Αποδείξεις για την ύπαρξη του Θεού, με την αυστηρή έννοια του όρου, δεν υπάρχουν. Υπάρχουν, όμως, ενδείξεις και αυτή είναι, για κάποιους, η πιο ισχυρή.
Η ύπαρξη του Σύμπαντος και η κοσμολογία κάνουν πολλούς να θεωρούν ότι όπως οτιδήποτε στον κόσμο έχει έναν δημιουργό, έτσι και το Σύμπαν (με τους αναρίθμητους γαλαξίες, ήλιους, πλανήτες και ουράνια σώματα), είναι πιθανό να έχει πλάστη. Η αλυσίδα των φυσικών νόμων, η αρμονία, η τάξη και η σκοπιμότητα με την οποία λειτουργούν όλα αυτά κατατείνουν στη φράση του Άλμπερτ Αϊνστάιν «ο Θεός δεν παίζει ζάρια με το σύμπαν». Αλλά αυτές οι ενδείξεις δεν είναι αρκετές για κάποιους. Ευτυχώς, υπάρχουν κι άλλες.
Η καθολικότητα της πίστης στον Θεό
Πάντοτε και παντού, σε όλες τις εποχές και σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, οι άνθρωποι πίστευαν στον Θεό. Ένα αξιοσημείωτο φαινόμενο που υπογραμμίζεται και από όσα γράφει ο ιστορικός, βιογράφος και φιλόσοφος Πλούταρχος στο έργο του «Προς Κωλώτην Επικούρειον». Συγκεκριμένα λέει στην 31η παράγραφο: «Όπου κι αν πας, μπορεί ίσως να βρεις πόλεις χωρίς τείχη, χωρίς σχολεία, χωρίς βασιλιάδες, χωρίς κατοίκους, χωρίς χρήματα, χωρίς θέατρα και γυμναστήρια. Αλλά πόλη άθεη, που να μην έχει ναούς και ιερά, που οι κάτοικοί της να μη προσεύχονται και να μην επικαλούνται το Θεό με όρκους, που να μην κάνουν θυσίες και να ζητούν ευλογία, δεν υπάρχει και κανείς δεν πρόκειται να αντικρύσει. Μου φαίνεται, δε, πιο εύκολα θα βρεθεί πολιτεία χωρίς εδάφη παρά χωρίς πίστη στον Θεό».
Παρόμοια υποστήριζε ο Κικέρων και ο Σενέκας, όπως και ο Πλάτωνας, που θεωρούσε την πανανθρώπινη πίστη στον Θεό ως ένδειξη ύπαρξής του, με τον Αριστοτέλη να διατρανώνει ότι δεν γνώριζε κανένα άθεο έθνος. Αλλά και σε ακόμη παλαιότερες εποχές, προϊστορικές, από τον Αμμών – Ρα και τον Βράχμα μέχρι τον Σίβα και τον Δία, δεν υπήρξε πολιτισμός στην Ιστορία χωρίς μεταφυσικές αναζητήσεις και θεϊστικές αναπαραστάσεις. Ακόμη και στην παλαιοντολογική εποχή, η θρησκευτική λατρεία παρότι πρωτόγονη ήταν υπαρκτή και μάλιστα η πίστη στη μετά θάνατον ζωή ήταν δεδομένη. Απόδειξη για αυτό είναι και τα εκατομμύρια κτερίσματα και τα νεκρικά αφιερώματα που έχουν βρεθεί σε χιλιάδες τάφους και μνημεία. Όμως αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά, ενδεχομένως και παρωχημένα για κάποιους. Ας έρθουμε, λοιπόν στο παρόν.
