Σχόλια και εντυπώσεις από την πρωτότυπη θεατρική παράσταση που παίζεται αυτήν την περίοδο στον καλλιτεχνικό χώρο Κάμιρος, στην Κυψέλη, ο οποίος έχει μετατραπεί σε ένα vintage καφενείο.
Την ίδια στιγμή που το mainstream ελληνικό θέατρο βιώνει μέρες δόξας, με μεγάλες παραγωγές, κορυφαίους ηθοποιούς και αλλεπάλληλα sold out, ένας άλλος underground και avant-garde κόσμος, απόλυτα professional, γεμάτος ανησυχία και ταλέντο δημιουργεί αξιόλογες παραστάσεις -χωρίς πληθώρα μέσων-, και με ευρηματικότητα αλλά και πάθος για έκφραση διεκδικεί τον δικό του χώρο στα καλλιτεχνικά δρώμενα. Και πολλές φορές το πετυχαίνει με το παραπάνω. Η παράσταση «Ο Βράχος» είναι ένα τέτοιο παράδειγμα, αλλά σίγουρα υπάρχουν και αρκετά άλλα εκεί έξω. Αρκεί να τα αναζητήσει κάποιος.
Εδώ, λοιπόν, έχουμε ένα καφενείο που το δουλεύουν δύο αδέρφια με υπερφυσικές δυνάμεις (το ένα κινείται στο φάσμα του αυτισμού), τη μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου, μια τραγουδίστρια που δεν φοβάται την ευτυχία, μια ηλικιωμένη που της έχει λείψει να χορέψει, ένας νεαρός που διασκευάζει σε ροκιές τα τραγούδια του Κραουνάκη και τα «σπάει», αλλά και η ανησυχητική αίσθηση ότι μπορεί να γινόμαστε μάρτυρες των τελευταίων ωρών ενός καταδικασμένου αλλά όχι ηττημένου κόσμου. Μια σειρά θανάτων συσχετίζονται με κάποιες συμπτώσεις (μάλλον) και με αφορμή αυτούς επισυμβαίνουν διάφορα παράξενα, αλλόκοτα, μεταφυσικά, οικεία και τελικώς, απολύτως δηλωτικά της ανθρώπινης κατάστασης αλλά και όσων μπορούν να συμβούν σε ένα καφενείο -να σας κεράσουν καφέ και τσίπουρο για παράδειγμα, όπως γίνεται στα μνημόσυνα- ή να αναρωτηθείτε για το νόημα της ζωής και το μαγκανοπήγαδο της καθημερινότητας.
Στο πρώτο της θεατρικό έργο η σκηνοθέτις, ηθοποιός και δραματουργός Ηλέκτρα Ελληνικιώτη, αντλεί υλικό από το εμβληματικό βιβλίο του Αλμπέρ Καμύ «Ο μύθος του Σίσυφου» και δύναμη από το δίσκο – ορόσημο «Ανθρώπων Έργα» του Σταμάτη Κραουνάκη και της Λίνας Νικολακοπούλου, για να μιλήσει για την εμμονή της σύγχρονης εποχής με την ευτυχία, για το φόβο και τη συνείδηση του θανάτου, για την αλλόκοτη ευτυχία των βασανισμένων ανθρώπων. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια λυπημένη κωμωδία για τους ανθρώπους που αναρωτιούνται για τη δυστυχισμένη ευτυχία τους ή την ευτυχισμένη δυστυχία τους, και αναζητούν τους ολοζώντανους νεκρούς τους ή τους ήδη νεκρούς ζωντανούς τους, με περίεργο χιούμορ αλλά και αληθινή συγκίνηση. Για εκείνους που δεν ξέρουν πώς να πετύχουν την ευτυχία, για αυτούς που όταν δεν έχουν τι άλλο να πουν τραγουδάνε.
Η άποψή μας: Ένα ολοκληρωμένο έργο που αγγίζει, ανυπόκριτα και με συνοχή, μια σειρά σημαντικών υπαρξιακών ζητημάτων της εποχής: το ψυχαναγκαστικό κυνήγι της ευτυχίας και το αναπόφευκτο της δυστυχίας, ο νεοφιλελευθερισμός ως στάση ζωής και ο κοινωνικός δαρβινισμός ως επιβαλλόμενη νομοτέλεια, ο θάνατος και η ευθανασία, η συμπερίληψη και η νευροδιαφορετικότητα. Μια παράσταση – βίωμα, που με φόντο ένα αστικό καφενείο ξεδιπλώνει τη διακειμενικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, επηρεασμένη από τη θεματολογία και την αισθητική του ελληνικού weird σινεμά.
Η ταυτότητα της παράστασης
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Ηλέκτρα Ελληνικιώτη
Σκηνογραφία, Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα
Διασκευή – Ενορχηστρώσεις – Μουσική: Νίκος Τσώλης
Φωτισμοί: Ισμήνη Σταρίδα
Διανομή: Ελένη Δημοπούλου, Μαρία Μαμούρη, Χάρις Σερδάρη, Νίκος Κυπαρίσσης, Ηλέκτρα Ελληνικιώτη
Παραστάσεις: Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 19:00
Εισιτήρια εδώ από 14 ευρώ
Κάμιρος, Ιθάκης 32, Κυψέλη
