Η σεξουαλική κακοποίηση – παρενόχληση είναι απάνθρωπη, αποτρόπαια πράξη και σωστά καταγγέλλεται, έστω και με καθυστέρηση χρόνων και μπράβο σε όποιον τολμάει. Το πρόβλημα ωστόσο είναι πολύ πιο βαθύ και σύνθετο, διότι η ίδια η κοινωνία την ενθαρρύνει.
Η σεξουαλική παρενόχληση και η κακοποίηση ηθοποιών, αθλητών, αθλητριών ή απλών εργαζόμενων, βασίζεται σε μια έμφυτη ικανότητα των θυτών απέναντι στα θύματά τους. Θέλει τρόπο για να μαγευτεί το θύμα και να αφεθεί στις ορέξεις του κάθε αρρωστημένου εγκεφάλου. Όλα ξεκινούν από ένα επιτηδευμένο γελάκι που συνοδεύεται από ένα διερευνητικό βλέμμα. Ο θύτης είναι είτε υπερβολικά καλός ή υπερβολικά κακός για να επιτύχει το στόχο του.
Η διεθνής οργάνωση Women Sport International (WSI) έχει δημοσιοποιήσει την επίσημη θέση της για τη σεξουαλική παρενόχληση – κακοποίηση, με σκοπό να προφυλάξει και να εκπαιδεύσει σωστά τους άμεσα και έμμεσα εμπλεκόμενους. Κατά τον ορισμό που έχει υιοθετηθεί από την WSI, «η σεξουαλική παρενόχληση – κακοποίηση αφορά την ανεπιθύμητη, συχνά επίμονη προσοχή σεξουαλικής φύσης η οποία μπορεί να εκφραστεί με διάφορες πράξεις και συμπεριφορές». Η οργάνωση παραθέτει και σχετική λίστα με παραδείγματα προσβλητικών συμπεριφορών, οι οποίες μπορούν και να χαρακτηριστούν ως «τεχνικές σεξουαλικής παρενόχλησης». Μερικές από αυτές είναι: Γραπτή ή προφορική κακοποίηση. Απειλές. Σχόλια με σεξουαλικό προσανατολισμό. Αστεία, χυδαία σχόλια, σεξουαλικές προτάσεις. Πειράγματα για το σώμα, τα ρούχα, την οικογενειακή κατάσταση ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Ανέκδοτα με περιεχόμενο το σεξ. Εκφοβιστικά σεξουαλικά σχόλια, προτάσεις. Προσβλητικά τηλεφωνήματα, e-mail ή φωτογραφίες. Σωματική επαφή, φιλί, αγκαλιά, τσίμπημα.
Σύμφωνα με μελέτες αμερικανικών και ολλανδικών πανεπιστημίων, η σεξουαλική παρενόχληση – κακοποίηση αυξάνεται γεωμετρικά τα τελευταία χρόνια στις προηγμένες πολιτιστικά χώρες, στις ΗΠΑ και τη δυτική Ευρώπη. Αναμενόμενο, για όσους έχουν στοιχειώδες πνευματικό βάθος για να αντιλαμβάνονται τα ύπουλα και υποβολιμαία ερεθίσματα των κοινωνιών αυτών. Μια απλή παρατήρηση εφεξής ή ανάκληση μνήμης γεγονότων, είναι πειστική πως οι παραπάνω τεχνικές της σεξουαλικής παρενόχλησης – κακοποίησης, έχουν εφαρμοσμένη πρακτική, σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας, όπου όλα περιστρέφονται γύρω από δυο συνισταμένες. Το χρήμα και το σεξ. Όχι τον έρωτα, ένα ιερό συναίσθημα, αλλά το σεξ. Είναι δυο τελείως διαφορετικές έννοιες. Η ίδια η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία σήμερα, είναι από μόνη της μια σεξουαλική παρενόχληση, με ροπή προς το χυδαίο, παρά στο συναισθηματικό.
