Λόγια της πλώρης, απέραντο γαλάζιο, ανοικτά πανιά. Η επαφή με τη θάλασσα, είναι μια βαθειά θεραπευτική και σχεδόν μεταφυσική εμπειρία που μας μεταφέρει κάθε φορά στα χωρικά ύδατα του αληθινού εαυτού μας.
Η θάλασσα καταλαμβάνει τα 3/4 της Γης. Κυριαρχεί στον πλανήτη όπως παρόμοια συμβαίνει με το νερό στο ανθρώπινο σώμα. Αλλά δεν είναι το υγρό στοιχείο που διαφεντεύει και ορίζει την ύπαρξή μας. Είναι η ρευστότητα, οι συνεχείς εναλλαγές, οι κυματισμοί, οι παλίρροιες, οι τρικυμίες, τα ναυάγια. Πλέουμε σαν νομάδες στον υδάτινο κόσμο των ανθρώπινων σχέσεων και της φθοράς των πραγμάτων, καθημερινά. Τίποτα δεν διατηρείται σταθερό, τίποτα δεν μένει μαζί μας και η νηνεμία πάντα θα διαδέχεται τη φουρτούνα, μέχρι την επόμενη φορά. Τα πάντα ρέουν σε ένα ατελείωτο συνεχές, όπως τα ύδατα των ωκεανών και μερικές φορές συμπαρασύρουν και μας. Κάποιες φορές είναι τα κύματα που μας δείχνουν τον αληθινό μας προορισμό και μας κάνουν να επιστρέφουμε στον πραγματικό μας εαυτό.
Νερά στα οποία θα χαθούμε για να βρούμε το είναι μας . Γραμμές των οριζόντων που θα σκίσουμε για να γιατρευτούμε. Λένε άλλωστε ότι η θεραπεία των πάντων είναι το αλμυρό νερό: είτε ως ιδρώτας, είτε ως δάκρυα είτε ως θάλασσα. Και όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, «νερό και αλάτι» θα πούμε.
Η θάλασσα είναι μέσα μας για αυτό και βιώνεται με τρόπο απόλυτο και με τις πέντε αισθήσεις. Από μακριά τη βλέπεις και την ακούς να μιλά στην ψυχή σου. Από κοντά μυρίζεις το ιώδιο, αισθάνεσαι την αύρα της. Από μέσα την αγγίζεις και τη γεύεσαι καθώς περνάει από τη ρινική σου κοιλότητα ή εγκλωβίζεται στα αυτιά σου. Όποιος κολυμπάει πίνει και λίγο νερό κάθε φορά, αλλά δεν πνίγεται σε μια κουταλιά. Η θάλασσα, όμως, βιώνεται και με τρόπο μεταφυσικό όπως η δημιουργική μοναξιά που αισθάνεσαι πλάι της και η οποία δεν σε αποθαρρύνει, αλλά σε απελευθερώνει και σε αφήνει να αναπνεύσεις ξανά και να συλλογιστείς τη ζωή σου, να αποφασίσεις αν θα αφήσεις το ήσυχο λιμάνι για το νησί ων θησαυρών.
Αυτές οι ήσυχες (ή πολύβουες) μέρες του Αυγούστου, είναι αφιερωμένες σε όσους έχουν το θάρρος να απομακρύνονται από την ακτή -κυριολεκτικά και μεταφορικά- για να ανακαλύψουν νέους ωκεανούς. Είναι για εκείνους που η θάλασσα δεν βρίσκεται μόνο εκεί έξω -σαν καλοκαιρινό ιδανικό, σαν προορισμός αναψυχής, σαν προγραμματισμένη διέξοδος από ό,τι μας εγκλωβίζει- αλλά μέσα τους: σαν συνθετικό στοιχείο των κυττάρων τους, σαν μια διαδικασία επανένωσης με τη Φύση, σαν μια επιστροφή στις αρχέγονες ρίζες του ανθρώπου, σαν μνήμη που δεν θα σβήσει ποτέ όσο κι αν βυθιστεί μέσα σε αυτή.
*Στη φωτογραφία ο πίνακας του Roy Lichtenstein «Sea Shore» (Ακρογιαλιά,1964). Λάδι και ακρυλικό.
© Whitney Museum of American Art, New York: The Roy Lichtenstein Study Collection, gift of the Roy Lichtenstein Foundation