Ο ριζοσπάστης και επαναστάτης Βολταίρος έχει γράψει πώς δεν είναι δυνατόν να σκεφθεί πώς είναι δυνατόν το Σύμπαν να δουλεύει ρολόι, αλλά να μην έχει ωρολογοποιό από πίσω του! Στο ίδιο μήκος κύματος και ο σκεπτικιστής Ντιντερό και ο Λαβουαζιέ, ο πατέρας της Χημείας, ο Αϊνστάιν και ο συγκρατημένος Μαξ Πλανκ και εκατοντάδες άλλοι μαθηματικοί, φυσικοί, αστρονόμοι και βιολόγοι, που όχι μόνο δεν απέρριψαν ποτέ ρητά την ύπαρξη υπέρτατου Όντος, αλλά έκλειναν προς την ύπαρξή του.
Ο σύγχρονος του Δαρβίνου Γάλλος βιολόγος Jean Louis Armand de Quatrefages διακήρυξε ότι το θρησκεύειν ή απλώς η πίστη στον Θεό είναι φαινόμενο παναθρώπινο, ανεξαρτήτως πνευματικής μόρφωσης, οικονομικής κατάστασης ή γεωγραφικών συντεταγμένων. Και είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι οι σύγχρονοι ανθρωπολόγοι ακόμη και στις αποστολές τους στους πιο απολίτιστους λαούς, όπου όχι μόνο η γραφή τους ήταν άγνωστη αλλά ακόμη και οι βασικές αγροτικές καλλιέργειες, εκεί όπου καμία χριστιανική ιεραποστολή δεν είχε φτάσει ως τότε, διαπίστωσαν θρησκευτικά στοιχεία, όπως την πίστη στην ύπαρξη υπέρτατου Όντος, τον διαχωρισμό ψυχής και σώματος, την αθανασία της ψυχής, την έννοια της αμαρτίας κ.ά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Πολωνός εθνολόγος Paul Schebesta που πέρασε δεκαετίες στα πιο ανεξερεύνητα μέρη της Γης και ήταν ο πρώτος που έδωσε μια τόσο ολοκληρωμένη περιγραφή του πολιτισμού των πυγμαίων της Αφρικής και της Νοτιοανατολικής Ασίας, μαθαίνοντας μάλιστα τις διαλέκτους τους. Στα ίδια συμπεράσματα κατέληξαν και άλλοι ανθρωπολόγοι του 19ου και του 20ου αιώνα, με εξαίρεση κάποιους που επειδή παρέμειναν ελάχιστες ημέρες στα μέρη των ιθαγενών και τους προσέγγισαν περισσότερο ως φολκλόρ και τουριστικό αξιοθέατο, αλλά και επειδή δεν γνώριζαν τη γλώσσα τους και τα ήθη τους σε βάθος, παραπλανήθηκαν από τους υποψιασμένους «άγριους» που φρόντισαν να μην τους αποκαλύψουν όλα τα μυστικά τους.
Η πίστη στον Θεό είναι έμφυτη
Προκύπτει, λοιπόν, το ερώτημα, γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι ο άνθρωπος φύσει θρησκευτικό ον, έχει δηλαδή φυσική ροπή να στρέφεται προς τον Θεό ή κάποια άλλη αιτία τον αναγκάζει να οδηγηθεί εκεί, λ.χ. ο φόβος έναντι των φυσικών φαινομένων; Μήπως δηλαδή ο φόβος για τις ασθένειες, αλλά και για τον θάνατο υποχρεώνουν τον άνθρωπο να μεταθέσει εκεί τις ελπίδες του; Μια καλή απάντηση σε αυτό είναι ότι ο άνθρωπος έχει κατανοήσει και εξηγήσει πλέον όλα τα φυσικά φαινόμενα. Οι μεσαιωνικές αντιλήψεις (π.χ. ότι Γη είναι ακίνητη) έχουν εγκαταλειφθεί εδώ και αιώνες, παρόλα αυτά η πίστη στον Θεό δεν έχει κλονιστεί. Ακόμη και η πιθανότητα του Bing Bang δεν απαντάει στο πώς προέκυψε η πρώτη ύλη της δημιουργίας. Μια ακόμη καλύτερη απάντηση είναι ότι αν η πίστη οφειλόταν στον φόβο, δεν θα μπορούσε να καταστήσει τον άνθρωπο άφοβο και ατρόμητο. Τα παραδείγματα ανθρώπων που ξεπερνούν τις χειρότερες καταστάσεις, ψυχολογικές και σωματικές, μέσα από τη σχέση τους με το θείο στοιχείο και την πίστη είναι καθημερινές και αμέτρητες.
