Μας αρέσει να διχαζόμαστε, να διχογνωμούμε, να παίρνουμε ακραίες θέσεις, να τρωγόμαστε μεταξύ μας. Κάτι που αποδεικνύεται και στον πόλεμο της Ουκρανίας.
Πριν από τέσσερα – πέντε χρόνια η τηλεόραση του ΣΚΑΙ αναμετέδωσε ένα αφιέρωμα του BBC για τους Πελοποννησιακούς Πολέμους στην αρχαιότητα. Εκεί ο αφηγητής κατέληγε ως εξής: «Αν οι Έλληνες ήταν ενωμένοι, θα κυβερνούσαν τον κόσμο». Παύση. «Ακόμα και σήμερα». Έτσι έκλεισε το ντοκιμαντέρ. Η μεγαλύτερη αλήθεια, ένα «σαράκι» στην ψυχοσύνθεση των Ελλήνων. Να τρώγονται μεταξύ τους, να φιλονικούν με το παραμικρό, όχι στα πλαίσια μιας τυπικής διαφωνίας ενός διαλόγου, αλλά δογματικής επιβολής της άποψης. Κι ο δογματισμός, ως γνωστόν, παράγει μίσος και θύματα.
Αυτήν τη δηλητηριασμένη ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων να στέκονται απέναντι σε όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους, εκμεταλλεύτηκαν διαχρονικά όλοι οι μεγάλοι για να κρατούν έναν λαό αιχμάλωτο. Τελευταίο παράδειγμα αντιπαλότητας, ο πόλεμος στην Ουκρανία. Ο ένας είναι με τη Δύση κι ο άλλος με τους Ρώσους και παραμένουν αμετακίνητοι στις θέσεις τους. Οι Ρώσοι εισέβαλαν σε μια ανεξάρτητη χώρα και την καταστρέφουν, σκοτώνοντας και άμαχους. Ναι, αλλά και το ΝΑΤΟ κατέστρεψε το Ιράκ, τη Συρία και άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής με την Αραβική Άνοιξη, το Αφγανιστάν, τη Γιουγκοσλαβία. Αυτή είναι η αντίθετη άποψη. Κι επειδή το έκαναν οι άλλοι, «νομιμοποιούνται» να το κάνουν κι οι Ρώσοι. Και επειδή «νομιμοποιούνται» οι Ρώσοι, αύριο, με τον ορισμό του πρωθύστερου, νομιμοποιείται και ο Ερντογάν να μπουκάρει στα ελληνικά νησιά ή στη Θράκη.
Ο Έλληνας έχει ένα μοναδικό κουσούρι που όμοιό του δεν θα συναντήσεις πουθενά στον κόσμο ολόκληρο. Να κάνει εύκολες συμφωνίες με τον εαυτό του και ο εγωκεντρισμός του να βαραίνει την σκέψη του. Που σημαίνει ότι δεν μπορεί να είναι αποστασιοποιημένος και με καθαρό μυαλό να διακρίνει ακόμη και το προφανές, όπως γίνεται με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Είναι έτοιμος να ενταχθεί με το ένα ή το άλλο στρατόπεδο και για σοβαρά θέματα, όπως θα το έκανε σε ένα ντέρμπι Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού.
Μετά τους Πελοποννησιακούς Πολέμους, ήρθε η Επανάσταση του 1821 κι ο λαός ξαναχωρίστηκε σε Αγγλόφιλους, Γαλλόφιλους, Ρωσόφιλους. Κι άντε, τότε, ο λαός ήταν απαίδευτος. Ένας τέτοιος λαός άγεται και φέρεται πανεύκολα σε μια μάχη στο πλαίσιο που του σερβίρουν αυτοί που τον εκμεταλλεύονται. Διότι υπάρχουν και τέτοιοι Έλληνες διαχρονικά. Αυτοί που έχουν συμφέρον της ένταξης σε ένα στρατόπεδο και παρασύρουν με δημαγωγίες τον απλό λαό. Διαχρονική παθογένεια ενός λαού που ποδηγείται από φανφαρολογίες, γιατί δεν διαθέτει κριτική σκέψη, ούτε γνώση. Σε πρόσφατο γκάλοπ στην πρωτεύουσα, νεολαίοι δεν ήξεραν κατά που πέφτει η Ουκρανία! Οπότε το κριτήριο για να αποκρυσταλλώσει άποψη, είναι περίπου αισθητικό ή από διάφορους εξυπνακισμούς των social media. Κι από εκεί και πέρα, ό,τι γίνεται στον κόσμο, ακόμα και ο πόλεμος στην Ουκρανία, φιλτράρεται από μια ψευδαίσθηση, που υποστηρίζεται φανατικά. Φυσικά, ούτε λόγους για ομόνοια, για ομοψυχία. Αυτό είναι το κουσούρι του έθνους μας.
Διαβάστε επίσης
Τι έλεγε ο Πούτιν πριν από μια δεκαετία
Στο ντιβάνι με τον Βλάντιμιρ Πούτιν
Ουκρανία: Το διαχρονικό δράμα ενός λαού
