Μια πρωτότυπη θεατρική βιογραφία για την πρώτη βασίλισσα της Ελλάδας, που κινείται ανάμεσα στην Ιστορία και τη φαντασία, στα πραγματικά γεγονότα και τα ανεκπλήρωτα όνειρα μιας δυναμικής γυναίκας.
Η ανήσυχη Ζωή Χατζηαντωνίου δημιουργεί μια παράσταση για τη γυναίκα που στιγματίστηκε για την ατεκνία της, αλλά χάρισε στην Αθήνα τον Εθνικό Κήπο. Η παράσταση ανεβαίνει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και βασίζεται στις 887 επιστολές της βασίλισσας Αμαλίας προς τον πατέρα της Παύλο Φρειδερίκο Αύγουστο του Ολδεμβούργου, σε διάσπαρτες μαρτυρίες και στα απόρρητα έγγραφα των γιατρών που ασχολήθηκαν με την περίπτωση της. Μια κόρη απευθύνεται στον πατέρα της, μοιράζεται μαζί του τις αγωνίες, τις χαρές, τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις της. Του μιλάει για τις δυσκολίες προσαρμογής, το πολιτικό κλίμα, τη λαχτάρα για τη γέννηση ενός παιδιού, τη λατρεία προς το πρόσωπό του, την αφοσίωση στον Όθωνα, το πάθος με τον μαγικό κόσμο των φυτών και των ζώων και, φυσικά, τη δημιουργία του Κήπου. Μια βασίλισσα που αγάπησε την Ελλάδα, αλλά η Ελλάδα μάλλον όχι και τόσο.
Βασικός λόγος για αυτό το ότι μια ανατομική ανωμαλία γυναικολογικής φύσεως δεν της επέτρεπε να γίνει μητέρα. Ένα θέμα εξ ορισμού προσωπικό, αλλά για εκείνη την περίοδο και εθνικό και πολιτικό. Η αποτυχία της να προσφέρει ένα παιδί στον λαό είχε επιπτώσεις στο ζήτημα της παλιγγενεσίας και στην αποκατάσταση της πολιτικής σταθερότητας στο ταραχώδες νεογέννητο κράτος. Η απουσία του συνετέλεσε στην όξυνση της λαϊκής δυσαρέσκειας και στην έξωσή του βασιλικού ζευγαριού από την Ελλάδα.
Ωστόσο, από το όραμα, την επιμονή και κυρίως την αγάπη της Αμαλίας, γεννήθηκε ένα παιδί, γεννήθηκε ένας εμβληματικός κήπος. Κανείς δεν πίστευε ότι ήταν δυνατόν να συμβεί αυτό το θαύμα στην κατάξερη και ρημαγμένη Αθήνα των μέσων του 19ου αιώνα. Αγαπούσε τα αειθαλή φυτά και τους φοίνικες, κυρίως τις Ουσινγκτόνιες, γιατί της θύμιζαν αρχαιοελληνικούς κίονες. Τις έφερε στην Ελλάδα για να ομορφύνει το μοναδικό παιδί που έκανε, τον σημερινό Εθνικό Κήπο. Σε αυτόν τον Κήπο, παρά τις τόσες προτομές επιφανών ανδρών, δεν υπάρχει ούτε μία προτομή, ούτε μία επίσημη αναφορά, στη γυναίκα που τον ονειρεύτηκε και τον δημιούργησε.
«Η Amalia melancholia είναι μία γυναίκα μεταξύ μυθοπλασίας και ιστορίας, μεταξύ νεότητας και γήρατος, μεταξύ στειρότητας και γονιμότητας», επισημαίνει σχετικά η σκηνοθέτις Ζωή Χατζηαντωνίου. Για να συμπληρώσει: «Μπορεί η βασιλεία να μην ταίριαξε ποτέ με τις καταβολές αυτού του τόπου και των ανθρώπων του, ας αναγνωρίσουμε, όμως, στην Αμαλία, την ονειροπόλα και μελαγχολική, το αληθινό της βασίλειο και ας της δώσουμε, αυτό που η ίδια ευχήθηκε, τον τίτλο της βασίλισσας των φοινίκων».
Στην παράσταση, η φύση βρίσκεται εκεί μαζί της για να μνημονεύει την αρχή, τον προορισμό, το παν. Η Αμαλία δεν είναι μόνο μια στολή από γαλάζια φόδρα κι ένα βυσσινί ζακετάκι με χρυσά σιρίτια. Αποκτά υπόσταση, παίρνει μορφή. Εκπληρώνει την αποστολή της και διαιωνίζει το είδος της, γίνεται Κήπος.
Info
Amalia melancholia, η βασίλισσα των φοινίκων
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά – Σκηνή Ωμέγα
Σύλληψη – Δραματουργία – Σκηνοθεσία: Ζωή Χατζηαντωνίου
Ερμηνεύουν: Έμιλυ Κολιανδρή (Αμαλία), Ρίτα Λυτού
Σκηνικό: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος σε συνεργασία με τον Γιώργο Μιζήθρα
Βίντεο: Παντελής Μάκκας
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Παραστάσεις: Πέμπτη και Παρασκευή 20.30, Σάββατο και Κυριακή 20.00
Κλείστε τα εισιτήριά σας εδώ
*Τα αποσπάσματα των επιστολών βασίζονται στις «Ανέκδοτες επιστολές της βασίλισσας Αμαλίας στον πατέρα της, 1836 – 1853» (δίτομο), μετάφραση Βάνα & Μίχαελ Μπούσε, εκδ. Βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ
