Ό άρχοντας του αγωνιστικού χώρου και τα αναπόδραστα αδιέξοδα ενός ρόλου που στην Ελλάδα ταυτίζεται από πολλούς με το απόλυτο αθλητικό κακό.
Ο διαιτητής, εξ ορισμού, είναι «μέγας αλήτης», «κάθαρμα», «δήμιος» με το δρεπάνι που κατέβηκε στο γήπεδο για να μας αδικήσει», πριν καν σφυρίξει την έναρξη! Ορίζει τη «ζωή» και το «θάνατο» του οπαδού πριν καν μπει στο γήπεδο. «Αυτός μας παίζει; Καλύτερα να μην κατέβουμε στο γήπεδο, η ομάδα πρέπει να βγάλει ανακοίνωση», η μόνιμη επωδός του οπαδού. Κι αν κατά την διάρκεια του αγώνα δικαιωθεί από ένα σφύριγμα, απόρροια ανθρώπινου λάθους, γεμάτος έπαρση απευθύνεται στους ομοϊδεάτες του: «Σας τα έλεγε εγώ, να με ακούτε, το κοράκι ήρθε να μας σφάξει». Ανθρώπινο λάθος, ως γνωστόν, δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό του για τους διαιτητές, διότι δεν είναι άνθρωποι αυτοί που σφυρίζουν. Από την στιγμή που αποφασίζουν για το πεπρωμένο, έστω κι αν πρόκειται για την τύχη ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, παύουν την ανθρώπινη υπόστασή τους. Είναι θεοί και διάβολοι μαζί. Κι αν μερικοί κάνουν τον σταυρό τους μπαίνοντας στο γήπεδο, είναι για να εξευμενίσουν τον διάβολο που κρύβουν μέσα τους. Ένας συνειδητοποιημένος οπαδός, έχει απάντηση και σε αυτό.
Επίσης, ο διαιτητής είναι ο μοναδικός άνθρωπος εντός του αγωνιστικού χώρου, που δεν θα πάρει ποτέ το χειροκρότημα, αλλά συσσωρευμένη γιούχα, όπως και να παίξει. Αυτός, λοιπόν, ο τύπος μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο όχι για να κυνηγήσει την μπάλα, αλλά τους παίκτες που κυνηγούν την μπάλα. Αυτός είναι ο «άρχων» του αγώνα. Ό,τι αποφασίσει, νόμος. Έστω κι αν μερικές φορές το VAR ανατρέπει την απόφασή του. Με το πέρασμα των χρόνων σε κάποια χώρα της λεκάνης της Μεσογείου οι ιθύνοντες του ποδοσφαίρου αποφάσισαν το εξής: Οι διαιτητές δεν πρέπει, πλέον να αυτενεργούν σφυρίζοντας, αλλά να σφυρίζουν με την σφυρίχτρα ισχυρού παράγοντα διαγωνιζόμενης ομάδας. Δηλαδή, σύστημα! Να γίνουν συστημικοί.
Το σύστημα είναι ένοχο, που τραγούδησε ο Καζαντζίδης. Όχι το ποδοσφαιρικό, αλλά το σύστημα είναι παντού ίδιο. Ίδιες αρχές, ίδιους κώδικες, ίδια σφυρίγματα, ίδια ανύπαρκτα πέναλτι, ίδια ανύπαρκτα οφσάιντ, ίδιες κόκκινες και κίτρινες κάρτες. Πατέντα, αν ένας διαιτητής θέλει να μπει στο σύστημα. Πρώτα θα φιλήσει το χέρι του μεγαλοπαράγοντα και μετά θα πιάσει σφυρίχτρα στο χέρι του. Δημιουργήθηκε ένα σύστημα, όπου οι διαιτητές θα μεταμορφωνόταν σε γρανάζι και θα σφύριζαν ό,τι τους υπαγορεύουν. Πώς γίνεται αυτό; Με τον εξής απλό τρόπο, την τριγωνική σχέση: εκλογές ομοσπονδίας – επιλογή αρχιδιαιτητή – ορισμοί διαιτητών στα παιχνίδια. Λιανά, οι πρόεδροι των τοπικών ενώσεων των νομών ψηφίζουν για πρόεδρο, ο πρόεδρος επιλέγει τον αρχιδιαιτητή και τον… συμβουλεύει και αυτός ορίζει τους διαιτητές. Οι οποίοι διαιτητές ξέρουν, πλέον, ποιος κάνει κουμάντο και πως πρέπει να σφυρίξουν. Εννοείται ότι αυτοί που τους προώθησαν τους προστατεύουν κιόλας, τους τιμωρούν ελάχιστα, έτσι για τα μάτια του υποψιασμένου, πλέον, κόσμου. Κι όταν αλλάξει ο πρόεδρος της ομοσπονδίας, οι ίδιοι διαιτητές σφυρίζουν ανάλογα με το ρεύμα και πάλι. Μόνο έτσι επιβιώνουν. Ή, απομακρύνονται από τους πίνακες, για να έρθουν άλλοι.
Ο κόσμος της κερκίδας, αλλά και των social media παίρνει την ρεβάνς από τους διαιτητές και τους βοηθούς, με συνθήματα κατά της μητέρας τους, του πατέρα τους, των παιδιών τους και φυσικά, εναντίον των συζύγων τους. Στην Ελλάδα, τουλάχιστον, δεν υπάρχει μη απατημένος. Τουλάχιστον όσες φορές σφυρίζει. Και ξυλοδαρμένος, βέβαια.
Όμως, υπάρχει και μία άλλη παράμετρος, εξίσου σημαντική στην ψυχολογία του οπαδού έναντι του διαιτητή. Οι χαμένοι χάνουν εξαιτίας του διαιτητή και οι νικητές κερδίζουν ανεξαρτήτως διαιτητή. Άλλοθι όλων των λαθών, εξήγηση για κάθε δυστυχία. Αν δεν υπήρχε, οι οπαδοί θα ήταν υποχρεωμένοι να τον ανακαλύψουν. Όσο περισσότερο τον μισούν, τόσο περισσότερο τον έχουν ανάγκη. Για περισσότερο από έναν αιώνα ο διαιτητής ντυνόταν πένθιμα. Στα μαύρα. «Κοράκι» κανονικό, απ’ εκεί βγήκε. Για ποιον; Για τον εαυτό του. Τώρα κρύβει τη θλίψη του με τα χρώματα. Έγινε πολύχρωμος, έστω κι αν ο χαρακτηρισμός «κοράκι» θα τον ακολουθεί μέχρι το τέλος της ζωής του. Δεν τον νοιάζει τίποτα, ωστόσο. Εμπρός στην εξουσία της σφυρίχτρας, η κάθε βρισιά είναι ανεκτή…
