Εντυπώσεις, σχόλια και κριτική για το πολυσυζητημένο θεατρικό έργο που παίζεται αυτήν την περίοδο στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και αξίζει να δείτε.
Το 1979 ο Άγγλος θεατρικός συγγραφέας Πήτερ Σάφερ (Peter Shaffer, 1926 – 2016) παρουσίασε ένα από τα πιο σημαντικά θεατρικά της μοντέρνας εποχής. Η πρώτη ύλη του ήταν ο αστικός μύθος περί της δολοφονίας του Μότσαρτ από τον σύγχρονό του, μέτριο συνθέτη και ευνοούμενο της αυτοκρατορικής αυλής Αντόνιο Σαλιέρι, ο οποίος από ζηλοφθονία έκανε τα πάντα για να τον καταστρέψει. Τελικά το πέτυχε (σύμφωνα με τον μύθο, πάντα). Η εκδοχή ότι ο Μότσαρτ πέθανε στα 35 του χρόνια, φτωχός και ταλαιπωρημένος, επειδή δηλητηριάστηκε από τον αντίζηλό του που έκανε τα πάντα για να τον ρίξει στην αφάνεια, είχε πλατιά διάδοση στον Τύπο της Βιέννης, ειδικά μετά το θάνατο του Σαλιέρι (1825). Τη φημολογία αυτή αξιοποίησε ο επίσης σύγχρονός τους ποιητής Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν για να γράψει το θεατρικό «Μότσαρτ και Σαλιέρι», το 1835. Ουσιαστικά, ο Σάφερ αναβίωσε και πακέταρε εκείνον το μύθο στη μορφή μια σύγχρονης τραγωδίας και το έκανε τόσο επιτυχημένα, που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1984 από τον Μίλος Φόρμαν, αποσπώντας 8 Όσκαρ, μεταξύ αυτών και εκείνο της Καλύτερης Ταινίας -ένα αριστούργημα των 80s.
Ουδείς μπορεί να υποστηρίξει σήμερα αν ο μύθος περί δηλητηρίασης του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ ισχύει. Για μια μεγάλη μερίδα του κοινού, όμως, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να εξηγεί τα βάσανα της σύντομης ζωής του και το ότι παρά την αναγνώρισή του, δεν απόλαυσε τα όσα άξιζε. Το έργο όμως του Σάφερ υπερβαίνει αυτούς τους ιστορικούς σκοπέλους και μιλάει για την αιώνια μάχη του Καλού με το Κακό, του Θεού με τον Διάβολο, της αρετής με τα πάθη. Έτσι ιδωμένο, πρόκειται αναμφισβήτητα για ένα εμβληματικό έργο που αξίζει να παρακολουθήσει κάποιος. Πόσω μάλλον όταν αυτό ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με τη μουσική του Μότσαρτ να ερμηνεύεται ζωντανά στην κεντρική σκηνή του ατμοσφαιρικού Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, επί σκηνής, από ένα κουιντέτο εγχόρδων σε πρωτότυπες μεταγραφές των έργων του συνθέτη.
Σε αντίστιξη με την ιστορική βαρύτητα του έργου, ο σκηνοθέτης και διασκευαστής Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος επιλέγει να δώσει στην παράσταση το ύφος μια μεταμοντέρνας οπερέτας με στοιχεία μπουφονικής φάρσας που σε κάνει να γελάς συχνά, χωρίς να σε αναγκάζει να κλαις, μια προσέγγιση που δεν ξετρέλανε την κριτική, αλλά αποτελεί ωστόσο ένα statement που οφείλουμε να αφουγκραστούμε. Καθώς, το κοινό φαίνεται να διασκεδάζει με μια κατασκευή που έχει άφθονα ποιοτικά στοιχεία αλλά και ευκολίες, είναι εύπεπτη και ρέει χωρίς προβλήματα, είναι προφανές ότι ο στόχος του σκηνοθέτη ήταν μια feel good παράσταση για όλους, ακόμη και για εκείνους που δεν έλκονται από την κλασική μουσική. Κάτι που πετυχαίνει. Ο Νίκος Ψαρράς ως Σαλιέρι ξεχωρίζει από το καστ, αποδίδοντας με πειστικότητα τις δραματικές αντιφάσεις του ρόλου του, αλλά και με ένα παίξιμο που βασίζεται στα σωματικά του προσόντα. Ο Γιάννης Νιάρρος ως Μότσαρτ αποδίδει με κωμικότητα τις σκοτεινές πλευρές του μεγάλου συνθέτη, τσαλακώνοντας ανηλεώς το κύρος του, ενώ η Μαίρη Μηνά ως σύζυγός του επιπλέει με ασφάλεια σε ήσυχα νερά. Στα όρια της καρικατούρας οι υπόλοιποι ρόλοι, δημιουργούν ένα θεατρολογικά άνισο αποτέλεσμα, που όμως λειτουργεί. Αυτή η εναλλαγή κωμικοτραγικών και υπερβολικών καταστάσεων, μαζί με τη μουσική, αφήνει καλές και πραγματικά ευχάριστες εντυπώσεις, κάτι που αποτυπώνεται και στο χειροκρότημα.
Info
«Αμαντέους» του Πίτερ Σάφερ
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά – Κεντρική Σκηνή
Διασκευή – Σκηνοθεσία: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Σκηνικά – κοστούμια: Όλγα Μπρούμα
Ενορχήστρωση – μεταγραφές – μουσική επιμέλεια: Δημήτρης Σιάμπος
Παίζουν: Νίκος Ψαρράς, Γιάννης Νιάρρος, Μαίρη Μηνά, Γιάννης Κότσιφας, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Γιώργος Τζαβάρας, Βαγγέλης Δαούσης, Βασίλης Ντάρμας
Μουσικοί: Κώστας Καριτζής, Αγγελική Ποτήρη, Ελευθερία Τόγια, Άρης Ζέρβας, Κώστας Πατσιώτης
Τελευταίες παραστάσεις: Τετάρτη έως Σάββατο μέχρι και 17 Απριλίου
Εισιτήρια εδώ από 10€
