Οκτώ rock μπάντες και τα άλμπουμ τους τα οποία κυκλοφόρησαν μέσα στη χρόνιά που φεύγει, 8 προσωπικές μουσικές επιλογές που αξίζει να ακούσετε με τη δέουσα προσοχή και το ανάλογο πάθος. Ανάμεσά τους και μια ελληνική!
Αφήνουμε πίσω μας ένα υπέροχο μουσικά 2024 και είναι η (δύσκολη…) ώρα να επιλέξουμε μερικά άλμπουμ που αξίζει να κρατήσουμε για πάντα στο μυαλό και τη δισκοθήκη μας. Πριν, επιτρέψτε μας μερικές (απαραίτητες…) διευκρινίσεις. Μέσα στο 2024 κυκλοφόρησαν τη νέα δουλειά τους ορισμένοι ογκόλιθοι του rock, κάποιοι από αυτούς μάλιστα μετά από πολλά χρόνια σιωπής. Οι Cure, οι Primal Scream, η Kim Deal, η Kim Gordon κ.ά. έδωσαν πολύ καλό υλικό αλλά τους έχουμε ήδη ακούσει αρκετά- δεν θα μπουν στη λίστα μας. Εξαιρετικά άλμπουμ κυκλοφόρησαν μπάντες του ακραίου ήχου όπως οι Chat Pile, αλλά κι εκπρόσωποι του εναλλακτικού folk όπως οι Waxahatchee της Kathryn Crutchfield, πρόκειται όμως για άλμπουμ που αφορούν ειδικά κοινά- κι αυτά θα μείνουν έξω από τη λίστα μας.
Εδώ επιλέγουμε αποκλειστικά και μόνο rock μπάντες για το ευρύ -αλλά εξασκημένο- κοινό και τα άλμπουμ τους γιατί χωρίς κιθάρες, ταχύτητες και τσαμπουκά, δεν παλεύεται η κατάσταση. Επτά ισότιμες προτάσεις και ένα άλμπουμ απολύτως ξεχωριστό.
Deadletter [Αγγλία] – «Hysterical Strength»
Νέα βρετανική μπάντα από το Yorkshire (στο Λονδίνο πλέον), στο πρώτο άλμπουμ τους. Κινούνται στο χώρο του ψαγμένου χαμηλότονου post punk, με τα όμορφα μπάσα και τα σαξόφωνά τους, υπνωτικούς ρυθμούς, άγρα ξεσπάσματα και στίχους που εκφωνούνται σαν δημόσια δήλωση αντίστασης στη μετριότητα των καιρών. Ευτυχώς δεν τζαζίζουν όπως κάποια σύγχρονα βρετανικά συγκροτήματα. Ό,τι πρέπει για να ξεκινήσουμε.
Split System [Αυστραλία] – «Vol. 2»
Έρχονται από τη Μελβούρνη με φόρα για να κατακτήσουν όλον τον κόσμο, αλλά, μάλλον δεν θα τα καταφέρουν γιατί παραείναι αγριεμένοι, παραείναι τσαμπουκαλεμένοι και κάνουν τόση φασαρία που αντενδείκνυνται για τα κουρασμένα αυτιά των περισσοτέρων σύγχρονων ακροατών. Κιθαριστικό punk rock στην παράδοση των Celibate Rifles, γρήγοροι ρυθμοί και μελωδίες που προσπαθούν να σηκώσουν κεφάλι μέσα στον χαμό.
Big Special [Αγγλία] – «Post Industrial Hometown Blues»
Εκπληκτικό ντουέτο διανοουμενίστικης αλητείας και άποψης που κινείται ανάμεσα στον σύγχρονο ηλεκτρονικό ήχο και το βαρβάτο post punk. Μέσα από την ηχο-παρλάτα τους περνάει η σύγχρονη Μεγάλη Βρετανία των αδιεξόδων και της κατάθλιψης, η μουσική τους όμως χτυπά εγκέφαλο και καρδιά χωρίς να αστοχεί. Σπουδαία, άκρως βρετανική, περίπτωση.
