Μια ελάχιστα γνωστή ιστορία για την επίσκεψη του πατέρα της Ψυχανάλυσης στο μνημείο, με αφορμή τη σημερινή παρουσίαση της συλλογής του οίκου Dior που θα γίνει στο Καλλιμάρμαρο, τελικώς, και όχι στην Ακρόπολη, όπως είχε ζητηθεί.
Ο γαλλικός οίκος μόδας αναστάτωσε άθελά του τα ύδατα της ελληνικής πολιτικής και πολιτιστικής σκηνής και ειδικά εκείνα του Υπουργείου Πολιτισμού με τη θέλησή του να πραγματοποιήσει την παρουσίαση της φετινής κολεξιόν του -είναι αφιερωμένη στα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821- σε κάποιο αρχαιολογικό χώρο. Αν και η Ακρόπολη συγκέντρωσε τις προτιμήσεις των υπευθύνων, η κολεξιόν θα πραγματοποιηθεί στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο. Ο γαλλικός οίκος περιορίστηκε στην απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου να επιτρέψει την πραγματοποίηση ορισμένων μόνο συνοδευτικών φωτογραφίσεων της κολεξιόν μέσα σε αρχαιολογικούς χώρους, ανάμεσά τους και η Ακρόπολη.Ο τρόπος με τον οποίο η χώρα μας διαχειρίζεται ή οφείλει να διαχειρίζεται ένα τόσο σημαντικό μνημείο ήρθε στο προσκήνιο και, ως συνήθως, από τη δημόσια συζήτηση δεν έλειψαν οι πολιτικές αντιπαραθέσεις ειδικά μάλιστα από τη στιγμή που η Υπουργός Πολιτισμού δήλωσε ότι «μόνο καλό» μπορεί να προκύψει από την παραχώρηση των μνημείων και ότι μια τέτοια απόφαση θα λειτουργήσει θετικά για τη χώρα, τη στιγμή που επιχειρεί να επανεκκινήσει την οικονομία της και αναμένει την αναθέρμανση του τουρισμού.
Αν και η αισθητική αξία και το συμβολικό κεφάλαιο της Ακρόπολης είναι αδιαμφισβήτητα για μας τους Έλληνες, η παγκόσμια ακτινοβολία του μνημείου είναι κάτι που μετράει μερικούς μόνο αιώνες και συνδέεται με την Αναγέννηση του ευρωπαϊκού πνεύματος, το κύμα των απελευθερωτικών επαναστάσεων του 19ου αιώνα και τις εξελίξεις στην ευρωπαϊκή οικονομία. Γνωστή παγκοσμίως ήδη από τους αρχαίους χρόνους, η Ακρόπολη έγινε «ορατή» αιώνες αργότερα. Ορισμένοι ιστορικοί θεωρούν ότι η σύγχρονη ιστορία της λάμψης του μνημείου ξεκινάει το 1762 όταν εκδόθηκε το λεύκωμα «The Antiquities of Athens» στο οποίο παρουσιάζονταν, μέσω παραστατικών σκίτσων, τα οικοδομήματα της υπό οθωμανικής κατοχή Αθήνας. Σύμφωνα με τους ιστορικούς, εκείνη η έκδοση αποτέλεσε τη σύγχρονη αφετηρία του παγκόσμιου ενδιαφέροντος για τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Δυόμιση αιώνες μετά, το εκπληκτικό αυτό μνημείο έχει γίνει ένα παγκόσμιο σύμβολο, ένα από τα πιο πολυσύχναστα και πιο φωτογραφημένα μνημεία του πλανήτη.
