Με τις καλύτερες εντυπώσεις, αλλά και εμπορική επιτυχία ολοκληρώθηκε το καλοκαιρινό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου 2022. Αυτός είναι ο πρώτος απολογισμός.
Λαμπερή υπήρξε φέτος η επιστροφή του Φεστιβάλ στην κανονικότητα και εξίσου εντυπωσιακή η ανταπόκριση του κοινού: 200.000 θεατές συνολικά τίμησαν με την παρουσία τους 86 πυκνές ημέρες συνεχούς δράσης, στο Ηρώδειο, στην Πειραιώς 260 και στην Επίδαυρο. Εάν το 2021 σηματοδότησε την επανεκκίνηση της πολιτιστικής ζωής μετά από τους δύσκολους μήνες της πανδημίας, φέτος το Φεστιβάλ βρήκε πραγματικά τον κανονικό βηματισμό του, τη ζωντάνια και τη δυναμική του. Εβδομήντα επτά (77) παραγωγές, εκ των οποίων οι 26 διεθνείς, φιλοξενήθηκαν σε όλους τους χώρους του Φεστιβάλ και πάνω από 1500 καλλιτέχνες συμμετείχαν στις δράσεις του, στο θέατρο, τη μουσική και το χορό.
Από τις παγκόσμιες πρεμιέρες του μέχρι τις μικρότερες πειραματικές παραγωγές του με πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες, κοινό στοιχείο σε όλες τις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ αναδείχτηκε η δημιουργική συνύπαρξη του κλασικού με το πρωτοποριακό, του παραδοσιακού με την καινοτομία. Στην Επίδαυρο, παραγωγές του Φεστιβάλ και συμπαραγωγές του με κορυφαίες σκηνές του εξωτερικού καθώς και με τα δύο κρατικά θέατρα της χώρας, αλλά και ιδιωτικές παραγωγές που φιλοξενήθηκαν στη μεγάλη Ορχήστρα, ανέδειξαν νέους τρόπους ανάγνωσης του Αρχαίου Δράματος και βρέθηκαν να συνομιλούν με παραστάσεις του Κύκλου Contemporary Ancients στο μικρό θέατρο της Παλιάς Επιδαύρου, μια περσινή καινοτομία του Φεστιβάλ, που συνεχίστηκε φέτος: αναθέσεις έργων εμπνευσμένων από το Αρχαίο Δράμα σε Έλληνες συγγραφείς.
Το Ηρώδειο αναδείχτηκε πρωτίστως σε μια πραγματική γιορτή της μουσικής, καλύπτοντας όλο το φάσμα των προτιμήσεών του κοινού: από την μπαρόκ μουσική ως τη σύγχρονη ηλεκτρονική σκηνή, από εξαίρετα μουσικά σύνολα, συμφωνικές ορχήστρες και μεγάλες όπερες, μέχρι επίλεκτους σολίστες, από αφιερώματα σε κορυφαίους Έλληνες συνθέτες και τραγουδιστές μέχρι τις πιο εμβληματικές μορφές της μουσικής ροκ και της τζαζ. Ενώ ο χορός, καλύπτοντας κι αυτός ένα μεγάλα φάσμα μορφών και εκφραστικών δυνατοτήτων, από το σύγχρονο καλλιτεχνικό χορό μέχρι τις πιο δυναμικές κινήσεις του street dance, ανέδειξε το ανθρώπινο σώμα, σε προνομιακό εκφραστή προβληματισμού για τον σύγχρονο κόσμο και την ανθρώπινη κατάσταση.
Στις τρεις σκηνές της Πειραιώς 260 (φωτογραφία), το πρόγραμμα των παραστάσεων αποτύπωσε με ισορροπία τις διεθνείς τάσεις στο Θέατρο και στον Χορό με πολύ δυνατές στιγμές και στο ελληνικό πρόγραμμα που, μέσα από διαφορετικές σκηνικές γλώσσες, ανέδειξαν έναν κοινό προβληματισμό διακριτό στις περισσότερες από αυτές: Ουτοπία και δυστοπία. Η κοινή αυτή θεματική διασταυρώθηκε με τον κύκλο Antigonisms, επιβεβαιώνοντας τη σημασία της πλαισίωσης του καλλιτεχνικού προγράμματος από δράσεις που ευνοούν την ανταλλαγή απόψεων και τον αναστοχασμό. Τον ίδιο στόχο είχε και η διοργάνωση της συζήτησης για το μέλλον των Επιδαυρίων, ως αφετηρία ενός αναγκαίου, κρίσιμου διαλόγου. Ταυτόχρονα, συνεχίστηκε το άνοιγμα στο νεότερο κοινό με κύκλους που ανέδειξαν την αστική κουλτούρα, ενθαρρύνοντας τη γνωριμία του κοινού με πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες και ομάδες.
Στη δημιουργία, εξάλλου, ενός ζωντανού κέντρου συνύπαρξης, που θα κρατούσε κοντά μας θεατές και δημιουργούς και μετά τις παραστάσεις, αποσκοπούσε όλος ο σχεδιασμός του εξωτερικού χώρου καθώς και η συνεχής δράση της Jazz στην Πλατεία, μια εικοσαήμερη πλατφόρμα μουσικής ευφορίας, με δωρεάν είσοδο, που μας συνόδεψε όλο τον Ιούλιο, μετατρέποντας μαγικά το βιομηχανικό σκηνικό στην πλατεία της Πειραιώς σε νέο πόλο έλξης του νεανικού κοινού της πόλης.
Αξίζει να σημειωθεί, τέλος, ότι το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου δεν περιορίστηκε μόνο εντός των δικών του τειχών. Στο πλαίσιο της στρατηγικής συνεργασίας στην οποία προχώρησαν η Ελληνικό Φεστιβάλ Α.Ε. με την The Ellinikon, διοργανώθηκε ένα πλούσιο διήμερο καλλιτεχνικών δράσεων στο The Ellinikon Experience Park, με πολύ χορό και μουσική και με το βλέμμα στραμμένο στη θάλασσα.
Το Φεστιβάλ ανανέωσε φέτος πανηγυρικά τον δεσμό του με τους παλαιούς φίλους του, όλους αυτούς που χρόνια τώρα προσέρχονται για να συνεορτάσουν στις εκδηλώσεις του, αλλά κατόρθωσε και να προσελκύσει νέους, πολλούς και διαφορετικούς, που αναζητούν, μέσα από τις μορφές τέχνης που διακονεί ο ζωντανός αυτός θεσμός, νέους τρόπους για να σκεφτούν τη σχέση τους με τον κόσμο, νέους λόγους για τους οποίους η ζωή εξακολουθεί να είναι «μέγα καλό και πρώτο».
