Αυτό το Σαββατοκύριακο η πολυαναμενόμενη όπερα υπό τη μουσική διεύθυνση του διεθνούς φήμης αρχιμουσικού, Γιώργου Πέτρου και την ανατρεπτική σκηνοθετική ματιά του Θάνου Παπακωνσταντίνου.
Το αριστούργημα του ανανεωτή της όπερας, Christoph Willibald Gluck, η «Ιφιγένεια εν Ταύροις» παρουσιάζεται στο Θέατρο Παλλάς στις 18 και 19 Μαρτίου από τον Δήμο Αθηναίων σε διοργάνωση του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ), με μία διεθνούς εμβέλειας παραγωγή που αρχικά είχε προγραμματιστεί στο Ολύμπια, Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας», υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Olivier Descotes, στο πλαίσιο του εορτασμού των 100 χρόνων από την γέννηση της ντίβας του λυρικού τραγουδιού.
Ένα εξαιρετικό καστ διακεκριμένων λυρικών καλλιτεχνών, η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ και η Χορωδία Δήμου Αθηναίων θα παρουσιάσουν την όπερα που σφράγισε με την ερμηνεία της η Μαρία Κάλλας, υπό τη μουσική διεύθυνση του διεθνούς φήμης αρχιμουσικού, Γιώργου Πέτρου και την ανατρεπτική σκηνοθετική ματιά του Θάνου Παπακωνσταντίνου.
Με τα σκηνικά και κοστούμια της Νίκης Ψυχογιού, ο αρχαίος μύθος θα ζωντανέψει στη σκηνή του Παλλάς μέσα από την έντονα δραματική μουσική του Gluck, η οποία αποτυπώνει εύγλωττα την ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων του δράματος. Στην παράσταση συμμετέχουν και οι σπουδαστές της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης.
Μια εξωτική τοποθεσία, μια χαμένη αδελφή, ένας τρελός αδελφός, ανθρωποθυσία, αγωνία, κίνδυνος, θεϊκή παρέμβαση: αυτά τα χαρακτηριστικά σίγουρα συνθέτουν μια συναρπαστική τραγωδία. Η όπερα «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του C.W. Gluck, βασισμένη στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη, αφηγείται το σημείο τομής και την κατάληξη των μύθων της Ιφιγένειας και του Ορέστη.
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Ολύμπια, Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας», Olivier Descotes σημειώνει σχετικά: «Αν και η Κάλλας ερμήνευσε για μία και μοναδική φορά την “Ιφιγένεια εν Ταύροις” στην Σκάλα του Μιλάνο το 1957, η παράσταση αυτή υπήρξε ωστόσο μία λαμπρή στιγμή στην καριέρα της. Στο πλαίσιο των εορτασμών των 100 χρόνων από την γέννησή της, την τιμούμε με τον κατεξοχήν ελληνικό ρόλο που την ανέδειξε ως τραγωδό και την ταύτισε με το αριστούργημα του μεταρρυθμιστή Gluck. Το 1941, η Κάλλας έκανε την εμφάνισή της ως Βεατρίκη στο έργο “Boccaccio” του Franz von Suppé στο τότε κινηματοθέατρο Παλλάς και ένα χρόνο μετά επέστρεψε στο ιστορικό κτίριο για τη συμμετοχή της στο αφιέρωμα για τα 150 χρόνια από τη γέννηση του Rossini. Η ιστορία λέει ότι το 1941, το Εθνικό Θέατρο έπρεπε να κλείσει για λόγους ασφαλείας και ο θίασος τελικά μετακόμισε στο κινηματοθέατρο Παλλάς για την παραγωγή του “Boccaccio”. Σήμερα, η μεταφορά της “Ιφιγένειας εν Ταύροις” από το Θέατρο Ολύμπια, όπου έκανε το ντεμπούτο της, στο θέατρο Παλλάς, ένας χώρος όπου η μνήμη της είναι ακόμα παρούσα, ξαναζωντανεύει με διαφορετικό τρόπο την ιστορία».