Touché Amoré [ΗΠΑ]- «Spiral in a Straight Line»
Μια από τις κορυφαίες hardcore μπάντες από το Λος Άντζελες στον έκτο δίσκο της καταφέρνει να ακούγεται φρέσκια -οργισμένη και γρήγορη δηλαδή- όπως στο ξεκίνημά της πριν από περίπου 20 χρόνια. Θεωρούνται μέρος της ανανέωσης του αμερικανικού punk και μια από τις πιο επιδραστικές μπάντες που συνδυάζουν τους σκληρούς κανόνες του hardocore με τις μελωδικές παρεκκλίσεις που τους κάνουν αγαπητούς στο ευρύ κοινό και τις πολιτικές αναφορές που έχει ανάγκη η Τραμπική Αμερική.
Chain Cult [Ελλάδα]- «Harm Reduction»
Ίσως η πιο δεμένη, η πιο ώριμη και σίγουρα μια από τις κορυφαίες ελληνικές μπάντες των τελευταίων χρόνων οι Chain Cult παίζουν αγριεμένο post punk και rock με μια μαεστρία που εκπλήσσει. Σταθερά ταγμένοι στο ανταγωνιστικό κίνημα και την do it your self αισθητική και πρακτική, αυτοί οι Αθηναίοι γυρνάνε τον κόσμο μεταφέροντας ένα μήνυμα μουσικού διονυσιασμού, μαχητικής συμπεριφοράς και πολιτικής σκέψης.
Shellac [ΗΠΑ]- «To All Trains»
Ο ξαφνικός θάνατος του Steve Albini σε ηλικία 61 ετών τον Μάη του 2024 είναι για τους λάτρεις του rock ένα από τα πιο μελανά γεγονότα της χρονιάς που έφυγε. Η απώλειά του γίνεται ακόμα πιο… εκκωφαντική με τη κυκλοφορία αυτού εδώ του, τελευταίου, δίσκου των Shellac από το Σικάγο, που δεν πρόλαβε να χαρεί ο αρχιερέας του αμερικανικού θορύβου. Θα τον θυμόμαστε πάντα, όσο θα ουρλιάζουν κιθάρες και θα βροντοχτυπάνε μπάσα και τύμπανα, όσο η σμπαραλιασμένη Αμερική θα προσπαθεί να αντιμετωπίσει το φοβερό ουρλιαχτό του. Αντίο για πάντα ηχοπειρατή…
Sprints [Ιρλανδία]- «Letter To Self»
Να ‘τα τα πουλάκια από το Δουβλίνο, έρχονται να κελαηδήσουν -με τον πρώτο μεγάλο δίσκο τους- ελπίζοντας να φέρουν την άνοιξη του ιρλανδικού garage rock φυλάγοντας όμως και μερικές δυνατές δόσεις post punk για να μένουν συντονισμένοι με το ύφος της εποχής. Μια γυναίκα μπροστά (φωνή και κιθάρα) κι άλλοι τρεις δίπλα της (τύμπανα, μπάσο και κιθάρα), δημιουργούν ένα παθιασμένο ηχητικό μανιφέστο όπου είναι παρόντα όλα όσα λατρεύουμε να ακούμε στο rock των νήσων.
Plastic Bag [Αγγλία]- «Dead Kings Of Europe»
Αυτή είναι η αποκάλυψη της χρονιάς! Η νέα μεγάλη μπάντα από το Μπρίστολ, μια ξέφρενη συμμορία καλλιτεχνών που επιθυμεί να συνεχίσει την παράδοση των συγκροτημάτων που φτιάχνουν εκπληκτική μουσική- στο πρώτο άλμπουμ της. Post punk αισθητική, ποίηση στους στίχους, άψογοι μουσικά κι ευφυείς συνθετικά, οι Plastic Bag είναι τα παλιόπαιδα που συνεχίζουν το ασεβές έργο του Mark E. Smith και των Fall, αγριοκοιτάζοντας που και που προς τους Gang Of Four. Γκρουπάκλα και αλμπουμάρα. Ορμάτε άφοβα!
