσης
