Ο Γιώργος Γκόγκας, η αυθεντική φωνή του ελληνικού hip-hop που δεν αλλοιώθηκε, επιστρέφει με νέο δίσκο και μιλάει αποκλειστικά στο Zeitgeist για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Έχουν περάσει δύο δεκαετίες από τότε που ο Ταραξίας, κατά κόσμον Γιώργος Γκόγκας, έκανε το επίσημο ντεμπούτο του με τους Άγνωστους Γνωστούς (ΑΓ), όπου σε μια περίοδο γενικευμένης ευμάρειας τολμούσε να επικρίνει το life style της υπερβολής αλλά και την αλλοτρίωση των μοντέρνων καιρών. Από τότε μεσολάβησαν πολλά. Κέρδισε την καταξίωση με τους ΑΓ, γεύτηκε τη δόξα με τους Goin’ Through, έκανε συνεργασίες που προκάλεσαν αίσθηση, κράτησε τις αποστάσεις του και πήρε τον δικό του δρόμο, τελικώς. Πιο ώριμος από ποτέ, ο συνθέτης, στιχουργός, MC, DJ και μουσικός παραγωγός μάς μίλησε με την ηρεμία και τη σπουδή που απαιτεί κάθε σοβαρή κουβέντα, σε πλήρη αντίστιξη με το σκηνικό προφίλ του.Πώς και που σε βρίσκουμε αυτήν την περίοδο δημιουργικά;
Μέσα σε αυτήν τη δύσκολη κατάσταση για τους καλλιτέχνες, με βρίσκετε απόλυτα ενεργό παρότι δεν εμφανίζομαι κάπου. Έχει κυκλοφορήσει εδώ και δύο μήνες ο νέος μου δίσκος ο οποίος λέγεται «Ταρακράτος», με 17 καινούρια κομμάτια. Είναι ο έκτος μου προσωπικός δίσκος και πιστεύω πώς είναι ό,τι πιο ώριμο έχω κάνει. Έχει κοινωνικοπολιτικό χαρακτήρα και ασχολείται με τα τεκταινόμενα που βιώνουμε όλοι στη χώρα και είναι μια προσωπική δουλειά κατά το μεγαλύτερο μέρος της. Όπως, ίσως, ξέρετε έχω πλέον το προσωπικό μου label, το Hip Hope Movement, το κίνημα της ελπίδας. Με αυτό ασχολούμαστε τώρα και βγάζουμε και νέους καλλιτέχνες. Δεν το θεωρώ δισκογραφική αλλά κίνημα, καθώς το έχουμε συνδέσει και με άλλες δράσεις, όπως αναδασώσεις, καθαρισμούς και ενέργειες ανακύκλωσης.
Θα είχε ενδιαφέρον να μας πεις γιατί επέλεξες αυτόν τον τίτλο («Ταρακράτος») και ποιο είναι το πολιτικό του στίγμα. Σίγουρα δεν είναι μόνο λεκτικό παιχνίδι…
Όχι, δεν είναι μόνο λεξιπαίγνιο. Πρώτα από όλα είναι μια συνέχεια του προηγούμενου δίσκου που λεγόταν «Άναρχος Έλλην» γιατί εγώ εκεί κατατάσσω τον εαυτό μου. Είμαι ένα παιδί που γεννήθηκε το 1981, από μια μητέρα που ήταν στο Πολυτεχνείο το 1973 και καλώς ή κακώς είχα κάποιες αριστερές ή αναρχικές καταβολές. Βέβαια ο αναρχισμός στις μέρες μας είναι μια παρεξηγημένη έννοια. Ο πρώτος κατ’ εμέ αναρχικός ήταν ο Σωκράτης και μετά ο Πλάτωνας -και στην Πολιτεία και αλλού τα περιγράφει πάρα πολύ ωραία. Όμως η αναρχική θεωρία και κοινωνία είναι κάτι το ουτοπικό διότι προϋποθέτει ότι το πνευματικό επίπεδο των ανθρώπων θα είναι τόσο υψηλό ώστε να σέβεται ο ένας τα όρια του άλλου, χωρίς νόμους και αστυνομία. Στη σημερινή κοινωνία της ζούγκλας αυτό δεν είναι εφικτό. Εγώ από μικρός ήθελα να αλλάξω τον κόσμο και με ενοχλούσε η κοινωνική αδικία. Παράλληλα, στα 90s όπου όλοι διασκέδαζαν επειδή υπήρχε ρευστότητα και ευμάρεια -τα οποία όλα εκείνα τα εισπράξαμε ως χρέη αργότερα-, εγώ προβληματιζόμουν. Τελικώς, δικαιωθήκαμε για κάποια πράγματα που βλέπουμε στη σημερινή κοινωνία, έχοντας κάνει μαζί με τους Άλφα Γάμα τους δίσκους «Νεοέλληνα Άκου» το 2000 και «Αγνωστοφοβία» το 2001.
