Το κυκλοφοριακό στους δρόμους της Αττικής θυμίζει τις παλιές, κακές και κωμικοτραγικές ημέρες της δεκαετίας του ’80. Πραγματικά αδιανόητο, το να αντί να προχωράμε μπροστά να πηγαίνουμε πίσω, μένοντας στάσιμοι για ώρες σε κάποια κεντρική λεωφόρο…
Για μποτιλιάρισμα χιλιομέτρων στον Κηφισό, για έμφραγμα, μας προειδοποιούν οι φωτεινές πινακίδες της Περιφέρειας Αττικής. Αχρείαστη πληροφορία. Η Αθήνα την εποχή της πανδημίας είναι έτσι κι αλλιώς ένα οδικό έμφραγμα. Έχει ξεπεράσει ακόμα και το «έμφραγμα ευδαιμονίας» της εικοσαετίας 1990-2010, εποχές που το αυτοκίνητο ήταν μέσο επίδειξης πλούτου, αυταρέσκειας κι η Ελλάδα έκανε στροφή λατρείας προς τον άκρατο υλισμό. Η μάρκα του αυτοκινήτου και τα περισσότερα κυβικά της μηχανής, βεβαίως και το κόστος του, αποτελούσαν το κριτήριο υπεροχής ανάμεσα στους ανθρώπους. Συνειδήσεις αλλοτριώθηκαν και τότε γεννήθηκε η φράση «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;», ποστάροντας τον εαυτό του δίπλα σε μια Πόρσε. Στη σημερινή πανδημική εποχή, οι ποζεράδες των αυτοκινήτων εξακολουθούν να υφίστανται, ακόμα υπάρχουν πολίτες που οδηγούν το αυτοκίνητο μέχρι τον περιπτερά, αλλά πλέον, το αυτοκίνητο είναι μια αναγκαιότητα, λόγω του φόβου νόσησης από κορωνοϊό στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, που διακατέχει πλούσιους και φτωχούς. Όποιος, έστω και μια φορά, αποτολμήσει μετακίνηση με κάθε Μέσο, διαπιστώνει ότι οι στοίβες των ανθρώπων παραμένουν οι ίδιες, όπως και πριν από την πανδημία, τα υγειονομικά πρωτόκολλα τηρούνται ελάχιστα (με ευθύνη όλων), οι αρνητές του εμβολιασμού επιδεικνύουν την άρνησή τους με προκλητικό τρόπο, οι έλεγχοι είναι πλημμελείς, με συνέπεια, να αυξάνει ο κίνδυνος διασποράς. Άρα, ποια είναι η λύση αυτοσυντήρησης των πολιτών; Το αυτοκίνητο. Φυσικά, το αυτοκίνητο παρέχει προστασία κατά τη μεταφορά, το καβαλάμε και παρακαλάμε να μη βρούμε κίνηση. Τις περισσότερες φορές οι επικλήσεις στο σύμπαν για έγκαιρη άφιξη στον προορισμό, δεν εισακούγονται, διότι η Αττική έχει ένα γερασμένο και υπερφορτωμένο οδικό δίκτυο, πολύ πιο γέρικο ακόμα κι από τον στόλο των αυτοκινήτων της.
Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή, του 2019, στην Αττική κυκλοφορούν 2.3 εκατομμύρια ΙΧ. Αν σε αυτά προσθέσουμε κι όλα τα Δ.Χ. (ΤΑΞΙ, λεωφορεία, φορτηγά) φτάνουμε σε ένα νούμερα εφιαλτικό, περί στα 4.1 εκατομμύρια. Προφανώς και δεν κυκλοφορούν όλα στους δρόμους και, μάλιστα, την ίδια στιγμή, αλλά και τα μισά να είναι σε κίνηση, τα κατά τόπους «εμφράγματα» είναι αναπόφευκτα. Προς της πανδημίας, οι συγκοινωνιολόγοι κατέγραφαν ως ώρες αιχμής από τις 8 με 10 το πρωί και 3 με 5 το απόγευμα. Αυτά, δεν ισχύουν, πλέον. Είναι τουλάχιστον κατά δυο ώρες περισσότερες. Και αυτό διότι οι οδηγοί προκειμένου να προλάβουν -υποτίθεται- την κίνηση, ξεκινούν μία ώρα πριν για τη δουλειά τους. Προφανώς την ίδια σκέψη κάνουν όλοι. Έτσι, ουδεμία σημασία έχει πότε ξεκινά κάποιος, η βάσανος του «εμφράγματος» θα είναι η ίδια. Η Αττική δεν μπορεί να αντέξει ούτε τόσους κατοίκους ούτε τόσα αυτοκίνητα. Υπάρχει και μία άλλη σημαντική παράμετρος της κυκλοφοριακής συμφόρησης στους δρόμους της Αττικής και όχι μόνο.
Το κυκλοφοριακό «έμφραγμα» προκαλεί και ψυχολογικό «έμφραγμα» των οδηγών, καθότι στην ουσία πρόκειται για έναν εθελούσιο εγκλωβισμό στο αυτοκίνητο, δύο ώρες το πρωί και ισάριθμες το απόγευμα. Ο εκνευρισμός από τις εξωγενείς αιτίες που προκαλούνται στην συμφόρηση. Ένας ελιγμός του μπροστινού αυτοκινήτου, για παράδειγμα, προκειμένου να κερδίσει δέκα μέτρα, δηλαδή δυο με τρία δευτερόλεπτα, είναι ερέθισμα που προκαλεί αναστάτωση, απώλεια ψυχραιμίας. Σε συνδυασμό με τις κατάρες προς την κυβέρνηση ή οποιονδήποτε άλλον φορέα θεωρεί ο οδηγός ότι έχει την ευθύνη, προκαλεί καθημερινά ατυχήματα, μπορεί και δυστυχήματα πολλές φορές. Το ραδιόφωνο είναι μία λύση, αλλά επιτείνει τον εκνευρισμό όταν ο παραγωγός προτρέπει τους οδηγούς «να είσαστε ψύχραιμοι». Τα αποτελέσματα είναι ακριβώς αντίθετα…
