Όπως φάνηκε και από την περίοδο της καραντίνας, η μετακίνηση 6 είναι πια τρόπος ζωής. Το τρέξιμο αποτελεί ένα από τα πιο βασικά στοιχεία της outdoor κουλτούρας, μιας συνήθειας που γιγαντώνεται και ακολουθείται από ανθρώπους κάθε ηλικίας που βγαίνουν στους δρόμους, γεμίζουν τα στάδια, ανεβαίνουν σε βουνά και κατεβαίνουν σε αγώνες.
Είναι σώμα, αλλά και πνεύμα. Είναι μυαλό, αλλά και ψυχή. Είναι μόδα, αλλά με ουσία. Η δρομική κουλτούρα, το τζόκινγκ, το hiking, το trail running, το γρήγορο περπάτημα από τη μία περιοχή στην άλλη, δεν είναι παρά εκφάνσεις των αναζητήσεων του σύγχρονου ανθρώπου στο δρόμο προς την ανακάλυψη του νοήματος, αλλά και μια προσπάθεια διαφυγής από την πίεση που επιβάλλει ο ασφυκτικός ρυθμός της ζωής. Και αυτό είναι ένα από τα πιο θετικά στοιχεία της μεταμοντέρνας εποχής, μιας εποχής όπου η παραμονή μπροστά σε μία οθόνη διαρκεί περισσότερο από τον ύπνο ή από κάθε άλλη διαδικασία της καθημερινότητας.
Το ελαφρύ τρέξιμο, σε τακτά χρονικά διαστήματα, έχει πολλαπλά οφέλη για την υγεία. Δεν είναι μόνο η εκγύμναση του κάτω μέρους του σώματος και τα κάτω άκρα, στα οποία βρίσκονται μεγάλες μυϊκές ομάδες. Είναι ότι επειδή κατά τη διάρκεια του τρεξίματος πολλαπλασιάζονται οι ελεύθερες ρίζες οξυγόνου στον οργανισμό, χάρις στις οποίες αυξάνεται η αντιοξειδωτική άμυνα. (Οι ελεύθερες ρίζες οι οποίες εσφαλμένα θεωρούνται αποκλειστικά κακές έχουν αντιγηραντικές και αντικαρκινικές ιδιότητες, αρκεί να μην συσσωρεύονται σε υπέρ πληθώρα). Την ίδια στιγμή το τρέξιμο μειώνει τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου από καρδιοπάθειες, υψηλής αρτηριακής πίεσης, υπέρμετρης αύξησης του βάρους, εκδήλωσης διαβήτη, καρκίνου του εντέρου και του στήθους. Συμβάλλει επίσης θετικά στη σεξουαλική λειτουργία στους γηραιότερους ενηλίκους. Αυτά έχουν παρατηρηθεί και εμπειρικά, αλλά και σε ιατρικές έρευνες βάσει των οποίων έχει διαπιστωθεί ότι οι ερασιτέχνες δρομείς έχουν εξαιρετική υγεία.
Κάτι, όμως, που διαφεύγει από όσους προτιμούν τη θαλπωρή του καναπέ και αντιστέκονται στο τζόκινγκ είναι μετά από κάποια ώρα τρεξίματος εκκρίνονται από το σώμα ενδοκανναβιδοειδή (ή ενδορφίνες), ντοπαμίμη, σεροτονίνη, φυσικές ουσίες που παίρνουν μακριά τον πόνο και το άγχος, έχοντας μια δράση παρόμοια με τη μορφίνη. Για αυτό και ο δρομέας βιώνει το λεγόμενο «runner’s high», την ευφορία του δρομέα δηλαδή. Μετά στο τέλος, έρχεται και η ηθική ικανοποίηση, η ανταμοιβή επειδή έφτασες στον τερματισμό και δεν τα παράτησες. Κάπως έτσι ο δρομέας εθίζεται και αναζητεί στη συνεχή αερόβια άσκηση ένα παυσίπονο (και παυσίλυπο) από τα άλγη της ζωής. Την ίδια ώρα αφήνει πίσω του το αίσθημα της κατάθλιψης και του άγχους.
Κάπως έτσι, το τρέξιμο έχει γίνει μια στάση ζωής που βρίσκεται διαρκώς σε κίνηση. Μια καθημερινή τελετουργία που εξελίσσει τη βάδιση και δείχνει έναν βατό δρόμο προς την ελευθερία για κάθε άνθρωπο που θέλει να εκτονωθεί και να απελευθερωθεί από ό,τι τον κρατά δέσμιο στη στασιμότητα. Πάνω σε αυτή την τάση του «τρέξε για να σωθείς» αναδύονται συνεχώς συζητήσεις και αναζητήσεις: για το καλύτερο παπούτσι, την καλύτερη θερμαντική αλοιφή, για το band που θα μετρήσει τις επιδόσεις και το πιο ελαφρύ αλλά ταυτόχρονα απορροφητικό ύφασμα που θα απορροφάει τον ιδρώτα και δεν θα σε βαραίνει. Σε αυτό, άλλωστε, βρίσκεται η πεμπτουσία του τρεξίματος: στο να φύγεις μακριά από ό,τι σου προκαλεί επιβάρυνση είτε υπολογίζεται σε κιλά είτε μετριέται σε πίεση.
