Ο καλός ηθοποιός, αλλά και χορωδός στη νέα παράσταση που εμφανίζεται στο ΜΜΑ, μιλάει για το πάθος που τον οδηγεί, τους φόβους του καλλιτέχνη και την ανάγκη που γίνεται ιστορία.
Ξεκίνησε από το «Νέο Ελληνικό Θεάτρο» του Γιώργου Αρμένη» και στα περίπου δεκαπέντε χρόνια που υπηρετεί το θέατρο έχει δώσει αξιόλογα δείγματα δουλειάς, με προσεκτικές και ενδιαφέρουσες επιλογές. Μέσα από τη θεατρική ομάδα «Ξανθίας» έχει πρωταγωνιστήσει σε παραστάσεις που συζητήθηκαν, όπως π.χ. το «Βόυτσεκ» του Γκέοργκ Μπύχνερ πριν λίγα χρόνια. Αλλά ο Ελισσαίος δεν είναι μόνον αυτά. Παρακολουθεί μαθήματα πιάνου, αρμονίας της μουσικής και είναι μέλος της Χορωδίας του String Theory, με μαέστρο τον Γιώργο Πατεράκη. Στο πλαίσιο αυτό, εμφανίζεται στην παράσταση «Κι εσείς; Πώς τα περνάτε;» την καινούρια δουλειά του Γιώργου Πατεράκη και της Χορωδίας String Theory. Πρόκειται για ένα Μουσικό Αναλόγιο για μικτή χορωδία, τρεις τραγουδιστές, τρεις αφηγητές και βιντεοπροβολή που ακροβατεί ανάμεσα στις δραματικές αράδες της Ιστορίας και τις ιστορίες των καθημερινών ανθρώπων.
Πως διαμορφώνεται η κατάσταση στο ελληνικό θέατρο σήμερα, μετά από τα γνωστά αρνητικά γεγονότα (πανδημία, παρενοχλήσεις), το MeToo, αλλά και ένα καλοκαίρι με πολλές εισπρακτικές επιτυχίες; Όλη αυτή η κινητικότητα βλέπετε να αποκρυσταλλώνεται κάπου;
«Τα γεγονότα που έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια -ιδίως από την έκρηξη της πανδημίας και μετά- είναι τόσο έντονα και συνεχίζουν να δρουν τόσο ατομικά στην καθεμιά και στον καθένα, όσο και οριζόντια στην κοινωνία. Θεωρώ πως είναι πολύ νωρίς να μιλάμε για αποτίμηση και αποκρυστάλλωση όλων αυτών των γεγονότων και των φαινομένων. Εγώ τουλάχιστον δεν αισθάνομαι πως διαθέτω τα κοινωνιολογικά εργαλεία να τα αποτιμήσω. Όσο με βοηθάει η κριτική μου ικανότητα βλέπω πως οι δυτικές κοινωνίες βρίσκονται σε μεγάλες μετακινήσεις και διακυβεύονται μεγάλες αποφάσεις για το μέλλον τους. Η διαίσθησή μου μού λέει πως τα αφηγήματα κανονικότητας είναι μακρινό παρελθόν. Κι αυτή η δυναμική κατάσταση θα αργήσει να εκβάλλει σε νέες ισορροπίες που να γεννούν την αίσθηση της στατικότητας».
Αυτή η περίοδος είναι ευνοϊκή ή αφιλόξενη για τη θεατρική πράξη; Νιώθετε το κοινό ενδεχομένως πιο κοντά σας;
«Μετά τη μακρόχρονη περίοδο εγκλεισμού και μέσα σε ένα τοπίο συνεχιζόμενης κρίσης υπάρχει μια μεγάλη τάση σε ένα κομμάτι της κοινωνίας για δράση και επαφή. Υπάρχει αναζήτηση. Δεν υπάρχουν βεβαιότητες και μεγάλα οράματα. Εφόσον και ο χώρος του θεάτρου εκφράσει τη δική του αναζήτηση, κάπου θα συναντηθούμε με αυτό το κομμάτι της κοινωνίας».
