Η διάκριση νεοκοσμίτικο ή παλαιοκοσμίτικο δεν είναι αξιολογική, καθώς δεν ξεχωρίζει το καλό κρασί από το λιγότερο καλό. Είναι μάλλον φιλοσοφική, καθώς τα δύο οινικά σύμπαντα έχουν διαφορετική φιλοσοφία.
Λίγη ιστορία πρώτα. Το κρασί, με τις συναρπαστικές λεπτομέρειες, τα μυστικά και την πλούσια ιστορία του, συνιστά από μόνο του μια ολόκληρη επιστήμη. Όλα ξεκινούν γύρω στο 5000 π.Χ., όπου και απαντώνται αποδείξεις αμπελουργικής δραστηριότητας από την Κίνα και την Κασπία μέχρι την Αίγυπτο, τη Μικρά Ασία και τη Μεσόγειο. Ήδη από το 1700 π.Χ., η οινοποιία ήταν διαδεδομένη στην Ελλάδα και κατείχε εξέχουσα θέση στη μυθολογία, μέσω της λατρείας του Διονύσου. Οι αρχαίοι Έλληνες φρόντιζαν να νερώνουν το κρασί τους, προσθέτοντας σε αυτό νερό κατά το 1/3 τουλάχιστον, για να αποφεύγουν τη μέθη. Παράλληλα, έβαζαν και μπαχαρικά ή μέλι για να εντείνουν την απόλαυση και γνώριζαν τόσο την τεχνική της παλαίωσης όσο και της εμφιάλωσης σε ασκούς και αμφορείς.Κατά την περίοδο της ρωμαϊκής ακμής (τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες), η οινοποιία άνθισε στη σημερινή δυτική Ευρώπη και σε όλες τις περιοχές της Μεσογείου. Η πτώση, όμως, της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (στα τέλη του 5ου αιώνα μ.Χ.) έφερε οπισθοδρόμηση. Σε αυτήν την κρίσιμη καμπή, τα μοναστήρια ήταν εκείνα που συνέχισαν την παράδοση συνεχίζοντας εντατικά την αμπελουργία, στη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ισπανία. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στο Βυζάντιο. Εκτός από τα μοναστήρια, τα νησιά του Αιγαίου συνέχισαν να πρωτοστατούν στην οινοποιία ακόμα και κατά την οθωμανική περίοδο. Ενόσω, όμως, στην ελλαδική περιοχή η οινοποιία συνεχιζόταν με αργούς ρυθμούς λόγω της Τουρκοκρατίας, στην Ευρώπη γίνονταν θαύματα. Ο 15ος και ο 16ος είναι δυο αιώνες όπου η οινοποιία απογειώνεται στη Δύση· ξεκινάει η χρήση του φελλού, κάνει την εμφάνισή της η σαμπάνια και νέες ποικιλίες έρχονται στο προσκήνιο. Με τη διάνοιξη των θαλάσσιων οδών από τους Ισπανούς και Πορτογάλους εξερευνητές, άνοιξαν νέοι δρόμοι και για το κρασί: Η αμπελοκαλλιέργεια επεκτάθηκε στον λεγόμενο Νέο Κόσμο, που επίσης έχει ακολουθήσει εξαιρετική πορεία.
Ανάμεσα σε δύο κόσμουςΤα κρασιά, ανάλογα με την προέλευσή τους, διακρίνονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Από τη μία βρίσκεται ο παλαιός οινικός κόσμος, από την άλλη οι νέες οινικές χώρες. Και οι δύο δίνουν το ξεχωριστό στίγμα τους, συνάμα όμως έρχονται ολοένα και πιο κοντά. Ο νέος κόσμος εκπροσωπείται από χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Αυστραλία, η Αργεντινή, η Χιλή, η Ν. Αφρική, χώρες δηλαδή στις οποίες η αμπελουργία οφείλεται στους αποίκους και τους εξερευνητές που ήρθαν από την Ευρώπη και μετέφεραν γνώση αλλά και κλήματα, μέσω των οποίων τέθηκαν οι βάσεις του κρασιού. Τα κρασιά του νέου κόσμου παράγονται κυρίως από ευρωπαϊκές ποικιλίες και διακρίνονται τόσο για τον υψηλό αλκοολικό βαθμό τους όσο και τις καλλιτεχνικές ετικέτες τους. Η γεύση τους με μία λέξη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «παγκοσμιοποιημένη», αφού είναι έτσι φτιαγμένα ώστε να μπορούν να προσεγγίζουν πολλά διαφορετικά κοινά. Σε αυτό, βοηθάει και το ότι οι τιμές τους είναι αρκετά ελκυστικές.
Ο παλαιός κόσμος (Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, Αυστρία, Γερμανία, Ελλάδα) φαίνεται να στοχεύει αλλού. Εδώ, μαγεία είναι η ποικιλία, ο παραγωγός, το κτήμα, η αποθέωση του αμπελοτοπιού και των ανθρώπων που βρίσκονται πίσω από κάθε κρασί. Ίσως αναρωτηθεί κάποιος πού βρίσκεται η αλήθεια; Στο ρομαντισμό του παλαιού κόσμου ή στο όραμα του νέου; Το πιθανότερο είναι να βρίσκεται κάπου στη μέση. Ήδη τον τελευταίο καιρό οι διαφορές φαίνεται να συγκλίνουν. Ο Παλαιός κόσμος μπαίνει δυναμικά στο μάρκετινγκ και στο design, ενώ ο Νέος κόσμος βάζει στο παιχνίδι την Ιστορία, την περιοχή, τα αμπελοτόπια και αναζητά όλο και περισσότερο το στοιχείο της ιδιαιτερότητας στο κρασί, κάτι που παλιά απόφευγε με ευλάβεια.
