Τι δουλειά μπορεί να έχει ο Αυστριακός ψυχαναλυτής κι εκ των καλυτέρων μαθητών του Ζίγκμουντ Φρόιντ, Βίλχεμ Ράιχ, με το ποδόσφαιρο;
Θα μπορούσε αντί να μιλάει στον «ανθρωπάκο του», όπως στο συγκλονιστικό βιβλίο «Άκου Ανθρωπάκο», να απευθύνεται και στους οπαδούς των ομάδων. Αυτούς που άγονται και φέρονται από τους «προέδρους» των ομάδων. Που χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία «στρατιωτικής ασπίδας» στην εκάστοτε εξουσία.
Πολλοί εξ αυτών, που στοιβάζονται στις Θύρες των οργανωμένων, αν τύχει, κάνουν και καμιά δολοφονία, όπως του Άλκη. Ή, πυροβολούν με τα πιστόλια τους. Ή σκοτώνονται στο ξύλο καταμεσής του δρόμου. Ή τρομοκρατούν. Ή, συμμετέχουν και σε συμμορίες, όπως στην Πολυτεχνειούπολη.
Είναι όλοι αυτοί, ο «ανθρωπάκος – οπαδάκος» του Ράιχ. Ο οποίος κάτι έχει να πει γι αυτούς, έστω κι αν την εποχή που έγραφε για τον «Ανθρωπάκο» του, δεν υπήρχαν οπαδοί.
Άκου, ανθρωπάκο – οπαδάκο: «Όταν ζεις για μακρύ διάστημα στο βάθος μιας σκοτεινής σπηλιάς θα σιχαθείς το φως του ήλιου. Και το πιθανότερο είναι ότι τελικά τα μάτια σου θα χάσουν τη δύναμη να αντέχουν. Να γιατί καταλήγουμε να μισούμε το φως του ήλιου».
Άκου, ανθρωπάκο – οπαδάκο: «Δεν σε αγαπούν ανθρωπάκο – οπαδάκο, σε περιφρονούν, επειδή περιφρονείς τον εαυτό του. Σε ξέρουν απέξω κι ανακατωτά. Γνωρίζουν τις χειρότερες αδυναμίες σου, όπως θα έπρεπε να τις γνωρίζεις εσύ. Σε θυσίασαν σε ένα σύμβολο κι εσύ τους έδωσες τη δύναμη να σε εξουσιάζουν».
Άκου, ανθρωπάκο – οπαδάκο: «Εσύ ο ίδιος τους αναγόρευσες αφεντικά σου και συνεχίζεις να τους στηρίζεις, παρόλο που πέταξαν τις μάσκες τους. Στο είπαν κατάμουτρα: ‘’Είσαι και θα είσαι πάντα κατώτερος, ανίκανος να αναλάβεις την παραμικρή ευθύνη”. Κι εσύ τους αποκαλείς καθοδηγητές και σωτήρες και φωνάζεις “ζήτω, ζήτω”».
Άκου, ανθρωπάκο – οπαδάκο: «Σε φοβάμαι, ανθρωπάκο. Σε τρέμω, επειδή από σένα εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας. Σε φοβάμαι επειδή το κυριότερο μέλημα σου στη ζωή είναι να δραπετεύεις από τον εαυτό σου. Είσαι άρρωστος, ανθρωπάκο – οπαδάκο, άρρωστος βαριά. Δεν φταις εσύ για αυτό, μα έχεις υποχρέωση να γιατρευτείς. Θα ʽχες από καιρό αποτινάξει τα δεσμά σου, αν δεν ενθάρρυνες ο ίδιος την καταπίεση και δεν τη στήριζες άμεσα με τις πράξεις σου».
Άκου ανθρωπάκο – οπαδάκο: «Δεν θέλεις να γίνεις αητός, ανθρωπάκο. Για αυτό σε τρώνε τα όρνεα. Φοβάσαι τους αητούς και έτσι ζεις κοπαδιαστά και κοπαδιαστά εξολοθρεύεσαι. Γιατί μερικά από τα κοτόπουλα σου έχουν κλωσήσει αυγά όρνεων. Και τα όρνεα σου έχουνε γίνει οι Φύρερ σου ενάντια στους αητούς, τους αητούς που θελήσανε να σε οδηγήσουν σε μακρινότερες, πιο υποσχετικές αποστάσεις. Τα όρνεα σε δίδαξαν να τρως ψοφίμια και να’ σαι ικανοποιημένος με ελάχιστο σιτάρι. Σε έμαθαν και να ωρύεσαι “Ζήτω, ζήτω», Μέγα Όρνεο! Τώρα λιμοκτονείς και πεθαίνεις κι’ ακόμη φοβάσαι τους αητούς που κλωσάνε τα κοτόπουλά σου».
Αυτό το βιβλίο είναι ένα δοκίμιο αφύπνισης στο βαρύ λήθαργο (και) των οπαδών και της κοινωνίας γενικότερα. Αποτάσσεται την ένταξη, την ποδηγέτηση, την χειραγώγηση, την καθοδήγηση. Οι οπαδοί έχουν εθιστεί στο καθημερινό δηλητήριο που δολίως του παρέχεται στην ανοικτή τους φλέβα, για να μην ξυπνήσουν ποτέ, παρά να βρίσκονται σε διαρκή καταστολή και να μην αποκτήσουν ποτέ την πνευματική τους ελευθερία, να μη δουν ποτέ το φως του ήλιου…
