Κάποτε, έτυχε να γνωρίσω συγγενείς του Αντώνη Σουρούνη. Όταν μου συστήθηκαν, στο άκουσμα του ονόματός τους τούς ρώτησα αν έχουν καμιά σχέση με τον συγγραφέα. Είχαν και δεν είχαν…
Η κυρία που βρισκόταν απέναντί μου, απάντησε καταφατικά χωρίς να δείχνει όμως ιδιαίτερη χαρά, κάτι που της το επεσήμανα. «Είναι δύσκολος άνθρωπος. Η αλήθεια είναι ότι, όσα χρόνια και να συναναστρέφεσαι μαζί του, δεν καταφέρνεις να τον γνωρίσεις ποτέ». Της αντέτεινα ότι αυτό είναι λίγο αντιφατικό με τα βιβλία του που είναι εμπνευσμένα από τη ζωή του. «Αυτό ακριβώς. Οι αναγνώστες του μπορεί να γνωρίζουν περισσότερα για εκείνον από ότι εμείς που τον ζούμε πιο συχνά», αντέτεινε.
Αυτός ο διάλογος με πήγε αυτόματα στην εποχή που διάβασα για πρώτη φορά βιβλίο του, τον «Χορό των Ρόδων». Πήγαινα ακόμα στο λύκειο της Πλατείας Θεάτρου, λίγο πιο πέρα από την Ομόνοια και κάτω από την Βαρβάκειο αγορά. Θυμάμαι την πρώτη μέρα που πέρασα την μεγάλη πόρτα του. Με απώθησε το βαρύ σίδερο και το μαύρο χρώμα της. Παρόλα αυτά, εκεί συνάντησα εξαιρετικούς καθηγητές, με αποκορύφωμα αυτόν που μας δίδασκε δίκαιο. Είχε δημιουργήσει, με δική του πρωτοβουλία και επιμέλεια, μια απίστευτη βιβλιοθήκη που σταδιακά τη μεγάλωσε τόσο που θα τη ζήλευαν πολλοί δήμοι. Συχνά πρότεινε βιβλία του Σουρούνη στα παιδιά. Ο «Χορός των Ρόδων» μου φάνηκε πολύ εντυπωσιακός για τίτλος, κάτι που συνήθως σήμαινε ότι το περιεχόμενο θα ήταν μάπα. Ο καθηγητής μου επέμενε και τελικά το πήρα, με αποτέλεσμα να διαβάσω τις 500 και κάτι σελίδες του μέσα σε ένα βράδυ, κλεισμένος στο δωμάτιό μου, παριστάνοντας ότι μελετούσα μαθήματα του σχολείου.
Αν και συνήθως, ο αναγνώστης τείνει να βάζει τον εαυτό του στη θέση του ήρωα, το περίεργο με αυτό το βιβλίο ήταν ότι, παρόλο που ακόμη δεν είχα διαβάσει τη βιογραφία του, καταλάβαινα ότι αυτά που έγραφε ήταν η δική του ζωή. Στη συνέχεια ήρθαν και άλλα όπως, «Τα Τύμπανα της Κοιλιάς και του Πολέμου», «Το Μονοπάτι στη Θάλασσα κ.λπ.».
Θα έλεγα ότι το μεγάλο προσόν του Αντώνη Σουρούνη είναι αυτό που χαρακτήριζε και χαρακτηρίζει όλους του μεγάλους συγγραφείς. Κατάφερνε να μετατρέπει σε παραμύθι κάθε πτυχή της ζωής του και να τη μεταφέρει στο χαρτί με έναν τρόπο τόσο συναρπαστικό που σε έκανε να πιστεύεις ότι είχες μπροστά τη γιαγιά σου και σου αφηγείτο παραμύθια. Αληθινά όμως…
Ο Αντώνης Σουρούνης έφυγε από τη ζωή στις 6 Οκτωβρίου του 2016.
Πηγή φωτογραφίας
Διαβάστε επίσης
Το ιδιαίτερο στυλ 10 μεγάλων συγγραφέων