Ένα ζοφερό πέπλο απλώνεται πάνω από την ελληνική κοινωνία και κανείς δεν τον αξιολογεί όπως πρέπει.
Ο μιμητισμός είναι η δευτέρα φύσις της ελληνικής κοινωνίας. Ενσωματώνει άκριτα ό,τι στραβό κι ανάποδο έρχεται από το εξωτερικό και ειδικά από της ΗΠΑ και όχι μόνο το μιμείται, αλλά προσπαθεί να υπερθεματίσει. Βία παντού: σχολική βία, οπαδική βία, λεκτική βία, βία των social media, κομματική βία, εργασιακή βία. Πήρε, όπως ήταν αναμενόμενο και την θέση που της αξίζει στο σύγχρονο λεξιλόγιο της χώρας: Bullying. Ε, δεν είμαστε και τίποτα οπισθοδρομικοί για να μη σκαμπάζουμε γρι αγγλικά. Όχι ακαδημαϊκά, φυσικά. Αυτά που ίσα – ίσα μας βγάζουν από τη μιζέρια να μάθουμε να μιλάμε σωστά την ελληνική γλώσσα.
Καθημερινά, σύμφωνα με τις τελευταίες στατιστικές σημειώνονται τουλάχιστον 3 περιπτώσεις σοβαρής βίας, κυρίως στις νεαρές ηλικίες. Υπάρχουν κι άλλες, που δεν καταγγέλλονται. Το τελευταίο περιστατικό, μάλιστα, αφορά σε δημοτικό σχολείο. Στα γυμνάσια και λύκεια είναι πιο ξεκάθαρα τα πράγματα. Αυτοί που προκαλούν τη βία, την έχουν ήδη υιοθετήσει ως κάτι το απόλυτα φυσιολογικό. Μεγάλη κουβέντα; Καθόλου. Αφού κάποιοι το ξεκίνησαν, κάποιοι τους μιμήθηκαν, το φαινόμενο άρχισε να γιγαντώνεται και επί των ημερών μας κατέληξε να είναι φυσιολογικό. Έπρεπε, ωστόσο, αυτόν τον μιμητισμό να του προσδώσουμε και ένα εύηχο, ξενόφερτο φυσικά και με εγωπαθή σημασία. Το βρήκαμε κι αυτό: Bullying. Στη, δε, οπαδική βία, το bullying πήρε ακόμα πιο ιντριγκαδόρικη έννοια: «Τι ομάδα είσαι»; Η τραγική ειρωνεία είναι πως αυτό σερβιρίστηκε στην ελληνική κοινωνία από την δολοφονία του Άλκη Καμπανού. Από τον Φεβρουάριο του 2022 τα περιστατικά οπαδικής βίας αντί να μειωθούν, αυξήθηκαν! Και δεν τα μαθαίνουμε όλα.
Τις πταίει, λοιπόν; Φταίνε όλοι αυτοί που άλλαξαν οι κανόνες στην εποχή μας. Το φυσιολογικό γενεών και γενεών συνετρίβη και στη θέση του εγκαθιδρύθηκε το παράδοξο, το αφύσικο. Η ελληνική νεολαία τρέφεται με ψοφίμια και παράγει ύαινες. Η οικογένειες δεν διαμορφώνουν, πλέον, το στερεότυπο των παιδιών, τους, παγιδευμένοι στην πολιτική ορθότητα της εποχής, ότι δεν πρέπει να προκαλούν φόβο στα παιδιά τους, γιατί τους προκαλούν ψυχολογικά προβλήματα. Κι έτσι, τα παιδιά δεν αποκτούν συστολές πριν αρπάξουν το μαχαίρι -στο σπίτι δεν θα τους περιμένει τιμωρία. Οι δάσκαλοι είναι επίσης ευνουχισμένοι, φοβούνται ακόμα και να επιπλήξουν το παιδί, μήπως και βρεθούν κατηγορούμενοι πρώτα στις εκπομπές ανθρωποφαγίας των τηλεοπτικών καναλιών και μετά, στην Αστυνομία. Χρόνια τώρα, τα παράτησαν. Δεν ασχολούνται με την διαμόρφωση χαρακτήρων, αλλά με τα τυπικά, να σπρώξουν την χρονιά και γαία πυρί μιχθήτω (κοινώς, «όπου βγει»).
Τα video games που βρίσκονται σε φοβερή και τρομερή άνθηση, στην συντριπτική τους πλειονότητα παράγουν βία. Σκοτωμοί κ.λπ. Οι «χαλαρές» εκπομπές της τηλεόρασης αναδεικνύουν το τίποτα και προβάλουν πρότυπα που παραλύουν τον εγκέφαλο. Τα δε, social media είναι η μεγαλύτερη παγίδα στην οποία έχουν πέσει και εκπαιδεύουν ανθρώπους – ζόμπι. Αληθινή πληγή. Το TikTok που προέκυψε εσχάτως δίνει μια αίσθηση «ελευθερίας» για ό,τι χαζομάρα σκαρφιστούν οι πρωταγωνιστές νεολαίοι. Ίσως είναι το μοναδικό «ιδανικό» τους, μετά από την ομαδάρα τους.
Διάφορα γκρουπ δημιουργούνται ως αντίπαλο δέος κάποιων άλλων και η αντιπαράθεση ξεκινάει από εκεί και συνεχίζεται με λοστάρια, μαχαίρια και δρεπάνια. «Όπως… Αμερική», που έλεγε κι η διαφήμιση. «Πήγαμε στο Χαριλάου για να βρούμε Αρειανούς να τους χτυπήσουμε, όχι για να σκοτώσουμε», λένε στην απολογία τους οι οπαδοί του ΠΑΟΚ για την δολοφονία του Άλκη. Όταν αρχίσει ο ξυλοδαρμός, ωστόσο, δεν υπάρχει κανένα δυναμόμετρο που να σταματάει για να μην επέλθει ο θάνατος.
Κι όταν ανοίξουν οι πόρτες της φυλακής, οι ένοχοι έρχονται κατάφατσα με την πραγματικότητα, αλλά τότε είναι αργά. Τότε, η αυτοσυντήρηση κυριαρχεί μέσα τους και ζητούν συγγνώμη, δασκαλεμένοι καθώς είναι από τους δικηγόρους τους. Διότι η λέξη αυτή δεν υπάρχει στο καθημερινό ρεπερτόριο, δεν γνωρίζουν καν τι είναι. Οι δε γονείς, μετανιώνουν που ποτέ δεν τράβηξαν το αυτί του κανακάρη τους. Στην Ελλάδα, ως γνωστόν, η πρόληψη είναι άγνωστη έννοια. Ο καθένας αντιμετωπίζει το πρόβλημα μόνο όταν του προκύψει.
Υπάρχει και μία ακόμα, παράμετρος, ακόμα πιο τραγική ακόμα και από τον ίδιο τον θάνατο! Οι καταδικασθέντες για βία, μετατρέπονται σε «ήρωες» στη συνείδηση κάποιων άλλων! Πλήρες ξεχαρβάλωμα της κοινωνίας. Αποσύνθεση. Χωρίς κανόνες, αρχές, θέσφατα. Όπως στις ταινίες και τα video games. Ναι, στις ταινίες. Ερώτηση: Ποια ταινία θα προτιμήσει να δει ο ανεξέλεγκτος νεαρός; Μία με τον Στέιθαμ και τον Βαν Νταμ ή μία του Λάνθιμου; Την πρώτη, γιατί είναι εύκολος ο μιμητισμός και η ταύτιση.