Αναρωτιέμαι, τι σχέση έχει εκείνο το rap του κοινωνικού προβληματισμού που υπηρετούσες τότε με την trap του σήμερα. Πώς τοποθετείσαι απέναντι σε αυτό το φαινόμενο;
Το ίδιο αναρωτιέμαι και εγώ μαζί σου [γέλια]. Δυστυχώς έχει αλλάξει πολύ το ραπ, μιας επαναστατικής μουσικής που ως γνωστόν ξεκίνησε από τις ΗΠΑ για να υποστηρίξει τα δικαιώματα των μαύρων. Εγώ είμαι οπαδός αυτής της σχολής και της κουλτούρας του hip hop, που έχει κοινωνική ευαισθησία, δυνατούς στίχους που έλεγαν κάτι.
Αυτό, όμως, η μουσική βιομηχανία και το σύστημα δεν προσπάθησε να το εξαφανίσει. Αλλά αντίθετα το αγκάλιασέ, το αλλοτρίωσε και το εμπορευματοποίησε. Αυτό το πράγμα λοιπόν δεν είναι ραπ και δεν μου αρέσει καθόλου.
Σήμερα το λένε τραπ, αύριο μπορεί να το λένε αλλιώς. Ειδικά στιχουργικά δεν με ικανοποιεί καθόλου, παρότι μουσικά έχει κάποιο καλό επίπεδο -παρότι εγώ είμαι λάτρης του αναλογικού ήχου.
Ωστόσο, εξακολουθώ να έχω την απορία, πώς κάτι τόσο καταφανέστατα ευτελές έχει τόση επιτυχία εκεί έξω;
Διότι αυτός είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας και της Παιδείας της, για την οποία είμαστε πλέον υπεύθυνοι εμείς οι μεγαλύτεροι. Η τηλεόραση, η μουσική, είναι ο καθρέφτης μας. Βλέπεις ότι ο κόσμος ασχολείται κυρίως με υλικά αγαθά, με κουτσομπολιά με πολύ χαμηλού επιπέδου. Και αυτό το πράγμα, η τραπ, μιλάει στη γλώσσα τους, η οποία δυστυχώς δεν είναι ελληνική.
Πάμε αρκετά πίσω στην εποχή των Goin’ Through, όπου από άποψη επιτυχίας ήσασταν κάτι παρόμοιο με τους κορυφαίους σημερινούς εκπροσώπους της trap. Είχατε την αίσθηση ότι τότε συμμετείχατε σε κάτι σπουδαίο;
Δυστυχώς, όχι. Δεν μπορούσα να καταλάβω το μέγεθος της κατάστασης αυτής. Μετά από χρόνια το συνειδητοποιώ. Δεν πιστεύω όμως ότι μπορεί να ξαναγίνει κάτι αντίστοιχο, γιατί τότε με το Family ήταν η πρώτη φορά και υπήρχαν οι κατάλληλες συνθήκες (και οικονομικές). Τώρα πια δεν υπάρχουν.
