Από το όπιο των λαών στο όπιο των μυαλών και από το «no politico» στα γήπεδα στη σκανδαλώδη αδιαφορία των FIFA/UEFA, απέναντι στα φαινόμενα αυτά.
Ας ακούσουμε τι έχουν να μας πουν για την αέναη σχέση του ποδοσφαίρου με τον εθνικισμό ο εκ των μεγαλύτερων προσωπικοτήτων του 20ου αιώνα Αργεντινός λογοτέχνης Χόρχε Λούις Μπόρχες, ο διάσημος Ιταλός προπονητής στη δεκαετία του ’90, Αρίγκο Σάκι και ο… Ταγίπ Ερντογάν.
Ο Μπόρχες είπε: «Το ποδόσφαιρο είναι αναπόφευκτα συνδεδεμένο με τον εθνικισμό. Ο εθνικισμός επιτρέπει μόνο την επιβεβαίωση και όποια θεωρία αποκλείει την αμφισβήτηση, την άρνηση, είναι μια μορφή φανατισμού και βλακείας. Οι εθνικές ομάδες γεννούν το εθνικιστικό αίσθημα, δημιουργώντας τη δυνατότητα σε μια ανήθικη κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει έναν αστέρα του ποδοσφαίρου ως σωσίβιο για να νομιμοποιηθεί η ίδια».
Ο Αρίγκο Σάκι, σε μια αναγωγή της φράσης του Καρλ Μαρξ για την θρησκεία, τόνισε: «Το ποδόσφαιρο είναι το όπιο των λαών».
Ο Ταγίπ Ερντογάν δεν είπε τίποτα, παρά διέταξε: «Χαιρετήστε στρατιωτικά». Διότι στο μυαλό του, το ποδόσφαιρο είναι το «όπιο των μυαλών».
Ο Τούρκος πρόεδρος, που όπως απειλεί ότι θα μας έρθει βράδυ, αλλά όχι για μπάλα, ποντάρει στον εθνικισμό μέσω του ποδοσφαίρου. Όταν εισέβαλε στην Συρία υποχρέωνε τους Τούρκους διεθνείς να χαιρετούν στρατιωτικά πριν από τα ματς, κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου της χώρας. Κι έτσι, οι ποδοσφαιριστές και οι μπασκετμπολίστες έπαιξαν «εγκεφαλική» μπάλα, με προπονητή «mind controller» τον πρόεδρό του, προκαλώντας ένα αποκρουστικό θέαμα στον υπόλοιπο κόσμο, που απλά παρατηρούσε και απειλούσε με κυρώσεις.
Αν, όμως, στον πολιτικό στίβο η υποκρισία δεν είναι μέρος της πολιτικής, παρά η ίδια η πολιτική, στο ποδόσφαιρο θα περίμενε κανείς μια διαφορετική, σκληρή αντιμετώπιση από τις υπερκείμενες αρχές του, την Παγκόσμια Ομοσπονδία, τη FIFA και την ευρωπαϊκή, την UEFA. Έχουν εκδώσει ντιρεκτίβες για «no politico» στα γήπεδα, με απειλή εξοντωτικών τιμωριών για προβολή πολιτικών μηνυμάτων. Και τι έπραξαν στην περίπτωση της Τουρκίας; Τίποτε απολύτως.
Οι σκληρές τιμωρίες των δυο υπερκείμενων συνομοσπονδιών εξαντλούνται σε ομάδες και χώρες μικρού εκτοπίσματος στο παγκόσμιο πολιτικό γίγνεσθαι. Με βάση τις ντιρεκτίβες της UEFA, Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων (ΕΠΣ) Ροδόπης και την παραίνεση της Ελληνικής Ποδοσφαιρική ομοσπονδίας (ΕΠΟ) τιμώρησε την ΠΑΕ Ποντίων Θρυλορίου, ένα ερασιτεχνικό σωματείο στη Θράκη, επειδή σε ένα ματς κυπέλλου με την Αναγέννηση Παγουρίων, οι παίκτες της φορούσαν επετειακές φανέλες της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, με την αναγραφή «Δεν Ξεχνώ, Πάντα Τιμώ». Αυτή η φάση μνήμης μια Γενοκτονίας θεωρήθηκε πολιτικού περιεχομένου. Κι η ΠΑΕ Ποντίων τιμωρήθηκε.
Γιατί, ωστόσο, FIFA/UEFA στέκονται αδρανείς και σφυρίζουν αδιάφορα εμπρός σε ένα θανατικό σκάνδαλο, όπως οι στρατιωτικοί χαιρετισμού των Τούρκων ποδοσφαιριστών και αθλητών; Είναι οι απειλές και το χρήμα, ηλίθιε! Οι FIFA/UEFA μπορεί να φαίνονται ως ανεξάρτητοι οργανισμοί, αλλά δεν είναι. Μπορεί να έχουν έδρα τους την Ελβετία, αλλά εδώ και χρόνια, η Ε.Ε. θέλει να τις εντάξει υπό τον έλεγχό της ή να τις διαλύσει! Γιατί; Διότι και οι δυο υπερκείμενες συνομοσπονδίες παράγουν πολύ χρήμα και το μοιράζουν αυτές στις ομάδες που παίρνουν μέρος στις διοργανώσεις τους, όπως το Μουντιάλ ποδοσφαίρου, το EURO, Champions League, Europa League κλπ. Πολύ θα ήθελε η Ε.Ε. να διοργανώνει αυτή κι όχι οι FIFA/UEFA. Για το χρήμα, βεβαίως, βεβαίως.
Επί πρωθυπουργίας Σημίτη, η Ε.Ε. είχε χαρακτηρίσει «εμπορικούς οργανισμούς» τις FIFA/UEFA στη σύνοδο κορυφής αρχηγών κρατών στη Βιέννη. Από τότε, άρχισε ένας ιδιότυπος πόλεμος μεταξύ τους, που κρατάει και επί των ημερών μας. Κατόπιν πιέσεων της Ε.Ε. οι FIFA/UEFA αναγνώρισαν αμέσως το Κόσσοβο και το Γιβραλτάρ, ως ανεξάρτητες ομοσπονδίες, παρά τις μεγάλες αντιδράσεις της Ισπανίας (λόγω του καταλανικού ζητήματος), της Ρωσίας, της Ελλάδας, της Αγγλίας.
Από τη στιγμή, λοιπόν, που η Ε.Ε. αντέδρασε χλιαρά σε πολιτικό επίπεδο, FIFA/UEFA αυτοευνουχίστηκαν. Δεν τιμώρησαν ούτε καν με πρόστιμο την Τουρκία. Όπως έγινε με την Αργεντινή το 2013, όταν οι διεθνείς της κράτησαν πανό με σύνθημα «Οι Μαλβίνες είναι Αργεντινή». Για τον πόλεμο των Φόκλαντς το 1982. Ύστερα, η Τουρκία είναι και μια χώρα 80 εκατομμυρίων. Τεράστια αγορά για να πουληθεί το «προϊόν» ποδόσφαιρο. Ενώ το Θρυλόριο, είναι μόνο ένα χωριό στη Θράκη…
