Ο θάνατος του Τσάρλι Γουάτς, του πρώτου Rolling Stone που πεθαίνει εδώ και σχεδόν πέντε δεκαετίες, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως «το τέλος μιας εποχής». Η αναχώρησή του όμως από τη ζωή, μας δίνει την ευκαιρία να αναλογιστούμε το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένοι οι μύθοι και τα ίχνη που αφήνουν πίσω.
Τα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα, εθισμένα στη λογική της κλειδαρότρυπας κι ανίκανα να βρουν κάποιο πιπεράτο συμβάν από την προσωπική ζωή του Γουάτς (Charlie Watts), ο οποίος έζησε σχεδόν 60 χρόνια με την ίδια γυναίκα, περιορίστηκαν στο γνωστό περιστατικό με τη μπουνιά που έδωσε στον Μικ Τζάγκερ όταν ο τελευταίος, πάνω σε κάποιο από τα μεθύσια του, αποκάλεσε τον Γουάτς «ο ντράμερ μου».
Αν έκαναν τον κόπο να φυλλομετρήσουν λίγο περισσότερο τη βιογραφία του Κιθ Ρίτσαρντς, από όπου αλιεύτηκε το περιστατικό, θα διαπίστωναν ότι ο μεγάλος κιθαρίστας και συνθέτης της μπάντας έκανε πολλές αναφορές στον συνεργάτη του καθώς έτρεφε μεγάλο σεβασμό κι εκτίμηση για τον φλεγματικό ντράμερ, παρά το γεγονός ότι δεν τον θεωρούσε -στο ξεκίνημα της μπάντας τουλάχιστον-, ως αυθεντικό ρόκερ.
Πρώτα από όλα, η είσοδος του Γουάτς στην μπάντα δεν ήταν καν επιλογή των υπολοίπων Stones αλλά πρόταση, για να μην πούμε απόφαση, του δαιμόνιου κημπορντίστα και ιδρυτικού μέλους του συγκροτήματος, του θρυλικού Ίαν Στιούαρτ ο οποίος απομακρύνθηκε από τους Stones το 1963. Ο Στιούαρτ ήθελε έναν πεπειραμένο μουσικό για να μπορέσει να τιθασεύει την εκρηκτικότητα των δύο ζωηρών αγοριών και συνιδρυτών της μπάντας, του Μικ Τζάγκερ και του Κιθ Ρίτσαρντς. Εκείνη την εποχή ο Γουάτς δεν ήταν «βετεράνος της βρετανικής σκηνής» όπως αναφέρουν μέσα στην υπερβολή τους ορισμένα media, αλλά οπωσδήποτε ήταν ένας έμπειρος μουσικός που είχε θητεύσει πράγματι στην υπέροχη σκηνή της τζαζ που ανθούσε στην Αγγλία στις αρχές της δεκαετίας του ‘60. Η πρόταση του Στιούαρτ έγινε δεκτή, ο Γουάτς μπήκε στο συγκρότημα κι άρχισε μάλιστα να πληρώνεται για αυτό.
Ο Κιθ Ρίτσαρντς θυμάται:
«Κατά τη γνώμη μου, το μυστικό στην όλη υπόθεση ήταν ο Τσάρλι Γουάτς. Δηλαδή ο Ίαν Στιούαρτ που επέμενε: ‘Πρέπει να πάρουμε στο γκρουπ τον Τσάρλι’. Μείναμε νηστικοί για να μπορούμε να τον πληρώνουμε! Κυριολεκτικά. Κλέβαμε από τα σουπερμάρκετ για να έχουμε στο γκρουπ τον Τσάρλι Γουάτς. Δεχτήκαμε να κατεβάσουμε τα ποσοστά μας για αυτόν, τον θέλαμε σαν τρελοί, ρε φίλε, τι να λέμε τώρα. Κι από τότε κολλήσαμε μαζί του…».
Ο Ρίτσαρντς αναφέρει στη βιογραφία του ότι και ο μπασίστας της μπάντας, ο Μπιλ Γουάιμαν, δεν ήταν στις αρχικές επιλογές τους, αναγκάστηκαν όμως να τον ακούσουν γιατί τους είχε υποσχεθεί ότι θα δάνειζε στην μπάντα το σετ των ενισχυτών του -σπάνιο μουσικό αξεσουάρ εκείνη την εποχή. Ακόμα όμως κι έτσι οι Stones δεν είχαν πειστεί για την αξία του και λιγουρεύονταν μόνο τον εξοπλισμό του. «Για αρχή λοιπόν, αυτό που ήθελα ήταν να απομακρύνω τον Μπιλ από τον ενισχυτή του. Μετά όμως άλλαξα γνώμη: τον άκουσα να παίζει με τον Τσάρλι…», αναφέρει ο γερόλυκος της ηλεκτρικής κιθάρας.
Αρκετά χρόνια αργότερα, κι αφού οι Stones κατακτήσουν όποια κορυφή μπορούσε να κατακτηθεί στην παγκόσμια μουσική βιομηχανία, ο Κιθ Ρίτσαρντς θα σχολιάσει για τον υπέροχο ντράμερ που είχε στην πλάτη του για σχεδόν έξι δεκαετίες: «Ο Τσάρλι Γουάτς αποτελούσε πάντα τη βάση επάνω στην οποία στηρίζομαι εγώ μουσικά. Εκείνη την εποχή δεν το είχε ‘πιάσει’ ακόμα το ροκ εντ ρολ. Τον ήθελα να παίζει λίγο πιο δυνατά, να βαράει. Ήταν ακόμα πολύ τζαζ ο ήχος του για μένα. Το ξέραμε ότι ήταν καταπληκτικός ντράμερ, αλλά, για να παίξει με τους Stones, ο Τσάρλι έκατσε και μελέτησε τον Τζίμι Ριντ και τον Ερλ Φίλιπς, τον ντράμερ του Τζίμι Ριντ, απλώς και μόνο για να πιάσει την αίσθηση του ήχου».
Αυτός ήταν ο Τσάρλι Γουάτς, «ο καλύτερος τζαζ ντράμερ του γαμοαιώνα…» όπως είχε πει ο Κιθ Ρίτσαρντς όταν τον είχε κάποτε ακούσει να τζαμάρει με τον σαξοφωνίστα Γουέιν Σόρτερ.
*Χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα από το βιβλίο του Κιθ Ρίτσαρντς «Life», σε μετάφραση Γιάννη Νένε, από τις Εκδόσεις Λατέρνατιβ/Ροδακιό 2012.
Copyright: Photo: Jane Rose/The Rolling Stones/Taschen
