Μια εξαιρετική παράσταση για τη βαρβαρότητα του ψυχιατρικού εγκλεισμού, τη θεραπευτική δύναμη του θεάτρου και τη λυτρωτική παρουσία της αγάπης.
Το Θέατρο Σταθμός παρουσιάζει -για πρώτη φορά στην Ευρώπη ύστερα από την πρεμιέρα του στην Νέα Υόρκη – το τελευταίο έργο του πολυπράγμονα και πολυβραβευμένου Ιρλανδού θεατρικού συγγραφέα Έντα Ουώλς (Enda Walsh), το «Χάπι» («Medicine»), σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου και σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη, του καλλιτεχνικού διευθυντή του θεάτρου Σταθμός, ενός περιφερειακού πολιτιστικού πόλου που μέσα σε μια πενταετία έχει καταφέρει να αφήσει το στίγμα του με πραγματικά ωραίες παραστάσεις.
Ένας νέος άνθρωπος, ο Τζον Κέιν, είναι έγκλειστος σε ψυχιατρικό κατάστημα χωρίς ο ίδιος να γνωρίζει το γιατί και λαμβάνει θεραπεία η οποία δεν φαίνεται πως έχει αποτελέσματα. Δύο κοπέλες, επαγγελματίες του θεάτρου, ηθοποιός η μία και τεχνικός σκηνής η άλλη κι ένας -βωβός επί σκηνής αλλά σημαντικός δραματουργικά- ντράμερ αναλαμβάνουν να υλοποιήσουν ένα θεατρικό παιχνίδι το οποίο αποτελεί μέρος της θεραπευτικής αγωγής του ασθενή στην βάση της πεποίθησης ότι η συμβολή του θεάτρου στην ψυχική υγεία του σύγχρονου ανθρώπου είναι σημαντική.
Στην περίπτωση του έγκλειστου Τζον Κέιν, το θεατρικό παιχνίδι δεν είναι κάτι άλλο από τη δραματοποίηση της προσωπικής του ιστορίας, γραμμένη μάλιστα από τον ίδιο τον ασθενή, στην οποία τον βοηθάνε οι άλλοι τρεις καλλιτέχνες – θεραπευτές που μοιράζονται μαζί του τη σκηνή. Το «Χάπι» είναι η πρόβα του θεατρικού παιχνιδιού που λαμβάνει χώρα μέσα στο ψυχιατρικό κατάστημα και ταυτόχρονα είναι μια ιστορία ψυχικής απογύμνωσης και συναισθηματικής έντασης που ξεσπά όταν ο Κέιν προσπαθεί να βάλει σε τάξη όχι μόνο το κείμενο που ο ίδιος έχει γράψει εξιστορώντας τη ζωή του, αλλά και την ίδια τη θεατρική πράξη που θα δώσει φωνή στο κείμενο αλλά και τον ίδιον.
Αν και θυμίζει κάτι από το ασφυκτικό σκηνικό ενός άλλου διάσημου λογοτεχνικού έργου, του «One Flew Over the Cuckoo’s Nest» (Ken Kesey) που μετέφερε στον κινηματογράφο ο Μίλος Φόρμαν το 1975, το θεατρικό έργο του Ουώλς (1967) είναι μια αλληγορία πάνω στον θεσμό της οικογένειας, της εκπαίδευσης, των ανθρωπίνων σχέσεων και του ψυχιατρικού εγκλεισμού. Είναι ένα κολλάζ κειμένων, ήχων, χορογραφιών και φώτων που όλα μαζί μπλέκονται σε ένα σουρεαλιστικό γαϊτανάκι κατά την εξέλιξη της παράστασης, τόσο αυτής που ετοιμάζει η ομάδα των τεσσάρων στο ψυχιατρικό ίδρυμα, όσο και αυτής που παρακολουθούμε εμείς ως θεατές.