Με τη σειρά του, ο διεθνούς ακτινοβολίας αρχιμουσικός, Γιώργος Πέτρου συμπληρώνει πως: «Η“Ιφιγένεια εν Ταύροις” είναι το μεγαλύτερο μουσικό/δραματικό επίτευγμα του Gluck και μια σημαντική κληρονομιά για τις μελλοντικές γενιές συνθετών. Η πυκνότητα της μουσικής δραματουργίας της, η βαθιά επινόηση και ο βαθύς συναισθηματικός αντίκτυπος στον ακροατή, αποτέλεσαν έμπνευση για συνθέτες, όπως ο Μότσαρτ, ο Χάυντν, ο Μπετόβεν και ακόμη και ο Βάγκνερ».
Τέλος, ο σκηνοθέτης Θάνος Παπακωνσταντίνου καταλήγει λέγοντας πως: «Η όπερα ξεκινάει με μια από τις πιο εμβληματικές σκηνές καταιγίδας στην παγκόσμια ιστορία του είδους. Στην έναρξη αυτή βρίσκεται συμπυκνωμένη ολόκληρη η δραματουργία της τραγωδίας αυτής: μια καταιγίδα που ησυχάζει. Πράγματι, στην σκηνική αφήγηση της παράστασής μας, όλα τα επιμέρους κομμάτια της σύνθεσης οδηγούνται από την ταραχή στην ηρεμία, από την αγριότητα στην εξημέρωση, από τον αρχικό ζόφο στο τελικό φως: η ξενιτεμένη Ιφιγένεια θα αναγνωρίσει στο πρόσωπο του παρ’ ολίγον θύματός της, τον αδελφό της Ορέστη. Ο φυγάς και κυνηγημένος από τις Ερινύες Ορέστης, θα βρει τη χαμένη αδελφή του και θα επιστρέψει μαζί της στην πατρίδα τους, καθαρός πια από το μίασμα του φόνου της μητέρας τους. Οι έφηβες πιστές της θεάς επιτελούν τη διάβαση προς την ενηλικίωσή τους. Η θρησκεία της θεάς Άρτεμης ξεπερνά το βάρβαρο στάδιο των ανθρωποθυσιών και επιτελεί τη διάβαση προς την εξημέρωσή της».
Σημειωτέον, οι παραστάσεις είχαν προγραμματιστεί να πραγματοποιηθούν στο «Ολύμπια», Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας», το οποίο όμως αυτή τη στιγμή βρίσκεται υπό κατάληψη. Σεβόμενος τις προσπάθειες που γίνονται από τους καλλιτέχνες αυτήν την περίοδο, ο ΟΠΑΝΔΑ συνεχίζει το πολιτιστικό του πρόγραμμα επίσης με σεβασμό προς όλους εκείνους που προσπαθούν σκληρά γι’ αυτήν την παραγωγή, συμπεριλαμβανομένων και των φοιτητών της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης.
Η ταυτότητα της παράστασης
Μουσική διεύθυνση: Γιώργος Πέτρου
Σκηνοθεσία: Θάνος Παπακωνσταντίνου
Σκηνικά / Κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού
Σχεδιασμός Κίνησης: Νάντη Γώγουλου
Σχεδιασμός Φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα
Διδασκαλία χορωδίας: Σταύρος Μπερής
Βοηθός μαέστρος: Νίκος Λαάρης
Βοηθός σκηνοθέτης: Κωνσταντίνα Ψωμά
Μουσική προετοιμασία: Δημήτρης Γιάκας
Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Σοφία Μπαμπανιώτη
Κατασκευή μάσκας: Νικόλας Τσουλής
Ιφιγένεια: Σούλα Παρασίδη
Ορέστης: Philippe-Nicolas Martin
Πυλάδης: Juan Francisco Gatell
Θόας: Γιάννης Σελητσανιώτης
Άρτεμις / Πρώτη Ιέρεια: Maria Novella Malfatti
Μία Ελληνίδα / Δεύτερη Ιέρεια: Χρυσάνθη Σπιτάδη
Ένας Σκύθης / Ένας Λειτουργός: Florent Leroux-Roche
Με τη συμμετοχή σπουδαστών της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης.
Στην παράσταση γίνεται χρήση στροβοσκοπικού φωτισμού.
