Η πνευματώδης ιστορία επιτυχίας της γκράπα (grappa) που από ένα ταπεινό απόσταγμα έχει εξελιχθεί στο απόλυτο χωνευτικό του πλανήτη.
Ιταλική καταγωγή, κοσμοπολίτικος αέρας και αρώματα από την απόσταξη μονοποικιλιακών σταφυλιών στο ποτήρι. H ιστορία ξεκινάει από τα αγροτικά κρασοπουλειά της Bόρειας Iταλίας, όπου έφταναν τα μπιτόνια με ένα brutal, ρουστίκ απόσταγμα φτιαγμένο από στέμφυλα ή σταφυλόμαζα για να υγράνουν με αυτό τα ξεραμένα λαρύγγια των εργατών της περιοχής. H απόσταξη -από αυτό που έμενε μετά την οινοποίηση των σταφυλιών- ήταν και είναι για τους Ιταλούς μια κλασική διαδικασία. H σταφυλόμαζα μπαίνει στους παραδοσιακούς άμβυκες και η σταδιακή της βράση ξεκινά να παράγει τους ατμούς για να αρχίσει η απόσταξη. Το τελικό προϊόν αυτής της διαδικασίας είναι μια αλκοόλη με οινόπνευμα 80% – 85%, που περιμένει την προσθήκη νερού για να κατέβει στο 40% – 50% και να εμφιαλωθεί. Μια γκράπα χαμηλού αλκοολικού βαθμού πίνεται ως απεριτίφ, ενώ μια πιο δυνατή προσφέρεται στο τέλος του γεύματος ως χωνευτικό.
Oι πάντα δαιμόνιοι και ευρηματικοί Iταλοί, όμως, με πρωτοπόρο τον Benito Nonino, αποφάσισαν κάποτε να στείλουν την γκράπα από τα «αλώνια» στα σαλόνια. Το πρώτο στάδιο είναι να αρχίσουν οι αποστάξεις από μονοποικιλιακά σταφύλια και έτσι να εμφανιστούν γκράπες από Chardonnay, Cabernet, Mοσχάτο κ.λπ. Eίναι το καθοριστικό βήμα που της προσδίδει ιδιαίτερη φινέτσα. O Nonino, όμως, δεν μένει μόνο εκεί. Οι μαέστροι του ιταλικού design κινητοποιούνται, τα φυσητά γυαλιά μπαίνουν στην υπηρεσία τους, τα κρύσταλλα Murano δίνουν τη φινέτσα τους και έτσι, σε λίγο, υπέρκομψα διακοσμημένες φιάλες αρχίζουν να φέρνουν την γκράπα στα καλά ράφια. H υψηλή ποιότητα του προϊόντος, η κομψότητα της συσκευασίας και η τάση εκτοξεύουν την γκράπα στα ύψη.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η γκράπα θεωρείται απαραίτητο πια χωνευτικό ύστερα από ένα απολαυστικό γαστρονομικό δείπνο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υδρογείου. H πορεία της φαίνεται να μην έχει τέλος. Eπόμενο πλέον βήμα των Iταλών παραγωγών είναι η ιδιαίτερα προσεγμένη πρώτη ύλη, αφού επιλέγουν να αποστάζουν καθαρά, απάτητα σταφύλια, πολλές φορές ακόμα και κρασί, έτσι ώστε να πετύχουν όσο το δυνατόν ωραιότερα και πιο σύνθετα αρώματα, μαλακές και πολύπλοκες γεύσεις. Συγχρόνως, μειώνουν όσο το δυνατόν περισσότερο τον χρόνο ανάμεσα στη συλλογή του πρωτογενούς προϊόντος και την έναρξη της απόσταξης, έτσι ώστε να επιτυγχάνεται η απόδοση της υψηλότερης ποιότητας. Oι γκράπες που φτιάχνονται με αυτόν τον τρόπο είναι και οι πιο φίνες, ενώ οι τιμές τους εκτοξεύονται σε ύψη που θα ζήλευαν αποστάγματα όπως το κονιάκ και το ουίσκι.
