Το «διαίρει και βασίλευε»… βασιλεύει παγκοσμίως· στην Ελλάδα, ακόμη περισσότερο. Κάποιοι φροντίζουν να σπέρνουν διχόνοια, για να αποκομίζουν κέρδη.
Η δολοφονία του Άλκη από χουλιγκάνους που είχαν παρεισφρήσει στους συνδέσμους οπαδών του ΠΑΟΚ, ανέδειξε την μεγαλύτερη γραφικότητα όλων των εποχών στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Πως «ο αθλητισμός είναι για να ενώνει τους λαούς» ή τις διαφορετικές «φυλές» του αθλήματος. «Κόκκινους» με «πράσινους», «κίτρινους» με «ασπρόμαυρους» κ.λπ. Αυτό ισχύει ως σχήμα λόγου και δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την πραγματικότητα. Μπορεί στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες π.Χ. ή στην αναβίωση του 1896, πράγματι, οι αγώνες να περιείχαν και την ευγενή άμιλλα και το «ευ αγωνίζεσθαι». Όταν ο αθλητισμός και ειδικά το ποδόσφαιρο εισήλθε στην σφαίρα της οικονομίας, έπαψε να είναι άθλημα. Είναι καθαρή μπίζνα μέσω του αθλήματος. Κι όπως είναι γνωστό στην κλασική οικονομία, μπίζα ίσον αντιπαλότητα και στις πλείστες των περιπτώσεων, έχθρα. Απλή ερώτηση: Οι ιδιοκτήτες των ομάδων (ΠΑΕ) σήμερα στην Ελλάδα, για αυτό τις αγόρασαν; Για την άμιλλα και το ευ αγωνίζεσθαι; Προφανώς και όχι. Διαφορετικά, θα είχαν συνεταιριστεί για να παράξουν «προϊόν» από το οποίο θα επωφελούντα όλοι. Μην το προχωρήσουμε. Ο καθένας κοιτάζει το ατομικό του συμφέρον και στην Ελλάδα ειδικά, ο εγωισμός έναντι του αντιπάλου είναι κυρίαρχος. Στον κύκλο των πλουσίων αυτού του τόπου, παίζει κυρίαρχο ρόλο η επιτυχία του ενός εις βάρος του άλλου. Στην προσπάθειά τους αυτή, ο απλός κόσμος γίνεται μέρος της κόντρας τους και χρησιμοποιείται, πολλές φορές εκούσια. Έτσι, δημιουργούνται αυτοί οι «στρατοί», όπως κατά κόρον γράφεται στον Τύπο και τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Πέρα απ’ αυτό, ο κάθε οπαδός ταυτίζεται με μια ομάδα και στην Ελλάδα, τουλάχιστον, την εντάσσει στα ιδανικά του. Παθιάζεται, φανατίζεται στο γήπεδο, αισθάνεται μονίμως αδικημένος και μετά, ψάχνει δικαίωση στον φίλιο Τύπο της ομάδας. Ο οποίος Τύπος φροντίζει να τον αποζημιώνει για να τον κρατάει αιχμάλωτο, μετατρέποντας το άσπρο σε μαύρο και αντίστροφα. Είναι μεγάλη υπόθεση η καλλιέργεια σε μια φυλή, της αίσθησης του αδικημένου. Εξεγείρεται και αντιδρά ο οπαδός. Τις περισσότερες φορές, όχι με κόσμιο τρόπο. Ξεκινάει την αντίδρασή του στα social media και ο γραπτός λόγος γιγαντώνεται σε πράξεις με συνέπεια να καταλήγουμε στις περιπολίες στην πόλη και στις ερωτήσεις «τι ομάδα είσαι;» Δεν υπάρχει κανένα ευ αγωνίζεσθαι στο ποδόσφαιρο παγκοσμίως.
Άλλη ερώτηση: όταν μία ομάδα ευνοείται φανερά από την διαιτησία, έβγαλε ποτέ ανακοίνωση κατά του διαιτητή; Είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο. Ποτέ! Ζήτησε ποτέ την τιμωρία του διαιτητή γιατί παραβίασε το fair play και προσέβαλε με αυτόν τον τρόπο τον ίδιο το σύλλογο. Κι άλλο ανέκδοτο. Σε μία δεύτερη ανάγνωση, όταν στην κοινωνία γενικότερα βασιλεύει η κυνικότητα, υπό ποιαν έννοια το ποδόσφαιρο θα μπορούσε να παίζει συμφιλιωτικό ρόλο μεταξύ των οπαδών; Σε όλες τις δυτικές κοινωνίες, ο κυνισμός είναι μέσον επιβίωσης και εμείς ποστάρουμε στα social media τις σεμνοτυφίες μας και το ιδανικό. Καλά κάνουμε, γιατί η κοινωνία δεν έχει ολόκληρη καταβαραθρωθεί, ακόμα. Καλό είναι που υπάρχει αντίσταση, ακόμα.
Σε μία τρίτη ανάγνωση, οι λαοί για κάποιον λόγο θα πρέπει να είναι χωρισμένοι και φανατισμένοι με τους αντιπάλους. Αν ήταν όλοι μαζί, μπορεί και να προκαλούσαν πρόβλημα. Οι μεν και οι δε, δηλαδή, που στο ποδόσφαιρο βρίσκουν την τέλεια έκφρασή του. Και μία τέταρτη ανάγνωση; Στις κατά καιρούς έρευνες στην Ελλάδα, ένα συντριπτικό ποσοστό των οπαδών ψηφίζει εκεί που ταυτίζονται τα συμφέροντα του προέδρου τους. Είναι τόσο ποτισμένοι με μίσος, που δεν κοιτάζουν την τσέπη τους, αλλά την ομάδα τους! Ας μην υποκρινόμαστε, λοιπόν, ότι το ποδοσφαιρο ενώνει. Το ποδόσφαιρο χωρίζει, δεν ενώνει. Κι η ίδια η φύση του αθλήματος σπρώχνει στην αντιπαλότητα. Η οποία ξεπερνιέται με την αυτορρύθμιση. Γνωρίζει σήμερα ο οπαδός τις σημαίνει αυτορρύθμιση; Την είχε ως ένστικτο τις δεκαετίες του 60’ και του ’70, όταν όλοι έφευγαν αγκαλιασμένοι από το γήπεδο. Και μετά, ήρθε ο επαγγελματισμός, τα συμφέροντα, η ποδογέτηση της άκριτης σκέψης λόγω της αμορφωσιάς, της ακατεργασίας χαρακτήρων από τα ζόμπι των social media.
