Σκέψεις και εντυπώσεις από τη θεατρική παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί η Κίττυ Παϊταζόγλου, σε σκηνοθεσία Δήμητρας Δερμιτζάκη. Ένα έργο που αξίζει να δείτε.
Η νουβέλα της πολυτάλαντης Λένας Κιτσοπούλου γράφτηκε πριν από περίπου 12 χρόνια και τείνει να γίνει κλασική για τη μοντέρνα ελληνική εργογραφία. Αρχικώς, γράφτηκε ως μονόλογος για το Εθνικό Θέατρο και μέχρι σήμερα έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχει παιχτεί σε διάφορα θέατρα ανά τον κόσμο (Αγγλία, Ισπανία, Γαλλία), δείγμα της δυναμικής της. Μέσα από τη φεμινιστική, δηκτική, αλλά πάνω από όλα ανθρώπινη ματιά της διατρέχει τη σύγχρονη, σχεδόν απάνθρωπη, πραγματικότητα όπου ο έρωτας, η αγάπη, τα αυθεντικά συναισθήματα δεν έχουν κάποια θέση.
Μια πραγματικότητα πιεσμένη στα άκρα από το θράσος του νεοφιλελευθερισμού, που καμουφλαρισμένος σε ρεαλισμό διαφεντεύει και τις ανθρώπινες σχέσεις, μαζί με τις οικονομικές. Η μοναξιά του single, οι νερόβραστοι έρωτες, τα αποκούμπια μιας στυφής ζωής, με πολύ γκρίζο και ελάχιστο χρώμα είναι η καθημερινότητα της Μαιρούλας, άλλης μιας Μαίρης αυτής της πόλης, που δεν είναι τίποτε το ιδιαίτερο ή το παράξενο. Στερείται πολλά, όχι όμως αυτογνωσίας και αυτοσαρκασμού και δεν φοβάται να παραδεχθεί ότι η ζωή υπόσχεται πολλά, αλλά δυστυχώς δίνει λίγα. Η Μαιρούλα που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, άλλοτε με επιτυχία – άλλοτε όχι, που ξέρει που πηγαίνει το πράγμα και που όμως δεν χάνει την αισιοδοξία της, παρότι ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει. Μια καθημερινή γυναίκα σε απόγνωση.
Το έργο είναι μια δημόσια εξομολόγηση πριν το απονενοημένο βήμα. Ένας μονόλογος εσωτερικός αλλά και οικουμενικός, που η Κίττυ Παϊταζόγλου κάνει δικό της με το ταλέντο, το φυζίκ, αλλά και την εμπειρία της. Με μαύρο χιούμορ και κοφτερή γλώσσα, σκληρότητα αλλά και ευαισθησία, η πρωταγωνίστρια αποδίδει άλλοτε με ερμηνευτική απλότητα και άλλοτε με καρατερίστικη διάθεση μια σύνθετη κατάσταση, και αποκωδικοποιεί τη γλυκόπικρη πραγματικότητα πολλών ανθρώπων που βρίσκονται στα πρώτα -άντα της ζωής τους.
Η σκηνοθετική λιτότητα της Δήμητρας Δερμιτζάκη αφήνει χώρο σε δεύτερες ερμηνείες, απαραίτητη συνθήκη για να μην βαρύνει το έργο και καταπλακώσει τη σκηνή. Ελπίδα υπάρχει, αλλά οι συνταγές είναι αυτοσχέδιες και δεν έχουν καθολική εφαρμογή. Ωστόσο, δεν χρειάζεται να κλαίμε. Όπως η ίδια αναφέρει, «τα τελευταία δύο χρόνια που μοιάζουν αιώνες, πασχίζω να βρω ρυθμό, σε κάτι που προσιδιάζει περισσότερο σε πνιγμό παρά σε κολύμπι. Λίγο πολύ σαν την ηρωίδα αυτού του έργου, που δεν αφηγείται, αντιθέτως μου μιλά τώρα, ενοχλητικά μέσα στο αυτί, για την ελάχιστη απόσταση ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο, στην πτήση και στην πτώση. Για την επιθυμία και τον έρωτα. Για την ψευδαίσθηση του ότι μπορεί κανείς να πετάξει. Για την σισύφεια αναζήτηση της γεύσης της ελληνικής ντομάτας. Α! και για το ότι ένα ρεφρέν, μπορεί να σου σώσει τη ζωή!».
Info
Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.
Συγγραφέας: Λένα Κιτσοπούλου
Σκηνοθέτης: Δήμητρα Δερμιτζάκη
Ηθοποιός: Κίττυ Παϊταζόγλου
Ιδέα Σκηνικού: Θάλεια Μέλισσα
Υλοποίηση Σκηνικού -Κοστούμια: Ήρα Σπαγαδώρου
Θέατρο Ζίνα, Λεωφ. Αλεξάνδρας 74, Αθήνα, τηλ.: 210-6424424
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Διάρκεια: 75 λεπτά
Εισιτήρια: 15 € γενική είσοδος