Όπως υποστηρίζει ο Βάλεντιν Γκρέμπνερ, Γερμανός ιστορικός και καθηγητής Ιστορίας του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης στο Πανεπιστήμιο της Λουκέρνης στο βιβλίο του «Retroland», που κυκλοφόρησε το 2018 (στα ελληνικά Εκδόσεις Λέμβος, 2021), στην περίπτωση της Ακρόπολης «παρουσιάζεται μια νέα ιστορία, καθαρισμένη από τα ακατάλληλα ή απλά περιττά τμήματα που παρελθόντος» στα οποία περιλαμβάνονται οι παρεμβάσεις των κατακτητών που πέρασαν από τον Ιερό Βράχο, με τελευταίους τους Οθωμανούς. Έκτοτε, γράφει στο Retroland o Γκρέμπνερ, «το πρωτότυπο είναι ανοικτό για τουριστική προβολή, αλλά λόγω της δύσκολης κατάστασης συντήρησης του ναού έχει τον χαρακτήρα ενός μόνιμου εργοταξίου, μιας αδιάκοπης και μη αναστρέψιμης διάσωσης». Όσο για τον Παρθενώνα, για τον B. Γκρέμπνερ «είναι ένα συγκρότημα πολυμέσων, διασκορπισμένο σε πολλά επίπεδα χρόνου, συνεχώς μεταβαλλόμενο και με εξωτερικές προσθήκες, χωρίς το οποίο ένα κατάλοιπο δεν μπορεί να γίνει ιστορικό μνημείο και σίγουρα όχι ιστορικό αξιοθέατο». Μάλιστα διαφωνεί με τον πανάκριβο, αντιπεριβαλλοντικό και ως ένα βαθμό αρχοντοχωριάτικο νυχτερινό φωτισμό του μνημείου, το οποίο επί δύο και πλέον χιλιετίες δεν χρειάστηκε καμία βοήθεια, κανενός λαμπτήρα και καμιάς λυχνίας για να λάμπει στο παγκόσμιο στερέωμα των μνημείων.
Ο Βάλεντιν Γκρέμπνερ, μας θυμίζει οτι το 1904, ο Σίγκμουντ Φρόιντ επισκέφτηκε με τον αδελφό του την Αθήνα και πέρασε δύο ημέρες στην Ακρόπολη, δύο πρωινά που τον σημάδεψαν για πάντα. Το κατόρθωμά του, αυτός ένα παιδί από φτωχή οικογένεια και με αμόρφωτο πατέρα, να φτάσει ταξιδεύοντας μέχρι την Ελλάδα, να περάσει από την Αθήνα και να επισκεφτεί την Ακρόπολη, του προκάλεσε ένα περίεργο συναίσθημα. Λύπη, ενοχή κι έκπληξη μαζί, πάντα σε σχέση με τον πατέρα του που δεν είχε ποτέ του την τύχη αλλά ούτε καν το όνειρο ενός τέτοιου ταξιδιού. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι εκείνη η ανάβαση, για την οποία ο Φρόιντ έγραψε αργότερα το εκπληκτικό δοκίμιο «Μια διαταραχή της μνήμης πάνω στην Ακρόπολη» (Sigmund Freud, Eine Erinnerungsstörung auf der Akropolis, 1936), ίσως να αποτελεί την αφετηρία της μετέπειτα ερμηνείας του οιδιπόδειου συμπλέγματος: ο άνδρας για να ολοκληρωθεί πρέπει να ξεπεράσει τον πατέρα.
Παγκόσμιο μνημείο που συνδέει το σήμερα με το απώτερο χθες, λαμπρό σύμβολο που μεταλαμπαδεύει πολιτισμό σε όποιον και σε ό,τι σταθεί στα βράχια του -ακόμα και τα ρούχα του ένδοξου γαλλικού οίκου- αλλά και αφορμή για σκέψη και προβληματισμό, που μπορεί να γεννήσει μέχρι και μια από τις πιο διάσημες θεωρίες της ψυχανάλυσης, η Ακρόπολη και ο Παρθενώνας «υπάρχουν και δεν υπάρχουν» όπως θα έλεγε ο Φρόιντ. «Σύμφωνα με την μαρτυρία των αισθήσεών μου, τώρα στέκομαι στην Ακρόπολη, αλλά δεν μπορώ να το πιστέψω», έγραφε…
