Κάνουμε expose μια μουσική που έχει εκστατικό bounce, ζωντάνια, φήμη αλλά απολύτως τίποτε στο εσωτερικό, πέρα από τις επιδιώξεις των συντελεστών της να βγάλουν χρήματα με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο.
Είναι το καινούριο, το ενθουσιώδες, αυτό που σε κάνει να χοροπηδάς. Δεν βάζει όρια στις επιδιώξεις σου και έχει ελάχιστη σχέση με το κλασικό ραπ. Τόσο μουσικά και ρυθμικά όσο και με όσα βρίσκονται στον πυρήνα της φιλοσοφίας του. Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματα, οι αντιφάσεις και τα παράδοξα.
Καταρχάς ας δεχτούμε ότι δεν πρέπει κάθε μουσικό ρεύμα να φέρει σώνει και καλά μέσα του το αίτημα της κοινωνικής αλλαγής και της ανατροπής. Αυτό το στοιχείο που χαρακτηρίζει διαχρονικά κάθε underground αντικουλτούρα (όπως το hip hop) που αμφισβητεί το mainstream, μπορούμε να το προσπεράσουμε εύκολα αν, απλώς, δεχτούμε ότι η τραπ δεν είναι αντικουλτούρα, αλλά μια υποκουλτούρα που θέλει να επεκταθεί και να κερδίσει οπαδούς από οπουδήποτε. Άλλωστε δεν αντιτίθεται σε κανένα σύστημα, δεν αντιμάχεται απολύτως τίποτα αλλά αντιθέτως πασχίζει να γίνει αποδεκτή από όσα περισσότερα άτομα (=πελατάκια) γίνεται και να ενσωματωθεί στο σύστημα με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο. Μόνη στόχευση των εκπροσώπων της είναι «να πάρουν Φερράρι και να γίνουν πλούσιοι σε ένα φεγγάρι». Και μετά να πετάνε λουλούδια στα μπουζούκια, να κάνουν διακοπές στα πεντάστερα και να φοράνε τα ίδια ρούχα που φορούν γαλαζοαίματοι και ζάπλουτοι βλαχοπλούσιοι που θεωρούν πώς όσο πιο ακριβό είναι κάτι τόσο πιο καλό είναι. Τόσο αντιδραστικά πνεύματα, τόσο αντισυστημικοί…
Αυτό όμως περιέχει μέσα του μια τεράστια αντίφαση, σε σχέση με αυτό που είναι η ραπ. Η φιλοσοφία της trap είναι τόσο εύλογη όσο ένας κομμουνιστής που διαδηλώνει υπέρ των ΗΠΑ και των πολυεθνικών, ένας αναρχικός που κάνει αίτηση για να προσληφθεί στην αστυνομία και ένας οικολόγος που βάζει φωτιά στο δάσος. Το παράδοξο παύει να είναι παράδοξο, βέβαια, όταν μπει στην εξίσωση η προσωπική διάσταση του κέρδους. Οι trappers δεν δημιουργούν για τη δόξα της μουσικής, αλλά για την προσωπική τους δόξα και ανέλιξη. Δεν επιδιώκουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά μόνο να αυξήσουν τα μηδενικά στον τραπεζικό τους λογαριασμό. Βαθειά στον πυρήνα της trap βρίσκεται το αμερικανικό όνειρο, η επιδίωξη μιας ζωής «μεγιστάνα [παρότι προέρχεται] από αλάνα», η φαντασίωση ότι μπορείς κι εσύ να πετύχεις το ίδιο, μια λούμπεν πρωτοπορία του καπιταλισμού που καθοδηγείται από μία και μόνη αρχή: τα «γκαφρά» ή το «κασέρι» που λένε στους στίχους τους οι επιφανείς εγχώριοι εκπρόσωποι του είδους.