Ελλειπτικές φράσεις, ψίθυροι και ουρλιαχτά, ειρωνεία και σαρκασμός συνθέτουν τον λόγο του Ουώλς, ο οποίος αφηγείται μια τραγική προσωπική ιστορία ψυχιατρικού εγκλεισμού στην οποία όμως χωράνε αιχμηρά σχόλια για κάποια σπαράγματα του σύγχρονου πολιτισμού: η ανατροφή των παιδιών και η δυσλειτουργία της οικογένειας, εγκατάλειψη της δημόσιας παιδείας, τα οικονομικά αδιέξοδα της εργατικής τάξης, η αποξένωση των αστικών κέντρων, το πνιγηρό ωράριο στις κακοπληρωμένες δουλειές, ο ανταγωνισμός, τα προσχήματα και οι προκαταλήψεις στις ανθρώπινες σχέσεις. Παράλληλα, ο Εnda Walsh χρησιμοποιεί στη δραματουργία του εκφραστικούς κώδικες από διαφορετικά θεατρικά είδη (ψυχολογικό δράμα, σωματική φάρσα, μιούζικαλ, ραδιοφωνικό θέατρο, παντομίμα κ.ά.), κώδικες που συνυπάρχουν κι αξιοποιούνται από τους ηθοποιούς σε ένα κρεσέντο σκηνικής δράσης.
Ο πρωταγωνιστής (και σκηνοθέτης) Μάνος Καρατζογιάννης στο ρόλο του έγκλειστου Τζον Κέιν παλεύει με τους δαίμονές του, εκθέτοντας την ψυχή του και προσπαθώντας να αρθρώσει τον λόγο που του στέρησε η -εκτός των τειχών όπου ζει- κοινωνία. Αινιγματικός και καταβεβλημένος, συνεργάσιμος και ταυτόχρονα αλλόκοτος, χαρίζει μια εντυπωσιακή ερμηνεία παιδιού που έχει παγιδευτεί στο σώμα ενός ενήλικα, ελεύθερου πνεύματος που έχει αλυσοδεθεί σε μια φαρμακευτική αγωγή που δεν οδηγεί πουθενά, ανθρώπου που θέλει να δραπετεύσει από την κανονικότητα ανεβάζοντας μια παράσταση με την και για την ίδια τη ζωή του.
Η Βέρα Μακρομαρίδου (υποδύεται την ευσυνείδητη τεχνικό σκηνής που συμμετέχει υπομονετικά στο θεατρικό- θεραπευτικό παιχνίδι) και η Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη (υποδύεται εξαιρετικά τη μάλλον αδιάφορη, διεκπεραιωτική για αυτό που κάνει ηθοποιό- θεραπεύτρια) είναι δύο καλοσχεδιασμένες αν και αφαιρετικές φιγούρες που παίζουν τους ρόλους τους, τους ρόλους των γονιών του Τζον Κέιν κ.ά.. Χορεύουν, τραγουδούν, κάνουν παντομίμα και αναπαριστούν με τραγική πληρότητα την κανονικότητα του έξω κόσμου απέναντι στην οποία αγωνίζεται να αναπνεύσει και να ορθώσει το ανάστημά της η αντικανονικότητα του έγκλειστου ασθενή τους.
Η ταυτότητα της παράστασης
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Ερμηνεύουν: Βέρα Μακρομαρίδου, Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη, Μάνος Καρατζογιάννης
Μαζί τους επί σκηνής ο ντράμερ Βαγγέλης Παρασκευαϊδης
Συμμετέχουν με τη φωνή τους οι ηθοποιοί (αλφαβητική σειρά): Δημήτρης Ήμελλος, Δημήτρης Καταλειφός, Τάσος Λέκκας, Θεοδώρα Μαστρομηνά, Νένα Μεντή, Λουκία Μιχαλοπούλου, Περικλής Μουστάκης, Γιάννης Νταλιάνης, Νίκος Πουρσανίδης και Σοφία Φιλιππίδου
Σκηνικά: Κωνσταντίνος Χαλδαίος
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Άγγελος Παπαδόπουλος
Μουσική: Παναγιώτης Μανουηλίδης
Θέατρο Σταθμός, Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο Αθήνα (πλησίον του ΜΕΤΡΟ Μεταξουργείο)
Παραστάσεις: Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 18.15.
Κλείστε τα εισιτήρια σας εδώ
