Όπως και στο θέμα της επιβίωσης οι πραγματικοί survivors δεν έχουν καμία σχέση με τον Άγιο Δομήνικο και τα τηλεοπτικά παιχνίδια, έτσι και οι αληθινά επιδραστικοί άνθρωποι δεν βρίσκονται στο Ιnstagram.
Από τη μία έχεις περσόνες που μηρυκάζουν την αυτοαναφορικότητά τους και το μοναδικό τους μέλημα είναι η αυτοπροβολή τους. Άοκνα και αδιάλειπτα, οι πατρίκιοι του Instagram κερδίζουν την ημέρα όσα κερδίζει η πλέμπα σε ένα μήνα, επηρεάζοντας τη δημόσια σφαίρα και αρκετές φορές και την ατζέντα της ενημέρωσης. Κορυφώνοντας δράματα και τραβώντας από τα μαλλιά καταστάσεις άνευ σημασίας, αλλά και ποντάροντας πάνω στο τι συμβαίνει τώρα, καταθέτουν την πάντα βαθυστόχαστη άποψή τους που τα media σπεύδουν να αναπαράγουν, ως ουρά τους. Κι όταν δυσκολεύονται να βάλουν στη σειρά πέντε λέξεις και να συντάξουν μια σωστή πρόταση, τότε, ευσυγκίνητοι όντες και ούσες, δακρύζουν, ξεσπούν, κλαίνε, οδύρονται καθότι γνωρίζουν ότι η κοινή γνώμη όσο γρήγορα δικάζει τόσο γρήγορα συγχωρεί ή -ακόμη καλύτερα- ξεχνάει. Και μετά, μοστράρουν ξανά το στήθος, τους γλουτούς , το γυμνασιακό τους χιούμορ και την πραμάτεια τους.
Το επιδραστικό τους μοντέλο θα μπορούσε να λειτουργήσει έντιμα αν το μαγαζάκι που έχουν στήσει παρήγαγε κάτι, έναν τρόπο σκέψης, μερικές ιδέες, κάτι γνήσιο τέλος πάντων, και αν είχαν έστω και λίγο πραγματικό ενδιαφέρον για τις μάζες που τους ακολουθούν. Δεν έχουν, όμως, ούτε έγνοιες για τον κόσμο που τους ακολουθεί ούτε καημό για τα brands που προωθούν. Με την τακτική του «όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω» και «στα 3 story + 1 δώρο» τη μία εβδομάδα μπορεί να κάνουν giveaway με έπαθλο ένα ταξίδι, την άλλη να διαφημίζουν γιαούρτια, την παρ’ άλλη ρούχα, μετά οβελιστήρια και ψητοπωλεία, αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, ενεργειακά ποτά και καφέδες, όλα τα αλέθει ο μύλος τους, σε μια κατάσταση φραπέ, όπου οι μόνοι κερδισμένοι είναι οι επιδραστικές περσόνες της μεταμοντέρνας ψωροκώσταινας. Και απολύτως χαμένοι οι καθημερινοί, απλοί άνθρωποι που ανέχονται να άγονται και να φέρονται από τους influencers. Με την εξαίρεση των fake followers φυσικά, καθώς -μαντέψτε, είναι επίσημο!- τουλάχιστον των 25% των ακολούθων των μεγάλων λογαριασμών είναι απλώς botάκια, ανύπαρκτοι δηλαδή.
Από την άλλη, έχεις ανθρώπους που ταΐζουν αδέσποτα στη γειτονιά σε καθημερινή βάση, που φυλάνε εθελοντικά τα δάση, που ρίχνονται στη φωτιά όταν χρειαστεί, καθηγητές που κάνουν δωρεάν μαθήματα σε παιδιά φτωχών οικογενειών. Που ταΐζουν και ντύνουν αστέγους, που βοηθούν ηλικιωμένους. Γιατρούς και δικηγόρους που προσφέρουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους. Έχουμε ομάδες όπως οι Άγγελοι της Χαράς που επισκέπτονται παιδιά, αναπήρους και ηλικιωμένους σε νοσοκομεία και ιδρύματα και προσφέρουν ψυχοκοινωνική στήριξη μέσω της τέχνης, με τα τραγούδια και τις παραστάσεις τους ή απλώς κάνοντας παρέα σε εκείνους που δοκιμάζονται. Έχουμε την Κιβωτό του Κόσμου του πατρός Αντώνιου Παπανικολάου, που όταν την ίδρυσε, το 1998, ήταν μόλις 26 ετών και τώρα είναι συνώνυμο του Χριστιανικού ακτιβισμού. Έχουμε απλούς ανθρώπους που βοηθάνε πρόσφυγες να έχουν ένα πιάτο φαγητό και να βρουν μια ζεστή γωνιά. Κάποιοι μάλιστα τους φιλοξενούν και στα σπίτια τους. Έχουμε διασώστες που μπορούν να σώσουν μια ζωή στο δρόμο, με τις πρώτες βοήθειες που ξέρουν να δίνουν. Έχουμε ανθρώπους που καταλαβαίνουν πόσο σημαντική είναι η έννοια της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας, που υπερασπίζουν τους αδύναμους και τους ιδιαίτερους. Αυτοί είναι οι πραγματικοί influencers του καιρού μας. Αυτοί που προσπαθούν να κάνουν τη ζωή των άλλων καλύτερη, που ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο για όλους (ανθρώπους, ζώα, φυτά) και δίνουν τον εαυτό τους για να το πετύχουν. Που δεν εναδιαφέρονται να αυξήσουν τα μηδενικά στον τραπεζικό τους λογαριασμό (όπως κάποια άλλα μηδενικά). Που βάζουν τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη και που αξίζει να τους ακολουθήσουμε, γυρίζοντας την πλάτη στους δήθεν επιδραστικούς. Και όλο αυτό δεν είναι πρόβλημα των influencers -πραγματικών ή δήθεν-, αλλά της κοινωνίας που τους αναδεικνύει ή τους αγνοεί. Δικό μας δηλαδή.
