Δεν είναι μόνο η ιστορική σημασία και η πολιτιστική διάσταση της ιερής πόλης του Μεσολογγίου. Είναι και ο περιβαλλοντικός πλούτος της ευρύτερης περιοχής που αξίζει, επίσης, την προσοχή μας.
Το 1971, η βαρύτητα του οικοσυστήματος της περιοχής αναγνωρίστηκε επίσημα με τη Σύμβαση RAMSAR, που προστατεύει τους υγροβιότοπους διεθνούς σημασίας, και αποτελεί περιβαλλοντικό πάρκο. Το 2000 εντάχθηκε στο δίκτυο NATURA για την προστασία των ειδών και των ενδιαιτημάτων τους. Όχι άδικα, αφού εδώ συναντάμε 280 είδη πτηνών, 40 είδη ψαριών, περισσότερα από 20 είδη θηλαστικών, 28 είδη ερπετών, 5 είδη αμφίβιων. Φλαμίνγκο, αργυροπελεκάνοι, αγριόπαπιες δίνουν την εξωτική πινελιά τους στην περιοχή.
Η ανθρώπινη παρουσία στη λιμνοθάλασσα μοιάζει φυσική, η ισορροπία δεν διαταράσσεται. Τα πλωτά καλύβια των ψαράδων, οι πελάδες, μοιάζουν να επιπλέουν ήσυχα στην επιφάνεια του νερού όσο εκείνοι ψαρεύουν στα ρηχά νερά ψάρια και χέλια, ξακουστό τοπικό έδεσμα. Η δύση του ήλιου, κάνει την λιμνοθάλασσα να δείχνει ακόμα πιο γλυκιά, πιο ελκυστική και καλεί τον επισκέπτη να την αφουγκραστεί και να την αγαπήσει όπως της αξίζει.
Ένα μοναδικής ομορφιάς τοπίο απλώνεται λίγο έξω από την Ιερή Πόλη του Μεσολογγίου. Απόκοσμο, σχεδόν σεληνιακό κάνει τον επισκέπτη να νιώθει την αρμύρα στους γευστικούς του κάλυκες και τα χέρια να αποζητούν να χωθούν μέσα στους λόφους άλατος που στέκονται αγέρωχοι. Αυτός ο τόπος, που έχει γίνει αρκετές φορές σκηνικό για κινηματογραφικές ταινίες και ντοκιμαντέρ με διεθνή απήχηση, δεν είναι άλλος από τις αλυκές Μεσολογγίου, τις μεγαλύτερες που διαθέτει η χώρα μας. Οι δύο αλυκές, που η μεγάλη ανήκει στο Δημόσιο και η μικρότερη στον Δήμο, παράγουν σχεδόν το 70% της συνολικής παραγωγής της χώρας σε αλάτι, ποσοστό εντυπωσιακό.
Ο τρόπος παραγωγής δεν έχει μεταβληθεί μέσα στο χρόνο, με τη δραστηριότητα να ξεκινά μεταξύ Μαρτίου και Απριλίου και να ολοκληρώνεται τον Οκτώβριο. Η τεχνική που παραμένει ίδια, δεν είναι άλλη από την αποστράγγιση τμημάτων της λίμνης με φυσικό τρόπο, δηλαδή με τον ήλιο και τον άνεμο. Στην συνέχεια, το αλάτι περνάει από άλλες δεξαμενές για φιλτράρισμα μέχρι να στεγνώσει εντελώς και να είναι έτοιμο για συγκομιδή.
Στην περιοχή άνοιξε πρόσφατα τις πύλες του και το πρώτο μουσείο με θέμα το αλάτι, βασισμένο κυρίως σε ιδιωτική πρωτοβουλία. Το κτίσμα που φιλοξενεί τα εκθέματα είναι ένα κτίριο του 1930. Αρχικά η χρήση του ήταν ως χώρος διαμονής των εργατών στις αλυκές, αργότερα χρησιμοποιήθηκε ως αποθήκη μέχρι την εγκατάλειψή του. Μετά την παραχώρησή του για τις ανάγκες του μουσείου, ανακαινίστηκε και πλέον διαθέτει πέντε θεματικές αίθουσες. Στην εισαγωγική σελίδα του Μουσείου Άλατος διαβάζουμε: «ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να μάθει οτιδήποτε σχετίζεται με το αλάτι (…) τη σχέση του με την οικονομία, την υγεία, τη γεωργία, την κτηνοτροφία το περιβάλλον, τον τουρισμό και τη θρησκεία. Να εντυπωσιαστεί από τις 14.000 χρήσεις του. Να δει τη συλλογή 1.500 αλατιέρων που χρονολογούνται από τον 19ο αιώνα μέχρι τις μέρες μας. Να παρακολουθήσει από κοντά την διαδικασία παραγωγής του αλατιού και τα παλιά μηχανήματα συγκομιδής του».