Πάρτε παράδειγμα το τραγούδι ή την trap, τους στίχους αλλά και το λανσάρισμα στις μεταλλαγμένες συνειδήσεις των αποδεκτών. Είναι κάτι εύληπτο, μιλάει πάντα με σεξουαλικά υπονοούμενα και ασορτί είναι και τα video clip που τα προμοτάρουν. Το ελληνικό τραγούδι ύμνησε τον έρωτα στο παρελθόν, σήμερα υμνεί το σεξ, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Η καλλιτέχνις θα πρέπει να φοράει μόνο τα απαραίτητα για να εντυπωσιάσει το κοινό της, ενώ η Χάρις Αλεξίου και η Ελευθερία Αρβανιτάκη είχαν για όπλο τη φωνή τους. Οι θρυλικοί ABBA στην δεκαετία του ’70 και του ’80 δεν έπρεπε να προτάξουν το χυδαίο για να προκαλέσουν το ενδιαφέρον.
Η νεολαία είναι κόπια, μακιγιάρεται το ίδιο, περπατάει το ίδιο, ντύνεται το ίδιο με τα πρότυπα που σερβίρουν η τηλεόραση και τα social media. Φυσικά, το duck face είναι μία υποσυνείδητη έκφραση «διαθεσιμότητας», όπως και τα αποκαλυπτικά σορτς. Κι αν αυτό το ντύσιμο και η συμπεριφορά είναι απόρροια του ρεύματος, το θέμα είναι πως το αντιλαμβάνεται ο αποδέκτης. Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος με ασφάλεια ότι αυτό δεν αποτελεί μήνυμα, ότι δεν είναι μία προδιάθεση; Όταν η τηλεόραση και τα video στα social media, που τεχνηέντως αποτελούν την φυσική προέκταση του νου της νεολαίας δηλητηριάζουν λανσάροντας πληροφορίες του τύπου η τάδε καλλιτέχνης «ζαλίζει», «μας έστειλε», «εσώρουχο – έπος», σε μια αποθέωση της μεγιστοποίησης του ελαχίστου, αυτό, τι ακριβώς είναι εκτός από σεξουαλική παρενόχληση του μυαλού, ένα ανεπανάληπτο sex mind control;
Όταν π.χ. η κλασική ερώτηση στην οποία υποβάλλεται κάθε συνεντευξιαζόμενη ανθυποcelebrity είναι αν θα έκανε ποτέ sex tape, αυτό δεν συνιστά μια ιδιότυπη σεξουαλική παρενόχληση; Είναι και παραείναι, γιατί απευθύνεται σε έναν κόσμο που όσον περνούν τα χρόνια, μεταλλάσσεται σε ένα τεράστιο συνειδησιακό χωνευτήρι, που καταπίνει τα πάντα άκριτα γιατί έτσι τον έχουν εκπαιδεύσει. Η Παιδεία, πλέον, παράγει εξειδίκευση κι όχι κριτική σκέψη. Αυτή, την προκαλεί το άνοιγμα ενός, δυο, δεκάδων βιβλίων, όχι η τηλεόραση και τα social media.
Οι κοινωνίες, ωστόσο, πρέπει να ασχοληθούν και με τα αίτια που προκαλούν την «έμφυτη ικανότητα των θυτών απέναντι στα θύματά τους», όπως αναφέρεται στην αρχή του κειμένου. Η ελληνική κοινωνία έχει τη μοναδικότητα να επισημαίνει, να αναδεικνύει τέτοια γεγονότα, αλλά ποτέ να τα αναλύει. Για δε, τα Media, προέχει πάντα η ρηχότητα στην αναφορά και ο αβάσταχτος εντυπωσιασμός με πομπώδεις φρασεολογίες κι όχι η γενεσιουργός αιτία των γεγονότων. Τόσο για τους καταγγέλλοντες όσο και τους καταγγελλόμενους.
