Ζούμε στην εποχή της ταχύτητας και της έντασης και εκεί δεν υπάρχει θέση ούτε για όσους αργοπορούν ούτε, όμως, και για εκείνους που σκέφτονται…
Όλοι στον «αγώνα», δεν λέμε καθημερινά; «Το δικό μου αυτοκίνητο, τρέχει πιο γρήγορα». Το ίδιο και ο υπολογιστής. Το κινητό τηλέφωνο του σήμερα δουλεύει όλο και σε πιο γρήγορες ταχύτητες. Με το Μετρό πας πιο γρήγορα στη δουλειά. Αν ο Ολυμπιακός δεν βάλει ένταση στο παιχνίδι του, είναι καταδικασμένος, – παίζει δυο ταχύτητες κάτω από τον αντίπαλό του.
Ταχύτητα. Ποτέ η ανθρωπότητα δεν ήταν αιχμάλωτη της ταχύτητας. Σήμερα έχει παραδοθεί. Ο απλός άνθρωπος τρέχει όλη τη ημέρα. Στη δουλειά του, στο αυτοκίνητό του, στο φαγητό του. Τρέχει για να προλάβει. Τι; Τον θάνατό του. Τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορεί για να τον συναντήσει. Με το άγχος του, το στρες, τη διατροφή του, την ανασφάλειά του. Τρέχει και φοβάται κιόλας ότι ο χρόνος μπορεί να τρέξει πιο γρήγορα από αυτόν και στο τέλος να βρεθεί εκτός τόπου και χρόνου, άρα άχρηστος στην κοινωνία του Βέγγου.
Και ποια είναι η πραγματική ζωή του σύγχρονου ανθρώπου; Κάπου παράπεσε μεταξύ Τρίτης και Τετάρτης, είπε ο Ελύτης. Ελύτης; Ποιος είναι αυτός; Δεν υπάρχει χρόνος για να ασχοληθούμε με τον Ελύτη. Διότι ο Ελύτης χρειάζεται χρόνο για να τον ερμηνεύσεις. Και χρόνο δεν έχεις, γιατί πρέπει να κάνεις πέντε δουλειές για να ζήσεις. Το σύγχρονο μυαλό είναι φτιαγμένο για να επεξεργάζεται ταχύτατα, άρα καταφεύγει στο εύκολο, χωρίς να ζοριστεί. Ύστερα, τα σύγχρονα μυαλά, όπως κατασκευάζονται στα καφέ, στα social media και τα σχολεία, επειδή επεξεργάζονται με μεγάλη ταχύτητα το ανώφελο -πλην αναγκαίο- και το μηδαμινό, δεν έχουν χρόνο για άλλα, που η γενιά των πενηντάρηδων θεωρεί «σοβαρά»
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος, πλέον, απορρίπτει ό,τι δεν έχει σχέση με την ταχύτητα. Δυστυχώς. Πέθανε ο Γιάννης Μαρκόπουλος και σερβιρίστηκε στους τηλεθεατές με τέτοια ταχύτητα, που οι νεολαίοι δεν κατάλαβαν καν ποιος ήταν και οι έχοντες κάποια ηλικία βρήκαν βαρετό το έργο του, γιατί δεν είχε μέσα ταχύτητα. Μόνο μερικοί παραδοσιακοί στην σκέψη και αρνητές της βίαιης ζωής, αναστοχάστηκαν επάνω του στις νότες και τους στίχους των τραγουδιών του.
Η ταχύτητα, επίσης, δεν δημιουργεί μνήμες. Ο εγκέφαλος δεν προλαβαίνει να εμπεδώσει μία κατάσταση, την ξεπερνάει άμεσα για να πάει στην επόμενη, άρα η προηγούμενη δεν είναι διδακτική. Όταν ένας οδηγός οδηγεί με 200 χιλιόμετρα την ώρα στην εθνική οδό, δεν προλαβαίνει ο εγκέφαλός του να αποτυπώσει το πράσινο τοπίο ή ένα κύμα να σκάει στη θάλασσα.
Συνεπώς, πραγματική ζωή δεν υφίσταται επί της ουσίας. Τελείωσαν εκείνα τα αργόσυρτα οικογενειακά τραπέζια της καθημερινότητας, που στο τέλος ο καθένας κάτι είχε να αποκομίσει από αυτό που λέγεται ζωή. Ο πατέρας ζει τη δική του ταχύτητα, η μητέρα, επίσης και τα παιδιά υπερθεματίζουν. Δεν είναι πρόθυμα να ακούσουν μία συμβουλή, γιατί ο εγκέφαλός τους δεν είναι εκπαιδευμένος να την ενσωματώσει, να την επεξεργαστεί και να προβληματιστεί.
Δέχεται και καταπίνει μόνο fast track κουβέντες χλιαρού περιεχομένου. Μεγάλη αλήθεια: Ποιος απολαμβάνει το φαγητό του στη σύγχρονη εποχή; Τα πάντα γίνονται μηχανικά και με ένταση. Το φαγητό δεν αντιμετωπίζει ως απόλαυση, πλέον, αλλά ως φόρτιση, ως γέμισμα με καύσιμα.
Το σύγχρονο υποσυνείδητο έχει επίσης αλλοιωθεί. Το υποσυνείδητο, πλέον, εκφράζει την άμεση αναγκαιότητα του ανθρώπου. Όταν κάποιος νομίζει ότι το ρίχνει έξω και πάει μία βόλτα στο δάσος, στην ουσία είναι ένας αιχμάλωτος της προτεραιότητας του υποσυνείδητου. Νομίζει ότι απολαμβάνει το πράσινο, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού του είναι η δουλειά του ή όποια άλλη προτεραιότητα. Ο άνθρωπος υφίσταται ένα διαρκές κυνηγητό από την ταχύτητα.
Φυσικά, επειδή η εποχή τρέχει δαιμονιωδώς, δεν μπορεί να είναι ψύχραιμη. Ούτε οι κάτοικοί της, φυσικά. Η ψυχραιμία είναι άγνωστη λέξη. Για αυτό είναι καταπληκτική η ευκολία που τσακώνονται δυο άνθρωποι για ασήμαντη αφορμή και είναι έτοιμοι να φτάσουν στα άκρα για μία θέση πάρκιν.
Που θα βγάλει αυτή η ιστορία με την ιλιγγιώδη ταχύτητα της καθημερινότητας; Θα δημιουργήσει μία κοινωνία όπου οι άνθρωποι δεν θα σκέφτονται, γιατί δεν θα έχουν τον χρόνο να το κάνουν, παρά θα εκτελούν κι αυτό, φοβίζει. Τρομάζει. Γιατί έρχεται σιγά – σιγά και η τεχνητή νοημοσύνη για να αποτελειώσει το είδος που ονομάζεται «άνθρωπος».
