Το lockdown εξαιτίας της πανδημίας που αφαίρεσε βίαια τον κόσμο από τα γήπεδα, καθώς και η υπό διαμόρφωση ψηφιακής νεοκουλτούρα στον κόσμο, γεννά αβίαστα δυο βασανιστικά ερωτήματα, που αφορούν στον αθλητισμό και ειδικότερα στο λαοφιλές ποδόσφαιρο.
Τ
ο πρώτο αφορά στους ποδοσφαιριστές και το δεύτερο στους θεατές. Είναι ίδιο το ποδόσφαιρο που βλέπουμε σε άδειες κερκίδες με αυτό που παιζόταν πριν από την πανδημία; Είναι ρητορικό το ερώτημα, προφανής η απάντηση. «Όχι». Από το ποδόσφαιρο, πλέον, έχει αφαιρεθεί η εξαρτημένη νοστιμιά της αμφίδρομης σχέσης ποδοσφαιριστή – θεατή. Το ποδόσφαιρο μεταλλάχτηκε σε μια αυστηρά επαγγελματική εργασία -έτσι, πλέον, νοιώθει ο κάθε ποδοσφαιριστής χωρίς την παρουσία κόσμου στην κερκίδα. Ότι μπροστά του έχει έναν αγώνα κι όχι ένα παιχνίδι που θα ευχαριστηθεί ο ίδιος, αλλά ο θεατής. Ο ποδοσφαιριστής έπαψε, πλέον, να είναι ένας καλλιτέχνης, είναι απλά ένας εργάτης του ποδοσφαίρου. Κι ο καλλιτέχνης, δεν θέλει μόνο χρήματα, αλλά και χειροκροτήματα. Δεν είναι λίγοι οι ποδοσφαιριστές που -έστω και σε μια στιγμή- θα κάνουν κάτι απρόβλεπτο στο γήπεδο για να απολαύσουν την επιδοκιμασία των οπαδών. Η αντίδραση της κερκίδας δημιουργεί ευφορία στον κάθε παίκτη. Άλλοι, πεισμώνουν όταν αποδοκιμάζονται, για παράδειγμα. Είναι κι αυτή μια παράμετρος που συνθέτει το όλον του ποδοσφαίρου και του κάθε αθλήματος. Σε μερικές περιπτώσεις, μάλιστα, όταν ένας ποδοσφαιριστής σκοράρει, στρέφεται ασυναίσθητα προς την κερκίδα και πανηγυρίζει κι ας μην υπάρχει κόσμος να τον χειροκροτήσει. Είναι στη φύση του η αναζήτηση της αναγνώρισης του κάθε καλλιτέχνη, όπως στο θέατρο, ας πούμε. Με την απουσία του κόσμου η ψυχολογική διάθεση βρίσκεται στο ναδίρ και παίζει μόνο για να πληρώνεται. Κι ο τηλεθεατής είναι κι αυτός θύμα, ωστόσο. Διότι ένας ποδοσφαιρικός ή άλλος αθλητικός αγώνας είναι ένα διαρκές σκηνοθετικό παιχνίδι μεταξύ του θεατή και του αθλητή. Δημιουργεί συναισθήματα και στον τηλεθεατή. Αυτό δεν υφίσταται, πλέον. Κι αν συνεχιστεί η πανδημία, δεν αργεί η μέρα όπου το ποδόσφαιρο θα αποξενωθεί από τον κόσμο τελείως, με ό,τι αυτό κι αν σημαίνει.Το δεύτερο ερώτημα έχει το στοιχείο του οδυνηρού. Όταν η πανδημία εκλείψει, πόσοι θα επιστρέψουν στα γήπεδα, όταν ο υπολογιστής, το τάμπλετ ή το κινητό του είναι το φίλτρο της καθημερινότητάς τους; Τι, ακριβώς, θα θεωρούν φυσιολογική ζωή; Την οθόνη ή τη δια ζώσης παρουσία σε ένα αθλητικό γεγονός; Οι διάφορες έρευνες που έχουν γίνει μέχρι τώρα, επιμένουν για το πρώτο! Δυστυχώς. Ο πρόεδρος του Eurosport Άντρος Γεωργίου δήλωσε πρόσφατα στο φόρουμ των Financial Times ότι το 42% της νεολαίας δεν ασχολείται, πλέον, με το ποδόσφαιρο την εποχή της πανδημίας. Προτιμά να αφιερώνει τον ελεύθερο χρόνο του στις διάφορες πλατφόρμες όπως Netflix, youtube, online gaming και φυσικά, social media. Το γήπεδο, τι ακριβώς θα είναι μετά το πέρας της πανδημίας κι όχι μονάχα, για τη νεολαία; Τι ακριβώς θα περιγράφεται ως must στο υποσυνείδητο; Να το θέσω και γενικότερα. Ο καταναλωτής, ποιες συνήθειες θα έχει αποκτήσει; Είμαι βέβαιος ότι θα αποκτήσει ψηφιακή συνείδηση. Θα βλέπει μπάλα από τον υπολογιστή του και θα μπορεί να είναι επιδραστικός παράλληλα και στα social media. Θα συνεχίσει το e-shopping, φυσικά, θα κουράζεται και μόνο στη σκέψη ότι θα πρέπει να περπατήσει για να αγοράσει ένα προϊόν και θα προτιμά να του το φέρουν στην πόρτα. Θα χαθεί εκείνη η μαγεία του τρένου για το γήπεδο, το καλαμπούρι, η αγωνία για το αποτέλεσμα, τα έντονα συναισθήματα εν ολίγοις; Θα αφοσιώνεται μπροστά σε ένα άψυχο εργαλείο, που δεν παράγει συναίσθημα, παρά μόνο σκέψη- τον υπολογιστή εννοώ; Λέτε να συμβεί έτσι; Ο άνθρωπος είναι εξελικτικό ον, μπορεί όλα να τα ξεπεράσει. Μπορεί και όχι.