Τι φοβάται περισσότερο ένας ηθοποιός σήμερα και τι δεν λογαριάζει καθόλου;
«Πέρα από το φόβο του θανάτου, κάθε άνθρωπος και κάθε ηθοποιός φοβάται διαφορετικά πράγματα και αυτά μάλλον όχι συνεχόμενα. Νομίζω πως η εργασιακή ανασφάλεια φιγουράρει ψηλά στους φόβους. Και νομίζω πως αυτό που λογαριάζουμε λιγότερο είναι ο κόπος της δουλειάς. Βλέπω τους ανθρώπους του συναφιού να μοχθούν, να μη φοβούνται τη δουλειά, να θέλουν να βελτιώνονται συνεχώς».
Μιλήστε μας λίγο για την παράσταση «Και εσείς πως τα περνάτε;» και για το πώς προέκυψε η συνεργασία σας σε αυτή και τι σας γοητεύει; Τι να περιμένουμε;
«Πριν δυο χρόνια μπήκα στην χορωδία του String Theory με μαέστρο τον Γιώργο Πατεράκη και έτσι έγινε το κακό! Στη συγκεκριμένη παράσταση, σε αυτό το μουσικό αναλόγιο, θα υπάρχω με έναν διπλό ρόλο του χορωδού και του ηθοποιού που θα διαβάσει κάποιες επιστολές. Τα γράμματα αυτά είναι μέρος της αλληλογραφίας μεταξύ οικογενειακών φίλων ανάμεσα στο 1936 και του 1947, που η έναρξη του πολέμου βρήκε τους μεν στην Αθήνα και τους άλλους στην Αλεξάνδρεια. Πάνω σε αυτό το αφηγηματικό νήμα που σκιαγραφεί μια συγκεκριμένη ιστορική εποχή και συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες, έρχεται το μουσικό αλλά και το οπτικό υλικό της παράστασης να κάνει ένα σχόλιο συγκαιρινό, με τον τρόπο που εμείς προσλαμβάνουμε, κατανοούμε ή και παραγνωρίζουμε την πραγματικότητα. Τα τραγούδια της παράστασης -και εννοώ οι στίχοι σε συνδυασμό με τη μελωδία αλλά και την ενορχήστρωση για πιάνο, κιθάρα, τρεις σολίστες τραγουδιστές και πολυφωνική χορωδία- ξαφνιάζουν τον ακροατή-θεατή. Άλλες φορές σε παρασύρουν σαν ένας χείμαρρος, άλλες σε ξεβολεύουν με τις αντιθέσεις και το χιούμορ τους και γαργαλάνε ταυτόχρονα τη νόηση και τη συναίσθηση».
Τι άλλο ετοιμάζετε για φέτος, πέρα από την παράσταση στο ΜΜΑ; Ποια είναι τα σχέδια σας;
«Κάποια σχέδια έχουν πάρει το δρόμο τους. Όπως η συνεργασία με την ομάδα ΚΟΠΕΡΝΙΚΟΣ και την παράσταση «Απαγορεύεται η Μουσική» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, σε κείμενο Έμης Σίνη και Άγγελου Αγγέλου και σκηνοθεσία Γκάυ Στεφάνου, η παράσταση «Ο Τόρνος» στο θέατρο OLVIO, σε κείμενο του Γιάννη Κεντρωτά και σκηνοθεσία του Μιχάλη Κοιλάκου και το έργο «Ο μπαμπάς ο πόλεμος» του Ιάκωβου Καμπανέλλη και σκηνοθεσία του Κώστα Παπακωνσταντίνου. Σχέδια και ιδέες υπάρχουν. Ψάχνουμε να βρούμε τρόπους για να τα υλοποιήσουμε, γιατί οι άνθρωποι που καλούνται να δουλέψουν πρέπει να ζήσουν από αυτή τη δουλειά. Δεν είμαστε χομπίστες και ο σύγχρονος πολιτισμός δεν μπορεί να είναι αφημένος στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στην ατομική ευθύνη του επιχειρείν».
Φωτογραφία πορτρέτου: Νίκος Βαρδακαστάνης
Πάρτε μια ιδέα από τη χορωδία String Theory για την παράσταση «Και εσείς πως τα περνάτε;» που κάνει πρεμιέρα στις 21 Οκτωβρίου και για μόνο 3 παραστάσεις (21,22,23/10) στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Ακολουθήστε το zeitgeist.gr στο facebook για να ενημερώνεστε πρώτοι για τα νέα θέματα και να στηρίξετε την ποιοτική δημοσιογραφία, πατώντας like στο facebook banner που βλέπετε κάτω ή πάνω δεξιά.
