Τα Φεστιβάλ, ο πρώτος Ραδιοφωνικός σταθμός, οι πρώτες τηλεοπτικές εκπομπές, οι ακροβάτες, ο Γύρος του Θανάτου, ο Άνθρωπος – Οβίδα και συναρπαστικές λεπτομέρειες για τη διασκέδαση στο περιθώριο της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης.
Εξαρχής οι ιθύνοντες της ΔΕΘ εστίασαν το ενδιαφέρον τους στη διοργάνωση καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, φροντίζοντας για την ψυχαγωγία των επισκεπτών, αλλά και για την προαγωγή και προώθηση -κυρίως στο εσωτερικό, αλλά και στο εξωτερικό- των ελληνικών πολιτισμικών προϊόντων. Στο λίκνο, το χώρο, το πλαίσιο ή το περιθώριο της ΔΕΘ διοργανώθηκαν εκατοντάδες εκθέσεις (λ.χ. ζωγραφικής, φωτογραφίας), συναυλίες, προβολές, χορευτικά, ράλι κ.ά., με τα Φεστιβάλ Κινηματογράφου και Τραγουδιού να αποτελούν διαχρονικά τις σημαντικότερες εκφάνσεις του φαινομένου και να συνεχίζουν τη διαδρομή τους μέχρι και σήμερα.
Πρώτα δημιουργείται το Κινηματογραφικό Φεστιβάλ, το 1960. Εμπνευστές του ο καλλιτεχνικός οργανισμός «Τέχνη» (μέσω του προέδρου του Λίνου Πολίτη) και ο Παύλος Ζάννας, θεωρητικός κινηματογράφου. Μέχρι το 1991 στο φεστιβάλ προβάλλονταν μόνο ελληνικές ταινίες, ενώ από το 1992 αποκτά διεθνή χαρακτήρα και μεταβάλλεται σε συνάντηση κινηματογραφιστών από όλον τον κόσμο. Παράλληλα, ο χρόνος τέλεσης μετατίθεται στο Νοέμβριο και έτσι το Φεστιβάλ απεμπλέκεται χρονικά από την Έκθεση.
Το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης ξεκίνησε δύο χρόνια μετά, το Σεπτέμβριο του 1962 και για 36 συναπτά έτη αποτέλεσε βάθρο προβολής και ανέλιξης των σύγχρονων ελληνικών μουσικών ρευμάτων και των φορέων τους, συνθετών, ερμηνευτών, στιχουργών κ.λπ. Πολλοί γνωστοί τραγουδιστές αναδείχθηκαν μέσα από αυτό, αν και δεν έλειψαν και κάποιες καλλιτεχνικές «παραφωνίες». Κάποιες συνθέσεις ήταν περισσότερο «ελαφρές» από όσο έπρεπε, το επίπεδο μερικές φορές ήταν πραγματικά χαμηλό και ο πανηγυριώτικος χαρακτήρας υπερίσχυε της τέχνης. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 αρχίζει η παρακμή, η παλιά αίγλη χάνεται και πλήττεται η αξιοπιστία του. Η πορεία του διακόπτεται το 1997, όχι όμως οριστικά. Το 2005 το Φεστιβάλ ξαναγεννιέται, αλλά για πολύ λίγο. Λόγω οικονομικής δυσπραγίας, το τελευταίο Φεστιβάλ διεξήχθη το 2008. Το πρόσωπο που συνέδεσε άμεσα το όνομά του με το Φεστιβάλ ήταν ο αείμνηστος Άλκης Στέας, που παρουσίασε τα 20 από τα 38 φεστιβάλ. Και το φεστιβάλ αυτό πραγματοποιείται πλέον τον Νοέμβρη.
Στην πολιτιστική – ψυχαγωγική διάσταση της ΔΕΘ περίοπτη θέση κατέχουν επίσης το ραδιόφωνο και η τηλεόραση, τα οποία έκαναν τα πρώτα τους βήματα εντός της ΔΕΘ. Από το 1928 εξέπεμπε από το χώρο της Έκθεσης το θρυλικό «Ράδιο Τσιγγιρίδη», ο πρώτος ραδιοφωνικός σταθμός στην Ελλάδα, ενώ το 1960 Θεσσαλονικείς και επισκέπτες ήρθαν για πρώτη φορά σε επαφή με την τηλεόραση: Στο χώρο της Έκθεσης είχαν τοποθετηθεί 100 περίπου οθόνες που μετέδιδαν σε απευθείας μετάδοση από το περίπτερο της ΔΕΗ, που είχε μεταβληθεί σε στούντιο, τις πρώτες πειραματικές εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης, με πρωταγωνιστές γνωστά ονόματα από το χώρο του τραγουδιού, του θεάτρου, της διασκέδασης, αλλά και πολιτικούς.
Για τον απλό λαό η ΔΕΘ αποτελούσε πάντα ευκαιρία για διασκέδαση. Ιδιαίτερα τον παλιό καιρό. Το λούνα – πάρκ, οι υπαίθριες καντίνες με τα λουκάνικα και τη μαύρη μπύρα Φιξ, που φτιαχνόταν αποκλειστικά για την Έκθεση και την είδαμε να κυκλοφορεί ξανά πριν λίγα χρόνια, οι ακροβάτες, ο Γύρος του Θανάτου, ο Άνθρωπος – Οβίδα, το μωσαϊκό της κοσμοπλημμύρας, ύφαιναν ένα μαγευτικό σκηνικό που δεν άφηνε ασυγκίνητο κανένα.