Αυτοί, δε, που τα βάζουν με το ιερατείο και τους παπάδες (που δεν πρέπει να ταυτίζονται με τον Θεό, όπως π.χ. δεν πρέπει να ταυτίζονται οι διεφθαρμένοι δικαστικοί με την έννοια της Δικαιοσύνης ή η ιατρική με τους γιατρούς παίρνουν φακελάκια), ας σκεφτούν ότι η θρησκευτική πίστη προϋπήρξε -για αιώνες μάλιστα- των ιερέων, μάγων, γκουρού κ.λπ. Επιστρέφουμε, λοιπόν, στο αρχικό ερώτημα, που είναι το ποιος και πώς τοποθέτησε στον άνθρωπο την πίστη στον Θεό; Πώς οι πρώτοι άνθρωποι, λειτουργούντες απόλυτα με τα ένστικτα, συνέλαβαν την ιδέα της χριστιανικής αγωγής, η οποία μάλιστα τους επέβαλε και τόσους περιορισμούς; Η απάντηση μας έρχεται από τον Δαρβίνο, τους επιγόνους του και τη βιολογία. Ναι, καλά διαβάσατε!
Πάρτε παράδειγμα ένα κουτάβι ράτσας Μπρετόν Επανιέλ. Ο σκύλος αυτός έχει ένα φυσικό ένστικτο για το κυνήγι και είναι πολύ καλός σε αυτόν τον τομέα. Του αρέσει να είναι στην εξοχή και να κυνηγάει πουλιά. Αγαπάει επίσης πολύ τον ιδιοκτήτη του, σε βαθμό εξάρτησης. Η κληρονομικότητα πάνω σε αυτά τα στοιχεία είναι δεδομένη και αδιαμφισβήτητη. Έτσι γεννήθηκε. Πρέπει όμως να εκπαιδευτεί για να αναπτυχθεί το θηρευτικό του ένστικτο και να μπορέσει να σταθεί δίπλα στον κυνηγό. Διαφορετικά χαρακτηριστικά, κλίσεις και στοιχεία έχουν άλλα ζώα. Η γάτα έχει άλλα έμφυτα χαρακτηριστικά. Έχει γεννηθεί με αυτά και πρέπει να καλλιεργηθούν, αν θέλουμε να τα δούμε να ξεδιπλώνονται. Δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση, όμως, να γίνει Μπρετόν Επανιέλ, όποια εκπαίδευση και αν λάβει. Και αν ζορίσουμε και εξαναγκάσουμε και πετύχουμε ποτέ μια γάτα να γίνει κυνηγόσκυλο, δεν θα μπορούσε αυτό να συνεχιστεί για αιώνες. Επειδή δεν είναι στη φύση της. Ο άνθρωπος, λοιπόν, στρέφεται στον Θεό γιατί αυτό υπάρχει στη φύση του -ως θεϊκό δημιούργημα που είναι- και αυτό αποτελεί ισχυρή ένδειξη ότι το υπέρτατο Ον υπάρχει.
Διαβάστε επίσης
«1922 – 2022: 100 Χρόνια Μνήμης»: ένα συλλεκτικό λεύκωμα για τις χαμένες και τις νέες πατρίδες
7 πασίγνωστα λαϊκά τραγούδια που αν κυκλοφορούσαν σήμερα θα ήταν μηνύσιμα
Το νόημα της ζωής κατά τον Μπουκόφσκι
Στο ντιβάνι με τον Βλάντιμιρ Πούτιν
10 διάσημα τουρκικά τραγούδια που είναι ελληνικά
Τα 5 κορυφαία τρολ τραγούδια στην ιστορία της Eurovision
Ουκρανία: Το διαχρονικό δράμα ενός λαού