Ας το κάνουμε λίγο χειρότερο. Η trap είναι το καινούριο που κουβαλάει μέσα του ότι πιο παλιό, ρατσιστικό, σεξιστικό και αλλοτριωμένο. Ένα σύστημα αξιών και αντιλήψεων που αντιμετωπίζει τα πράγματα όπως ο πιο ακραίος συντηρητισμός και ο πιο σκληρός νεοφιλελευθερισμός. Ρίξτε μια ματιά στο πόσοι trappers υποστήριξαν ανοικτά τον Τραμπ στις τελευταίες αμερικανικές εκλογές και θα καταλάβετε. O τρόπος που αντιμετωπίζει τις γυναίκες, τον πλούτο, τα brands, τον ατομικισμό (μέσω ενός κοινωνικού δαρβινισμού που υποστηρίζει ότι ο κυριαρχεί ο πιο δυνατός), είναι εντελώς ντεμοντέ και φουλ οπισθοδρομικός. Οι στίχοι της, τα βίντεο κλιπ, η ορολογία, οι συμβολισμοί περιστρέφονται γύρω από τα ίδια πράγματα: O alpha male που κατάφερε να ξεχωρίσει μέσα από τη βιοπάλη και τα υποβαθμισμένα προάστια (struggle) και που τώρα «φλεξάρει» (επιδεικνύει) τον πλούτο του με τον πιο χυδαίο τρόπο, συχνά λογοτυπημένος από την κορφή ως τα νύχια με επίζηλα brands, χρυσά δόντια και δύο ρολόγια στον καρπό και που όταν δεν αντιμετωπίζει τις γυναίκες ως τρόπαια τις χρησιμοποιεί σαν αντικείμενα μιας χρήσης . Όλα αυτά με το έγκλημα και την παραβατικότητα στο φόντο είτε ως πραγματικότητα είτε ως τη «ποιητική» μεταφορά μιας ζωής χωρίς κανόνες (χρήση και διακίνηση ναρκωτικών, σωματεμπορία, όπλα). Κάποιοι εδώ υποστηρίζουν ότι πολλά από αυτά που απαγγέλουν μερικοί trappers δεν τα έχουν δει ούτε στην τηλεόραση, αλλά το ζήτημα δεν είναι το fake του πράγματος ούτε η υπερβολή που σίγουρα υπάρχει. Παρένθεση: Μόνο σε εμένα θυμίζουν κολομβιανές σαπουνόπερες όλα αυτά τα Social Mediaκά beef (τσακωμοί μεταξύ trappers);
Υπάρχουν πολλά είδη trap, που μέσα στην ομοιομορφία του beat και στην πρωτοκαθεδρία του Auto-Tune έχουν κάποιες μικρές διαφορές. Μουσικά, αυτό που ενώνει όλα αυτά είναι ότι η trap είναι μια μουσική ιδανική για να κάνει καριέρα στα club, με την παραγωγή και την ψηφιακή τεχνολογία να είναι ό,τι πιο σημαντικό στο φανταχτερό οικοδόμημά της. Οι συνεργασίες με τους τραγουδιστές της ποπ την κάνουν ακόμη πιο εύπεπτη από ανήλικους και νεαρούς ενήλικους που ιντριγκάρονται από την υπόσχεση μιας ζωή χωρίς περιορισμούς, αλλά και χωρίς την επιβολή της vintage νοσταλγίας: Μάλλον, δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή άλλο μουσικό είδος που να έχει τόσο εχθρικές σχέσεις με το παρελθόν. Δεν έχει καμία αναστολή στο να απορρίψει τα πάντα, αν αυτό είναι επικερδές και δεν θέλει επαφές με τους «loosers»
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι κάθε χώρα έχει τη δική της trap εκδοχή, άλλες πιο επηρεασμένες από το hip hop του αμερικανικού νότου, άλλες από το Λονδίνο και την ηλεκτρονική μουσική. Δυστυχώς, στη χώρα που η κακή αντιγραφή και η μεταποίηση ιδεών, ρευμάτων και προϊόντων θεωρείται υψηλή δημιουργικότητα, το αποτέλεσμα είναι τόσο αναμενόμενο όσο και το prêt-à-porter συνοικιακού μαγαζιού ένδυσης. Για την ποιότητα της εγχώριας παραγωγής trap και το ταλέντο τους τα λένε στα κομμάτια τους haters, ανταγωνιστές, αλλά και η παλιά φρουρά του hip hop, εκεί γύρω στο 2000, που έσπειρε αλλά δεν έδρεψε καρπούς. Με εξαίρεση κάποιους ελάχιστους που άλλαξαν εντελώς για το χρήμα. Που στην περίπτωση της trap είναι η απάντηση στο 100% των ερωτημάτων.
Και μια απορία προς όλους τους δικαιωματιστές που με το παραμικρό εξεγείρονται για μια λέξη που διατυπώθηκε λάθος, για μια αποστροφή του λόγου κάποιου ή για μια όντως στρεβλή κοινωνική αντίληψη που εκφράστηκε δημόσια. Έχετε ακούσει ποτέ ένα trap τραγούδι, ένα hit με μερικά εκατομμύρια views του κυρίαρχου μουσικού ρεύματος στις ηλικίες 13 – 21 αυτή τη στιγμή; Εδώ στην Ελλάδα, όχι στις ΗΠΑ εννοώ. Έχετε προσέξει τους στίχους; Μάλλον είστε εντάξει με τις ρίμες τους και τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τις γυναίκες, τους gay, τα ναρκωτικά κ.λπ. γιατί αλλιώς δεν εξηγείται το ότι δεν έχει υπάρξει ως τώρα ούτε μία αντίδραση.
