Είναι μια δύσκολη εποχή. Η κοινωνία αντιμετωπίζει τον σαφή κίνδυνο να μην παραδώσει χαρά και ελπίδα στην επόμενη γενιά και να αφήσει το αυθεντικό βίωμα των συναισθημάτων έρμαιο στη φαρμακολογία.
Β
ρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο συναισθηματικής ωρίμανσης σαν κοινωνία. Ας δούμε κάποιες παραμέτρους και μάλιστα συγκριτικά με παλαιότερες εποχές. Το οικονομικό πρόβλημα και το πρόβλημα της ανεργίας ταλανίζουν την κοινωνία αυτή. Αυτό όμως συνέβαινε και στο παρελθόν. Η βασική διαφορά που δημιουργεί τώρα περισσότερη συναισθηματική επιβάρυνση στον πληθυσμό, είναι η έλλειψη ελπίδας.Αυτή δημιουργείται μέσω ενός παγκόσμιου συστήματος έκπτωσης των αξιών και των ιδεών και καλλιεργείται συστηματικά από τα Media. Από άκρο σε άκρο του πλανήτη, τα πολιτικά συστήματα που εφαρμόζονται, απέχουν πολύ από τις πραγματικές προσδοκίες των υγιών ψυχών που κατοικούν σε αυτόν. Κανένας υγιής άνθρωπος δεν πιστεύει ότι η οικονομική ευμάρεια είναι αρκετή για να εξελιχθεί η συναισθηματική και πνευματική του ωρίμανση. Παρόλα αυτά, είναι υποχρεωμένος να δέχεται καθημερινά, βομβαρδισμό μηνυμάτων και πληροφοριών, όπου όλα ξεκινούν και τελειώνουν με την οικονομία. Αυτό εξαναγκάζει τον άνθρωπο, από την παιδική κιόλας ηλικία, να μετακινηθεί από τη φύση του, καθώς, καμία υγιής παιδική ψυχή δεν ικανοποιήθηκε ποτέ από υλικά αγαθά. Η κλοπή της ελπίδας, λαμβάνει χώρα καθημερινά και συστηματικά, από τις αγωνιώδεις προσπάθειες που καταβάλλονται να πειστεί ο πληθυσμός για αόρατους εχθρούς που δεν αφήνουν πουθενά ήσυχο το ανθρώπινο πνεύμα να ηρεμήσει.
Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας καθημερινής κλοπής της χαράς, είναι η συναισθηματική απομόνωση των μελών της. Ο άνθρωπος νουθετείται όλο και περισσότερο σε εγωκεντρικές τεχνικές επιβίωσης, με κύριο στοιχείο την ανταγωνιστικότητα και την έλλειψη αλληλεγγύης. Η κοινωνία μας απομονώνεται σε σημείο πλέον αυτισμού. Και παραδόξως αυτό συμβαίνει ενώ οι τεχνολογικές δυνατότητες επικοινωνίας έχουν αυξηθεί σε μέγιστο βαθμό. Όμως, μόνο αυτιστικά συναισθήματα αναδύονται όταν κάποιος δεν βλέπει το χαμόγελο του συνανθρώπου του, δεν λαμβάνει τα εξω-λεκτικά μηνύματα του σώματός του, δεν κοιτάζει ίσα στα μάτια, το μόνο ορατό σημείο του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος στον άνθρωπο, αλλά αντί αυτών λαμβάνει στο κινητό και στον υπολογιστή ηλεκτρονικές φατσούλες, που γελάνε, κλαίνε ή υστεριάζονται. Οι γνωστές ψυχοθεραπευτικές ιδιότητες της παρέας και της γειτονίας τείνουν να χαθούν πλήρως και να αντικατασταθούν στη σύγχρονη κοινωνία με αυτό-ικανοποιητικές τάσεις φαρμακευτικής απομόνωσης. Και εν πάση περιπτώσει, εάν όλα γίνονται για την ανθρώπινη εξέλιξη, ευτυχία, χαρά και ευδαιμονία, αφού αυτή έχει οπισθοδρομήσει τραγικά, αφού η πνευματικότητα θυσιάζεται, προς χάριν της διανοητικότητας και του υλισμού, είναι φανερό ότι η τοπική και παγκόσμια κοινωνία νοσεί σοβαρά.
Η θεραπεία όμως ξεκινά από εμάς, τα μέλη αυτής της κοινωνίας. Η συνειδητή βίωση των συναισθημάτων μας ας είναι το πρώτο ξεκίνημα αναβάθμισής μας. Έχουμε σαν πληθυσμός, και πολύ περισσότερο σαν ιατρική κοινότητα, στοχοποιήσει και δαιμονοποιήσει τη βίωση της θλίψης, του θυμού, της αγανάκτησης και της ματαίωσης, προς χάριν της πνευματικής υποβάθμισης και της απάθειας. Ξεχνούμε, όμως, τη θεραπευτική ιδιότητα της αυτογνωσίας, που τόσο πολύ συζητήθηκε από τους προγόνους μας. Δεν διδαχθήκαμε και δεν διδάσκουμε, ότι η συνειδητή βίωση της θλίψης, οδηγεί στην χαρά, η συνειδητή βίωση του θυμού, οδηγεί στην ελπίδα, η συνειδητή βίωση της ματαίωσης οδηγεί στον έρωτα.
Σε μία παλαιότερη συνέντευξή του, ο Καθηγητής Ομοιοπαθητικής Γιώργος Βυθούλκας, ερωτώμενος «τελικά, ποιο είναι το μυστικό;» απάντησε: «Να συνεχίζεις να είσαι ερωτευμένος… με τον Θεό και με τον Άνθρωπο». Αυτή η κοινωνία αντιμετωπίζει τον σαφή κίνδυνο, να παραδώσει στην επόμενη γενιά το «δεδικασμένο» της κλοπής της χαράς και του έρωτα. Προσοχή, λοιπόν συνάνθρωποι!
Ο Σπύρος Α. Κυβέλλος είναι Γενικός Ιατρός και Ομοιοπαθητικός, μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Ομοιοπαθητικής Ιατρικής και του European Committee for Homeopathy.
Για σχόλια και επικοινωνία: cchomeopathy@yahoo.com & http://classical-homeopathy.gr/
