Οι ψυχικές ασθένειες που κινούνται στο φάσμα της δυσθυμίας και του έντονου άγχους έχουν εξελιχθεί σε επιδημίες των μοντέρνων καιρών. Παρά την άπλετη συνταγογράφηση φαρμάκων, υπάρχει όμως και άλλος δρόμος.
Οποιοδήποτε φαρμακοποιό και να ρωτήσει κανείς για τα φάρμακα που πωλούνται περισσότερο αυτήν την εποχή, η απάντηση θα είναι ξεκάθαρη: αγχολυτικά και αντικαταθλιπτικά. Η κατάθλιψη και η κρίση πανικού, είναι νοσήματα που έχουν λάβει επιδημική διάσταση στον ελληνικό πληθυσμό τα τελευταία χρόνια. Οι κρίσεις άγχους και πανικού που αποτελούν συχνότατα ιατρικά συμβάντα στον γενικό πληθυσμό, αντανακλούν την αγωνιώδη αμυντική προσπάθεια του οργανισμού να μην υποπέσει σε κατάθλιψη. Δυστυχώς, όταν χορηγείται αντικαταθλιπτική αγωγή σε αυτές τις περιπτώσεις, αναιρείται αυτός ο αμυντικός μηχανισμός και ο οργανισμός πέφτει ένα σκαλί ακόμα στη συναισθηματική και πνευματική του υπόσταση.Οι κρίσεις άγχους και οι κρίσεις πανικού, είναι αποτέλεσμα πάντα, καταπιεσμένων συναισθημάτων που δεν εκφράστηκαν όταν έπρεπε. Υπάρχει δηλαδή στο ιστορικό του ασθενούς, καταπιεσμένος θυμός ή καταπιεσμένη θλίψη. Όταν στο συνειδητό επίπεδο του ανθρώπου έχει καταγραφεί η αδυναμία έκφρασης του θυμού, της αγανάκτησης και της θλίψης, ενίοτε από την παιδική ηλικία, τότε αυξάνεται η πιθανότητα σε κάποια στιγμή που οι συνθήκες καταστούν αναγκαία τη βίωσή τους ξανά, η αδυναμία αυτή να οδηγήσει σε κρίσεις πανικού. Για να γίνει αυτό πιο ευκρινές, αρκεί κανείς να αφουγκραστεί τις φυσικές αντιδράσεις των υγιών παιδιών στα εξωτερικά ερεθίσματα. Βιώνουν χαρά, θλίψη, οργή, αγανάκτηση, ματαίωση, ελπίδα, καθαρά δηλαδή θετικά και αρνητικά συναισθήματα που είναι μέρος της συναισθηματικής τους ωρίμανσης, αλλά δεν έχουν άγχος. Οσάκις ένα παιδί βιώνει άγχος στην ζωή, ουσιαστικά αυτό αντανακλά την απόσταση που έχει μετακινηθεί από τη φύση του, καθρεπτίζοντας την νεύρωση ενός γονέα ή ενίοτε και ενός περιβαλλοντικού συστήματος.
Ένας από τους βασικούς λόγους που θεωρούμε την Ομοιοπαθητική Ιατρική απόλυτα αναγκαία και χρήσιμη στον πληθυσμό αυτήν την εποχή, είναι η ίδια ακριβώς η δράση της θεραπευτικής αγωγής. Δεν καταστέλλει τα συμπτώματα όπως η χημική αγωγή, αλλά αντίθετα, ενδυναμώνει τη ψυχο-νευρο-ανοσολογική ομοιοστασία του οργανισμού, επαναφέροντας τον οργανισμό στην φυσική του ιδιοσυγκρασία. Αυτό σημαίνει ότι η βίωση και η έκφραση των αρνητικών συναισθημάτων, θα οδηγήσει πλέον στην αναβάθμιση της συναισθηματικής και πνευματικής ωρίμανσης του ανθρώπου, ο οποίος στη συνέχεια θα πάρει και τις ανάλογες αποφάσεις, αντιμετώπισης του πραγματικού του προβλήματος. Εν κατακλείδι, είναι πιο φυσιολογικό να κλάψει ή να οργιστεί κανείς, βιώνοντας την θλίψη ή τον θυμό του, παρά να τα καταστείλει, είτε λόγω κακής συναισθηματικής εκπαίδευσης είτε λόγω χημικών φαρμάκων. Πράγματι δεν είναι λίγες οι φορές, στις οποίες, ο απαθής καταθλιπτικός ασθενής, ή ο ασθενής με κρίσεις πανικού, που έρχεται στο ιατρείο και του χορηγείται ομοιοπαθητική αγωγή, στα πρώτα στάδια αυτής, να εκφράσει τον θυμό και τη θλίψη του με νεύρα ή κλάμα, ενώ παράλληλα η κατάθλιψη, το άγχος και οι κρίσεις πανικού θεραπεύονται οριστικά.
Ο Σπύρος Α. Κυβέλλος είναι Γενικός Ιατρός και Ομοιοπαθητικός, μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Ομοιοπαθητικής Ιατρικής και του European Committee for Homeopathy.
Για σχόλια και επικοινωνία: cchomeopathy@yahoo.com & http://classical-homeopathy.gr/