Θυμάμαι την ιστορική φράση/στίχο από ένα τραγούδι σας, το «κύριε υπουργέ, γαμώ τα υπουργεία σας», από το τραγούδι «Καλημέρα Ελλάδα», που άφησε εποχή. Και βλέπω ότι σήμερα ο NiVo που την έλεγε έχει γίνει δημοτικός σύμβουλος και αντιδήμαρχος στην Αγία Βαρβάρα. Είναι οξύμωρο αυτό ή είναι μια εξέλιξη που καλώς έγινε;
Καλώς ή κακώς οι πράξεις μας μιλούν από μόνες τους. Κάτι δείχνει όλο αυτό. Δίχως να θέλω να κατηγορήσω τον Νίκο -υπενθυμίζω ότι δεν συνεργαζόμαστε πλέον και ότι από το 2010 έχω αποχωρήσει από το συγκρότημα, όπως και τα υπόλοιπα μέλη του Family-, πιστεύω ότι ένας καλλιτέχνης δεν πρέπει να παίρνει το μέρος μιας πολιτικής παράταξης. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να λες την άποψή σου. Δυστυχώς, όμως, όλοι οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με την πολιτική στην Ελλάδα αλλοτριώθηκαν.
Είναι πολύ ενδιαφέρουσες οι μουσικές σου συνεργασίες με καλλιτέχνες από άλλα είδη. Από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τον Σάκη Μπουλά μέχρι λαϊκούς τραγουδιστές. Πώς βρίσκεις σημεία προσέγγισης;
Το μαγικό με το ραπ είναι μπορεί να κολλήσει με όλες τις μουσικές που υπάρχουν. Για αυτό και έχουμε δει μίξεις μουσικών και ρευμάτων, από το hardcore ροκ μέχρι το λαϊκό. Θα έλεγα ότι το ραπ είναι ο σύγχρονος συνδετικός κρίκος της μουσικής, αυτό που ενώνει όλα τα μουσικά στοιχεία. Είναι αξέχαστες εμπειρίες αυτές οι συνεργασίες και είμαι περήφανος, όπως επίσης για το ότι έχω παίξει μαζί με τους Snoop Dogg, Busta Rhymes, De La Soul και Kurtis Blow, Cypress Hill κ.ά.
Είσαι ευχαριστημένος με το πώς αξιοποίησες το ταλέντο σου όλα αυτά τα χρόνια; Έχεις κάνει κάποια λάθη που δεν θα ξαναέκανες αν γύριζες το χρόνο πίσω;
Σίγουρα δεν είμαι ευχαριστημένος από τον εαυτό μου και ούτε ποτέ θα είμαι. Μπορώ να πω πώς όταν την ψωνίζεις, μένεις στάσιμος και μου έχει συμβεί αυτό στην εποχή των Goin’ Through. Δεν πρέπει βέβαια να μετανιώνουμε για τα λάθη μας. Κάναμε ό,τι κάναμε και η πείρα μας αποκτήθηκε μέσα από αυτά, αλλά δεν πρέπει να τα ξανακάνουμε. Και για αυτό λέω ότι είμαι στην πιο ώριμη φάση μου. Αυτό που μου δίνει αισιοδοξία και δύναμη είναι η μουσική μου. Αυτό με κρατάει ζωντανό.
Υπάρχει μία φράση που σε οδηγεί στη ζωή;
«Res non verba». Πράξεις όχι λόγια. Είναι μια φράση που μου έλεγε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου που τον έχασα πριν από δύο χρόνια. Πάντα μου έλεγε αυτό το πράγμα.
Δείτε και ακούστε το τραγούδι «Στο Στόμα του Λύκου», από το νέο του δίσκο Ταρακράτος.
Θυμηθείτε την παλαιότερη συνεργασία του με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου («Ελλάς»)
